Just a burn
Στο ιδιαίτερα ανθυγιεινό για το rock κλίμα της χώρας μας group σαν τους Nightstalker φαίνονται να φυτρώνουν στην πέτρα, κυριολεκτικά μάλιστα καθώς επί δέκα περίπου χρόνια αποτελούν σταθερό μέλος της stoner κοινότητας, πληρώνοντας βέβαια το αντίτιμο της προέλευσής τους όπως μαρτυρούν μάλλον τα μεγάλα διαστήματα που μεσολαβούν ανάμεσα στις κυκλοφορίες τους και οι διαρκείς αλλαγές label.
Πιστοί λοιπόν στο ανά τετραετία -όπως κατέληξε- ραντεβού οι τρεις που απέμειναν στο αθηναϊκό group παρουσιάζουν την τελευταία αυτή δουλειά τους, όπου ο Tolis επωμίζεται αποκλειστικά πλέον τα κιθαριστικά βάρη μετά την πρόσφατη αποχώρηση του Harry (κρατούμε τα ονόματα όπως τα θέλουν οι ίδιοι) και, εδώ εμφανίζονται με περισσότερη ωριμότητα και στόχο καθώς φαίνεται ν' απλώσουν κι έξω από τον πυρήνα του σκληρού rock την βάση των πιστών φίλων που δημιούργησαν μέχρι τώρα με τις λιγοστές αλλά πολύ καλές δουλειές και τα εξαιρετικά live τους.
Ανυπόμονα λοιπόν, όπως δείχνουν και τα ορμητικά riffs που υποδέχονται στο 'All Around', οι Nightstalker πυροδοτούν τέσσερις στη σειρά αναφλέξεις ("come on let's burn it all" καλεί ο Argy), συμπαγή τραγούδια όπου τα γρήγορα tempo στηρίζονται από τον ογκόλιθο του rhythm section (εκτός απ' το μικρόφωνο ο Argy κάνει διπλοβάρδια και στα drums) και όλα βρίσκονται στην σωστή θέση και αναλογία. Η space ψυχεδέλεια είναι ευδιάκριτη αλλά μετρημένη, η κιθάρα κάποιες στιγμές θυμίζει sabbath-ικά riffs σε γρήγορη ταχύτητα κι άλλες δίνει την εντύπωση ότι ακούγεται απ' το επίκεντρο αμμοθύελλας και οι Monster Magnet επισκέπτονται συχνά για να συναντήσουν τους Fu Manchu κάπου στην έρημο. Σε κάποιο δικαιότερο κόσμο το ιδιαίτερα εθιστικό 'Just A Burn' θα κυριαρχούσε ήδη στα ραδιόφωνα, ενώ τα riffs στο 'Don't Blow My High' εκμηδενίζουν κάθε αντίσταση προτού γίνουν περισσότερο bluesy και αισθησιακά στο 'Line' όπου το tempo χαμηλώνει λίγο μόνο.
Οι Nightstalker θυμούνται πάντα βέβαια τους νόμους της "βαρύτητας" στους οποίους υποκύπτουν δύο φορές στην συνέχεια, σαν διάλειμμα προτού επιστρέψουν στις αρχικές ταχύτητες, ίσως λίγο πιο κουρασμένα, δίνοντας όμως μερικά ακόμη πολύ καλά τραγούδια όπως το πιο δύσκολο και σκοτεινό ψυχεδελικό trip του 'Silver Shark' αλλά και το ονειρικό space blues του 'Shadows', χωρίς να παραλείπουν βέβαια και την απαραίτητη heavy μπαλάντα ('Explode').
Περισσότερο ευκίνητοι και ευέλικτοι εδώ λοιπόν οι Nightstalker, παρουσιάζονται αρκετά ώριμοι ώστε να κρατούν τις ισορροπίες χωρίς παραχωρήσεις. Σταθερά τοποθετημένοι βέβαια στο κέντρο της stoner "ορθοδοξίας", περιορίζονται αναπόφευκτα από την προβλεψιμότητα αλλά και την retro αίσθηση του ιδιώματος που υπηρετούν, στα χέρια τους όμως ακούγεται λιγότερο αναχρονιστικό καθώς προσθέτουν ζωτική ορμή, φρεσκάδα και γνήσιο fun, αφήνοντας ταυτόχρονα πολύ μακριά κάθε εντόπιο ανταγωνισμό.
