Project Nascence

Η Νίκη Κοκκόλη είναι μια νέα σαξοφωνίστρια που βγάζει τώρα τον πρώτο της προσωπικό δίσκο. Πρόκειται για μια αρκετά φιλόδοξη απόπειρα από άποψη αισθητικής στόχευσης στα πλαίσια της τζαζ (θα πρέπει να ανοίξουμε πολύ αυτά τα πλαίσια βέβαια) που δεν μένει μόνο στην φιλοδοξία.

H ίδια λέει ότι το έργο αυτό είναι μια προσπάθεια να απεμπλακεί από τα στερεότυπα, ακαδημαϊκά και κοινωνικά. Πάντως τα ακαδημαϊκά της διαπιστευτήρια είναι σημαντικά, μιας και έχει σπουδάσει σαξόφωνο στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Επίσης έχει συνεργαστεί με τρανταχτά ονόματα στον χώρο του αυτοσχεδιασμού και εκτός Ελλάδος όπως οι London Improvisers Orchestra ενώ συμμετέχει και στην ελληνοσουηδική μπάντα Ahanes με δίσκο στην σπουδαία εταιρία Clean Feed. Η πραγματικότητα και η ουσία είναι ότι πρέπει να είμαστε γενικώς περήφανοι για αυτό το άξιο τέκνο της σαξοφωνικής τέχνης που έβγαλε έναν πραγματικά θαυμάσιο δίσκο μακριά από στερεότυπα.

Πέρα από τις κοινωνικού ενδιαφέροντος νύξεις για τις γυναικοκτονίες ή για τα Τέμπη, κάτι έτσι κι αλλιώς σημαντικό και σεβαστό (πολύ σημαντικό να επιλέγει κανείς να τοποθετήσει εξωμουσικά ζητήματα σε αυτό που κάνει και αυτά να μην τραβούν δύναμη από το αισθητικό μέρος, να μην αποδυναμώνουν το έργο), το αποτέλεσμα είναι πολύ πλούσιο και πολύ συχνά απολαυστικό.

Υπάρχουν δύο ενότητες που όμως τα μέρη τους είναι ανακατεμένα. Τα κομμάτια 1, 3, 5, 7, 8 είναι σόλο της Νίκης και στα 2, 4, 6 παίζουν και άλλοι.

Τα σόλο κομμάτια είναι αυτά που είναι και τα πιο προσωπικά, τα πιο…δικά της. Και κατά τη γνώμη μου τα καλύτερα, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα δεν είναι πολύ καλά, όπως το «Φανατισμένη δεν είμαι», στο οποίο η φωνή της Νίκης είναι τρεμάμενη, εκφραστική. Έχει την ένταση του ανθρώπου που τον πνίγουν οι λέξεις καθώς βγαίνουν από το στόμα και αυτή η ένταση επεκτείνεται σταθερά στους φίλους που την περιστοιχίζουν κορυφώνοντάς την παίζοντας.

Πάντως στα σόλο ξεφεύγουμε αρκετά θα έλεγα και από τη τζαζ. Η Κοκκόλη φτιάχνει κόσμους εξαίσιους με έναν άκρως δημιουργικό τρόπο, πλάθοντας τον ήχο σε ένα ατμοσφαιρικό περιβάλλον, άλλες φορές απόκοσμο, άλλες φορές δραματικό. Εκτός από το σαξόφωνο, παίζει με ηλεκτρονικά και με turntables. Και αυτά τα άλλα… όργανα δεν μπαίνουν έτσι απλώς για να μπουν ή να γεμίσουν κενά, αλλά είναι ίσης ή και περισσότερης αξίας και δύναμης με το βασικό όργανο. Η Νίκη πειραματίζεται εύστοχα.

Ένα από τα πραγματικά δυνατά κομμάτια του άλμπουμ, είναι το “Di strak’tid”. Μια δεκαεξάλεπτη σύνθεση την οποία θα μπορούσαμε να την πούμε και ambient, αλλά αυτό μάλλον δεν επεξηγεί ακριβώς τι τελικά ακούμε και είναι έως και περιοριστικό. ‘Έντονη δραματικότητα από το ηλεκτρονικό ηχοτοπίο-χαλί (‘χαλί’ μεν, συγκλονιστικό δε) που μπορεί να θυμίσει μέχρι και τον Jon Hassel και πάνω εκεί από ένα σημείο και μετά το σαξόφωνο χορεύει.

Τέτοια ωραία πράγματα συμβαίνουν. Και πολλά άλλα σε έναν πραγματικά καλό δίσκο.