Loin Des Hommes OST

Πάνε πολλά χρόνια από τότε που οι παλιόφιλοι από την εποχή των Bad Seeds Nick Cave και Warren Ellis ασχολούνται με τη μουσική επένδυση ταινιών. Τούτη τη φορά τους ανατέθηκε να γράψουν τη μουσική για τη δραματικού περιεχομένου ταινία του David Olehoffen "Loin Des Hommes" ("Μακριά Από Τους Ανθρώπους"). Το σενάριο είναι βασισμένο σε ένα διήγημα του Albert Camus με τίτλο "The Guest". Σκηνικό της αποτελούν τα ερημικά τοπία της ορεινής Αλγερίας και ιδίως του βουνού Άτλας, το οποίο εξαναγκάζονται να διαβούν δύο ετερόκλητοι άνθρωποι (που ερμηνεύουν οι Viggo Mortensen και Reda Kateb), προκειμένου να ξεφύγουν από τις συνθήκες βίας, που επικρατούν στις αστικές περιοχές. Κι όλα αυτά μέσα σε ερημικά τοπία, που αλληλοδιαδέχονται διαρκώς ερειπωμένες ψυχές.

Με άλλα λόγια, μιλάμε για υπαρξιακή αναζήτηση, συγκρούσεις χαρακτήρων, φόβο θανάτου και ταυτόχρονο πάθος για επιβίωση. Δηλαδή, αν μετατρέψουμε τα συναισθήματα αυτά σε ήχους, κάνουμε λόγο για μουσική σκοτεινή, γεμάτη πόνο και ελπίδα για ανάσταση. Ελάτε τώρα πάλι στους δημιουργούς. Τι λέτε; Καλή επιλογή, έτσι; Φέρτε στο νου σας από τη μια το μαγικά υπνωτικό βιολί με τα έξυπνα loops του Ellis κι από την άλλη τα απολογητικά πλήκτρα του Cave. Προσθέστε ως επί το πλείστον απαλή, αλλά πολύ επιβλητική, μουσική έκφραση ορχηστρικής μορφής με πινελιές από φλάουτο, μαντολίνο και διάφορα κρουστά, που διακόπτεται μόνο από τον Ψαραντώνη! Ναι, δεν αστειεύομαι. Θα τολμήσω να πω, μάλιστα, πως η ερχόμενη κατευθείαν από τα εσώψυχα αφήγησή του, είναι αληθινά συγκλονιστική. Κάποιες στιγμές είναι αδύνατο να μη διακρίνουμε την επιρροή του Βαγγέλη Παπαθανασίου, αλλά, ας μην τους το χρεώσουμε ως αρνητικό. Ουσιαστικά, είναι σχεδόν αδύνατο να υπάρξει επιτυχημένο σάουντρακ, χωρίς κάτι από την κληρονομιά που εκείνος άφησε.

Η δουλειά των Nick Cave και Warren Ellis είναι λιτή, αλλά σε καμία περίπτωση μονότονη. Φυσικά, ως σάουντρακ, κινείται αναπόφευκτα σε ένα βασικό ομοιόμορφο επίπεδο. Γενικά, στις μουσικές επενδύσεις ταινιών, το στοίχημα είναι το κατά πόσο μπορεί να ακούγονται ενδιαφέρουσες, όταν δε συνοδεύονται από κινηματογραφικές εικόνες. Κατά τη γνώμη μου, το κλειδί εδώ είναι το συναίσθημα, που εν προκειμένω εκλύεται αβίαστα. Με τη βοήθειά του και τη μουσική ευφυΐα των δημιουργών, η κάθαρση που παραμονεύει μέσα στις σιωπές αναδεικνύει τη μοναξιά ως ένα πολύχρωμο μαγικό τοπίο.