Touched

Από το ωραίο και παραθαλάσσιο -όπως είδα στις φωτογραφίες- Wollongong (κάπου εκεί είχαν ξεκινήσει και οι TV Jones του Deniz Tek) της Αυστραλίας μας έρχονται οι Nice Folk, που δεν είναι και τίποτα χθεσινοί αλλά ούτε και πολύ εργατικοί, αφού για να φτάσουν ως τον δεύτερό τους δίσκο που είναι το Touched, έπρεπε να περάσουν δέκα ολόκληρα χρόνια και ένα EP, από τη στιγμή που οι Dave Mutton (φωνή) και Lax Charisma (κιθάρα) έκαναν τη πρώτη τους πρόβα.

Δέκα χρόνια γεμάτα με πολύ καπνό και ποτό όπως φαίνεται από τη φωνή του Mutton, άλλες τόσες πρόβες, συχνές εκδρομές στους απανταχού βάλτους της χώρας τους προς γνώση και συμμόρφωση, αλλαγές στη σύνθεση και επαναλαμβανόμενες τακτικές και ολονύκτιες ακροάσεις της πλήρους δισκογραφίας του Captain Beefheart των Gun Club των Pere Ubu των New Christs των Beats of Bourbon και άλλων παρεμφερών θηρίων ανήμερων.

Έτσι αυτό το κράμα βραχνής φωνής θορυβώδους κιθάρας πιστής rhythm section και γουργουριστής τρομπέτας (από τη μόνη γυναίκα της εξαμελούς σύνθεσης) που ακούμε, είναι λογικό να ξεκινάει από το blues και να καταλήγει στο punk και straight rock and roll, που μόνο μπάντες από αυτή την χώρα τελικά γνωρίζουν να παρασκευάζουν, προσθέτοντας στο τέλος το μεγάλο τους μυστικό που μάλλον σπανίζει εκτός των συνόρων, και δεν είναι άλλο τα 9 μέρη νερό και ένα μέρος χώμα της καρδιάς τους όπως τραγουδούσαν και οι Scientists.

Στα οκτώ κομμάτια του LP (ή ψηφιακού download και μόνο, το CD μας τελείωσε) οι βρυχηθμοί του Mutton δε σταματούν ποτέ όπως και το σφυροκόπημα στα τύμπανα και το γρατζούνισμα στις κιθάρες, ενώ η τρομπέτα κάνει παύσεις ίσα ίσα για μικρές ανάσες και ξανά προς τα ευαίσθητα τύμπανα των αυτιών μας τραβά.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι αθεόφοβοι έχουν στήσει το όλο κόλπο εντελώς ανάποδα απ' ότι συνηθίζεται, με αποτέλεσμα τα καλύτερα τραγούδια να σε περιμένουν προς το τέλος, με αποκορύφωμα το ολοκαύτωμα του What's Wrong With Me, ένα τραγούδι ή μια κραυγή σωστότερα που κάνει ότι σχετικό με blues και punk και δεν ξέρω και 'γω τι άλλο πολυφορεμένο έχετε ακούσει τα τελευταία πολλά χρόνια, να μοιάζει με αποκριάτικη διαφήμιση του Jumbo.

Συμπέρασμα: Αφού προσπεράσει κανείς το κάκιστο εξώφυλλο, ο δίσκος στο σύνολό του είναι πάρα πολύ καλός, αριστουργηματικός για τους εθισμένους με τον κλασσικό -πια- αυστραλέζικο ήχο, και είναι ο δεύτερος (θα τα πούμε και για τον έτερο επίσης από την χώρα των καγκουρό ερχόμενο, προσεχώς) που συνειδητοποιώ ότι έχασε τη θέση του στη πεντάδα της λίστας του '14 μόνο και μόνο εξαιτίας του ότι τον άκουσα τις πρώτες μέρες του '15.

Bandcamp