Night on earth

Ο παρθενικός δίσκος του οκταμελούς σχήματος των Night On Earth είναι πραγματικά ένας δίσκος της σημερινής εποχής. Μιας εποχής όπου οι διαχωριστικές γραμμές είναι πια αχνές, τα μουσικά είδη μπλέκουν το ένα με το άλλο σε αξεδιάλυτες επιμειξίες, όπου δεν υπάρχουν πια μαντρωμένες "φυλές". Οι σύγχρονοι δε μουσικοί έχουν ολοένα και μεγαλύτερη, αλλά και ευκολότερη πρόσβαση σε δισκογραφημένη μουσική απ' ότι οι παλαιότεροι. Να την μεταβολίσουν, να την χωνεύσουν, να την αντιγράψουν! Συναρπαστικές συνθήκες για δημιουργία αλλά και συνάμα δύσκολες, όταν σε βαραίνουν τόσες δεκαετίες εξαντλητικά ηχογραφημένης μουσικής...

Ο δίσκος λοιπόν των Night on Earth, για να επιστρέψουμε και στο κυρίως θέμα, είναι από εκείνους που είναι πονοκέφαλος για όσους προσπαθούν να περιγράψουν ήχους με λέξεις (σαν να προσπαθείς να ...χορέψεις για αρχιτεκτονική που έλεγε και ο Zappa!). Ποια είναι η διέξοδος; Να επιδοθείς σε ένα ακατάσχετο ...namedropping; Ανούσιο και οκνηρό. Αλλά πάνω απ' όλα περιοριστικό. Γιατί ναι, το "Hotel" μπορεί να μοιάζει σαν να έχει παιχτεί από τους Portishead, κλειδωμένους και ξεχασμένους για μέρες στο στούντιο, αλλά πόσα ονόματα και πόσες λέξεις να αραδιάσεις για να περιγράψεις τη μεγάλη στιγμή του δίσκου, τη Μικρή Νυχτερινή Μουσική, μια δεκαπεντάλεπτη νυχτερινή συμφωνία που κυλάει, με τις κιθάρες να τσιρίζουν υπόκωφα και το πιάνο να προσπαθεί να φτιάξει ξέφωτα στο σκοτεινό τοπίο;

Από την άλλη, εύκολα θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις τη μουσική ως κινηματογραφική... Και οι ίδιοι το θέλουνε, αν κρίνουμε τόσο από το όνομα (παραπομπή στην ομώνυμη ταινία του Jarmusch) όσο και από το τσιτάτο που παραθέτουν στο εσώφυλλο: "This is not a soundtrack, this is the film". Αλλά προσωπικά αποφεύγω τον χαρακτηρισμό αυτό, γιατί κάθε μουσική είναι εξ ορισμού και εκ φύσεως "κινηματογραφική" και υποβάλει εικόνες (ανάλογα με την ευαισθησία του ακροατή!). Πάντως είναι πλέον και τυπικά κινηματογραφική, καθώς δύο αποσπάσματα από το δουλειά αυτή έχουν ντύσει την ταινία "Ροζ" του Αλέξανδρου Βούλγαρη).

Η έκδοση χωρίζεται σε δύο δίσκους, έναν ηχογραφημένο ζωντανά (Stage) και έναν στουντιακό (Radio). Διόλου περίεργο για τέτοια μπάντα, ο ζωντανός στέκει πολλά "σκαλοπάτια" ποιότητας πάνω από τον στουντιακό. Ο οποίος είναι σαφώς πιο πειραματικός, πιο δύσκολος και πιο αποξενωτικός, με λίγες ενδιαφέρουσες στιγμές. Και για να μιλήσουμε και με την ....μπακαλίστικη λογική ενός μουσικοκριτικού που πρέπει να βάλει βαθμό, ρίχνει το μέσο όρο!

Φτάσαμε έτσι στο τέλος της παρουσίασης, και δεν καταλήξαμε... Τί μουσική παίζουν οι Night on Earth; Μην είναι jazz, μην είναι trip hop, μην είναι progressive, μην είναι κλασική, μην είναι avant-guarde... Δεν έχει και τόση σημασία! Η μουσική τους είναι σούρουπο, αστικό γκρίζο, βρώμικες πολυκατοικίες, μοναχικές βόλτες μέσα στη νύχτα... Και πολλές ασπρόμαυρες εικόνες. Γιατί άραγε μας συγκινεί τόσο το ασπρόμαυρο; Μήπως επειδή "αισθητικοποιεί" την ασχήμια γύρω μας; Μήπως τελικά όλα είναι πιο όμορφα τις ώρες που δεν υπάρχουν χρώματα; Όταν πέφτει η Νύχτα στη Γη;