Family tree
1. Come Into The Garden, 2. They're Leaving Me Behind, 3. Time Piece, 4. Poor Mum, 5. Winter Is Gone, 6. All My Trials, 7. Kegelstatt Trio, 8. Strolling Down The Highway, 9. Paddling In The Rushes, 10. Cocaine Blues, 11. Blossom, 12. Been Smokin' Too Long, 13. Black Mountain Blues, 14. Tomorrow Is A Long Time, 15. If You Leave Me, 16. Here Come The Blues, 17. Sketch 1, 18. Blues Run The Game, 19. My Baby's So Sweet, 20. Milk And Honey, 21. Kimbie, 22. Bird Flew By, 23. Rain, 24. Strange Meetin II, 25. Day Is Done, 26. Come Into The Garden, 27. Way To Blue, 28. Try To Remember
Kι εκεί που η μητέρα του Jeff Buckley κάνει για πολλοστή φορά το δωμάτιο του γιου της άνω κάτω, μπας και βρει καμιά ακόμα ξεχασμένη κασέτα ή παλιά ηχογράφηση για να την κυκλοφορήσει σε enhanced cd/dvd με πλούσιο booklet, έχει στηθεί ένα παρεμφερές ψάξιμο για το έργο του Nick Drake. To "Family Tree" συλλέγει σπιτικές ηχογραφήσεις, demos και bootlegs του Drake, σε ένα εντυπωσιακό σύνολο 28 κομματιών. Νέες συνθέσεις δεν υπάρχουν, ο ήχος είναι αναμενόμενα lo-fi, και αν δεν μπορούμε να μιλήσουμε ακριβώς για αρπαχτή, είναι μονάχα διότι η σύντομη πορεία του Drake άφησε πολύ κόσμο διψασμένο για περισσότερα, έστω κι αν πρόκειται για προσχέδια που δε θα έβγαιναν ποτέ σε δίσκο με τη συγκατάθεσή του.
Το "Family Tree" μπορεί να γίνεται ακραία συγκινητικό τη μία στιγμή (π.χ. το "All My Trials" που ο Drake ερμηνεύει μαζί με την αδερφή του ή μία σκοτεινότερη-δε-γίνεται εκδοχή του "Way To Blue") και συμβατικό την επόμενη (π.χ. το demo του "Day Is Done" που δεν αποκαλύπτει κάτι καινούριο, ή απλά ενδιαφέροντα takes σε παραδοσιακά κομμάτια). Πρόκειται πάντως για ένα πολύτιμο απόκτημα, μιας και, με δεδομένη τη μοναδικά ευαίσθητη φύση του Drake, δίνει μερικές ακόμα ευκαιρίες για να εκτεθείς στην αύρα και την ποιητικότητά του, αλλά και να γνωρίσεις την πιο πειραματική του πλευρά, έτσι όπως ξεδιπλώνεται από αυτοσχεδιασμούς και μακριά από στουντιακές υποχρεώσεις. Κι αυτό συνιστά προφανώς σπάνια ηχητική εμπειρία.
Βέβαια, κάποιες φορές δεν μπορείς παρά να αισθάνεσαι ότι κοιτάς απρόσκλητος μέσα από μια κλειδαρότρυπα και, ενώ σίγουρα είναι ευτύχημα που ένα τέτοιο ταλέντο αναγνωρίστηκε έστω και κατόπιν εορτής, είναι κάπως παράξενο να έχεις κάθε τόσο και μια νέα κυκλοφορία Nick Drake, σα να πρόκειται για κάποιον που πρέπει να εκπληρώσει ένα συμβόλαιο που απαιτεί νέο δίσκο κάθε τρία χρόνια. Για τους επιμελητές των κυκλοφοριών του Drake: σταματήστε να ψάχνετε για ξεχασμένες ηχογραφήσεις και να μοντάρετε νέες συλλογές και απλά φροντίστε να υπάρχουν πάντα τα κανονικά albums διαθέσιμα. Όσο για τους επίδοξους συγγραφείς βιογραφιών του Drake: σταματήστε να μάς πασάρετε ανούσια βιβλία που δε λένε τίποτα καινούριο και αναμασάνε τα προφανή και ξαναγράψτε κάτι μόνο, για παράδειγμα, αν έχετε ακλόνητες αποδείξεις ότι ο Drake δεν πέθανε στα αλήθεια αλλά τον απήγαγαν εξωγήινοι.
