Nocturama
Θα μπορούσα να πω πως νοιώθουμε μια ψιλοϋπερηφάνεια όσοι συμβαδίσαμε με τον ΝC έστω κι από απόσταση. Και δεν αναφέρομαι στη στάση των φανς της χώρας μας που τον στήριξαν όταν σχεδόν οπουδήποτε αλλού τον έριχναν στο πυρ το εξώτερον. Μάλλον είναι η αίσθηση ότι εκείνος πέρασε τον παθών του τον τάραχο, κατέβηκε σ' όλες τις κολάσεις που μπορεί να κατέβει άνθρωπος μα τελικά είναι ακόμα μαζί μας - και εμείς τον συντροφεύαμε σ' όλα αυτά.
O δωδέκατός του δίσκος είναι απολαυστικός, ίσως περισσότερο απ' τη «χρυσή ισορροπία» που άγγιζε στους προηγούμενους δυο. Αυτονόητα τον σιγοντάρει, τον στηρίζει η κακόσπορη συνοδεία του, ότι δεν είναι δυνατό να φτιαχτούν τέτοια πράγματα χωρίς τους Mick Harvey, Blixa Bargeld, Thomas Wydler, Martyn P.Casey, Jim Sclavunos, Warreln Ellis.
To πρώτο κομμάτι του "Nocturama" (: ο χώρος εκείνος στους ζωολογικούς κήπους όπου φιλοξενούνται τα νυκτόβια ζώα), το "Wonderful life" (καθόλου δίδυμο με την από κοινού διασκευή του "What a wonderful world" με τον Shane McGowan), είναι από εκείνα που αμέσως αφήνει τα ίχνη του στον αιθέρα όταν τελειώσει, χωρίς αρχή μέση και τέλος όπως τα υπόλοιπα. Το κλείσιμο του δίσκου είναι το οργιαστικό γενέθλιο πάρτυ "Babe I'm on fire" - στο ενδιάμεσο ο δίσκος κλείνει τα βλέφαρα σε πλείστες Cave εποχές. Στο δίλημμα αν πρέπει να παραμένουμε στάσιμοι ή να αλλάζουμε τη μουσική μας ο Cave δε σκάλωσε- απλά προχώρησε.
Έτσι δεν έχει και πολλά κοινά με τον εαυτό του 83 ή του 87 αλλά δεν θα μπορούσε και να είναι άλλος από τον ίδιο. Η αυτοκαταστροφικότητα που νομίζαμε ότι ήταν όλο το ζουμί στη μουσική του τώρα έχει εκλείψει. Δεν έχει μόνο μια οικογένεια να φροντίσει, ίσως είναι και το ότι όλα τα χρόνια που έμεινε στο Ρίο ντε Τζανέϊρο είδε στα πολλαπλά πρόσωπα της ζωής δυστυχίες χειρότερες απ' τις δικές τους. Αλλά οι συνήθειές του παρέμειναν : ακόμα και στις παραγκουπόλεις τιμούσε τα νυχτερινά καφενεία και τις παρηκμασμένες γειτονιές. Όταν οι άλλοι πήγαιναν σε ρεστωράν της προκοπής, εκείνος ένοιωθε πιο άνετα στις καντίνες των σταθμών, μαρτυράει ο Harvey σε μια προπέρσινη συνομιλία με κάτι φανς που πέτυχα τυχαία. Θυμάστε τότε στην Αθήνα που στη μέση του All tomorrows parties έφυγε απ' τη σκηνή και πήρε τους δρόμους; Άλλαξε όμως η οπτική του κι είμαι σίγουρος πως θα σκέφτεται τις αλλοτινές του ισορροπίες στα ξυραφένια σχοινιά και θα γελά.
Μα τα τραύματα και κυρίως οι ανησυχίες που σε κατατρώνε σε ακολουθούν όπου και να πας ... το μυρίζομαι στο άλλο οργιώδες εδώ "Dead man in my bed". Καταραμένες ψυχές δε παύουν ποτέ να σουλατσάρουν σε ιστορίες σαν κι αυτή, που μάλλον ξέφυγε απ' τα γραπτά του "The first born is dead". Mετά θα μερακλώσει στις ψευδαισθήσεις των "Still in love" και "She passed my window", θα σου ζαχαρώσει την πίκρα στο θελκτικό "He Wants You", θα σε δονήσει με τη ρυθμική ροκιά του "Bring it on", στο τέλος θα σε σμουθάρει με τη Pub μπαλάντα το "Right out of the hand".
Είμαι σίγουρος πως ακόμα κι αν ήταν αποκομμένος απ' όλο τον κόσμο θα είχε εμπνεύσεις για πολλούς δίσκους ακόμα. Κρατάει το δικό του στυλ ελάχιστα επηρεασμένος απ' οτιδήποτε σύγχρονο (δηλώνει πως «γουστάρει ελάχιστους, όπως τους Radiohead και τους Spiritualized») έχοντας επίγνωση πως «ούτε ο ίδιος ούτε ο Tom Waits θα φτάσουν στις σφαίρες ενός Dylan ή ενός Morrison (Van)». Ακόμα κι αν σήμερα εξακολουθεί να μιλάει με αφορισμούς και απαρνείται τις ποιητικές του φλέβες, υποστηρίζοντας πως μια φράση τύπου «έλα μωρό μου» μπορεί να απογειώσει ένα τραγούδι αλλά μπορεί ν' ακούγεται γελοία σ' ένα ποίημα. Φαίνεται πως έχει απεκδυθεί οριστικά την περσόνα του ποιητή (που άλλοτε ανεχόμασταν από ευγένεια μέσω των ποιημάτων που δημοσίευε).
Αδιαφορούμε. Είναι καταδικασμένος να φτιάχνει αυθεντικά ψυχογραφήματα εσαεί, η συνθετική του φλέβα είναι μόνιμα ανοιχτή στα ορυχεία διαμαντιών. Θα μπορούσε το "Nocturama" να είναι για τα σημερινά φυντάνια ότι και το "Your funeral my trial". Καλή κατάδυση να έχουνε.
