The assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford

Τον Τζέσι Τζέιμς δεν τον πρόλαβα, το θρύλο του ως παράνομου την εποχή του εμφύλιου ακουστά μόνο κι από σπόντα (γιατί, ξέρουν οι αμερικανοί τον Νταβέλη;), τη νουβέλα του Ρον Χάνσεν δεν τη διάβασα, την ομότιτλη φετινή ταινία του Χόλιγουντ δεν την είδα κι ο Μπραντ Πιτ που πρωταγωνιστεί δε μ' αρέσει. Φίλε σέρφερ, απορώ τι συνεχίζεις και διαβάζεις.

Αλλά όχι. Καλά κάνεις, διότι παρ' όλ' αυτά σου έχω εδώ το σάουντρακ, που το 'φτιαξαν εξ' ολοκλήρου δυο αυστραλοί μουσικοί που συμπαθώ, ο Νικ Κέιβ κι ο Ουόρεν Έλις.

Τον Νικ Κέιβ εγώ τον γνώρισα στους Birthday Party, ένα καταπληκτικό συγκρότημα των αρχών της δεκαετίας του '80 και τον ακολούθησα, μη συμμεριζόμενος τις μετέπειτα εμμονές του είναι η αλήθεια, στη σόλο καριέρα του, με μπάντες όπως οι Bad Seeds και πέρσι οι Grinderman.

Οι Dirty Three από την άλλη, το γκρουπ του Έλις, ουδέποτε μ' ενθουσίασαν, από τότε όμως που τακίμιασε ουσίες και, θα ρισκάρω, μουσικές με τον Κέιβ, αμφότεροι μου ξαναφούντωσαν το ενδιαφέρον (έι, έτυχε, δεν πέτυχε το υπονοού, οκέι;).

Πρόπερσι τα δυο τους έφτιαξαν το σάουντρακ της ταινίας "The proposition" (σενάριο του Κέιβ, παρακαλώ), μια ταινία που θα 'βλεπα ευχαρίστως (κι όχι επειδή δεν παίζει ο ξανθομπούμπουρας). Γράψανε, που λες, μια χύμα, νοσηρή, σκοτεινή και πολύ ευχάριστη μουσική, αν είσαι κομμάτι βλαμμένος στ' ακούσματα σαν εμένα.

Φέτος όμως, που ανεβήκανε κατηγορία και παίζουν Χόλιγουντ, είναι πιο επαγγελματίες. Η νοσηρότητα εξατμίστηκε, το χύμα λογοκρίθηκε, οι κάουντρι πινελιές παραδόξως (με τέτοιο θέμα) σβήστηκαν, ενώ δεν υπάρχουν τραγούδια, όλα τα κομμάτια είναι ορχηστρικά και πιο συγκεκριμένα έγχορδα.

Ξεχώρισα ένα μάτσο βιόλες, βιολιά, πιάνα, μπάσα, κιθαρόνια, σελέστε, αρμόνια, ε και λίγα σύνθια, όλα παιγμένα επαρκώς απ' τους ντος λιώμας. Διαπίστωσα επίσης ότι το τελευταίο τους κόλλημα πρέπει να είναι η Νέλυ Φουρτάδο, αφού το βασικό μοτίβο του σάουντρακ, που επαναλαμβάνεται σε παραλλαγές καθώς κυλάει ο δίσκος, είναι συγχορδία προς συγχορδία το "All Good Things (Come To An End)". Τώρα, κοίτα, μην τρελαθούμε κιόλα, αυτά συμβαίνουνε και στο φινάλε, εμένα το εν λόγω τραγούδι μ' αρέσει, οπότε νο πρόμπλεμ (κι όχι πάλι, δεν πιστεύω ότι το 'καναν επίτηδες, αμφιβάλλω αν το 'χουν πάρει καν χαμπάρι. Πρέζα όμορφη...).

Και το σάουντρακ μ' αρέσει. Η ευρωπαϊκής αισθητικής ενορχήστρωση είναι της απολύτου αρεσκείας μου, οι απλές κι εύληπτες μελωδίες εναλλάσσονται όμορφα, τα λεπτά κυλούν αβάδιστα, ο δίσκος σού τελειώνει γρήγορα. Α, και το βασικότερο χαρακτηριστικό, προσοχή (άλλοι παλεύουνε μια ζωή για δαύτο αλλά του κάκου). Το αποτέλεσμα είναι emotionally overwhelming. Το διάβασα κι από άλλους και ισχύει. Αν βρεθείς πάνω στις ευαισθησίες σου, σε μια δύσκολη στιγμή, στην πιο μεγάλη ώρα, θα βουρκώσεις φίλε, θα δακρύσεις σου λέω κι ας χέστηκες, καλή ώρα, για τον Τζέσι Τζέιμς.

Χμ. Πότε με το καλό τα Όσκαρ, μπας και σκάσει και λίγο γέλιο στο χειλάκι μας μ' αυτήν την ψυχοπλάκα;

Ρολ όβερ ωρέ Μπανταλαμέντι / Όσκαρ στον Κέιβ το λεβέντη...