The Eternal Creak of the Icebreaker

Εν αρχή ην η φωνή. Πρόκειται για μια φωνή γλυκιά, ζεστή και βελούδινη. Είναι η έναρξη. Η εκκίνηση της δημιουργίας. Υπάρχει ένας χώρος που περιμένει αυτή την αρχή. Μοιάζει με δωμάτιο αλλά δεν είναι εσωτερικός, είναι υγρός, με λεπτούς αέρηδες και κλιματικές μετατοπίσεις τις οποίες αντιλαμβάνεσαι όσο περιδιαβαίνεις στα απάτητα και παρθένα μονοπάτια του, ανάμεσα από γιγάντιες φτέρες και δροσιά που πυκνώνει. Είναι η ομορφιά ενός αμόλυντου τοπίου που περιμένει τη ζωή. Ένα χρηστικό δωμάτιο της ύπαρξης που περιμένει να κατοικηθεί, να ζήσει και αυτό με τη σειρά του.

Αυτό το δώμα λοιπόν έχει στο πάτωμα χώμα και πέτρινες πλάκες. Τα φαντάσματα του Brian Eno και του Robert Fripp φορούν καφετιά ρούχα, εκείνα που φόραγαν όταν ηχογραφούσαν το "Εvening star" πριν από 1000 χρόνια, μόνο κάπως ξεθωριασμένα. Οι ακτίνες του ήλιου (δεν είσαι σίγουρος αν είναι αυτός, πιθανόν να είναι και άλλο άστρο) κάνουν γκελ στα πρόσωπά τους καθώς σε υποδέχονται για να γεμίσεις το δώμα με την παρουσία σου. Βλέπεις. Δεν ακούς… Βλέπεις τη μουσική που παίζουν. Ιριδισμοί ακουστικοί διακριτικοί και ορατοί. Λεπτοί και διάφανοι. Μόνο για σένα.

Μια εποχή όχι γνωστή, δε μοιάζει με καμιά από τις τέσσερις που ξέρουν οι άνθρωποι, αν και αναγνωρίζεις κάποια από τα χαρακτηριστικά του χειμώνα. Ο Arve Henriksen ξύπνησε ένα μεσημέρι. Ήταν σε κατάσταση ύπνωσης από πριν κατέβουν οι παγετώνες και τώρα επιστρατεύτηκε στην αυγή της νέας αυτής φύσης για να συνοδεύσει τη διαδικασία της τήξης με μια κρυστάλλινη τρομπέτα. Τα μονοπάτια γλιστρούν αλλά δε θα πτοηθείς, έχουν φτιαχτεί ειδικά για τις δυνατότητες σου. Οι κινήσεις σου θα είναι αργές, χωρίς σκληρές και χυδαίες απότομες ωμότητες. Μαθαίνεις σιγά-σιγά να ίπτασαι.

Ξάφνου προσπερνώντας έναν μικρό διάδρομο το γκρίζο μη φως του παγετώνα σε υποδέχεται. Είσαι πια βαθιά μέσα στο δώμα, νιώθεις το κρύο χωρίς όμως να σε επηρεάζει. Δε σε ενοχλεί, μάλλον είναι και μια παράδοξη θαλπωρή αυτό που σε βρίσκει. Μικροκινήσεις απόμακρες, ακτές μυστικές στο εσωτερικό του κόσμου. Κάποιοι ζουν εκεί αλλά δε θα τους δεις ποτέ. Υπάρχουν εκεί από πάντα και ταυτόχρονα γεννήθηκαν μετά την άφιξή σου. Ο Paul Schütze και ο Thomas Köner βασιλεύουν σε τούτα τα γλιστερά υψίπεδα των πάγων πάνω απ τη θάλασσα. Είναι πράσινοι. Δύο πράσινοι κίονες κάτω από το θόλο.

Συνεχίζεις να περπατάς καθώς διαστέλλεται στο πέρασμα σου το πλακόστρωτο. Ανοίγουν μεγάλοι πόροι και απορροφούν ότι κινείται. Μετά σκορπούν την θερμική ενέργεια που δέχτηκαν προς όλες τις κατευθύνσεις με τη μορφή τραγουδιού. Ένα πιάνο που τραγουδά διακριτικά, ψιθυρίζει μια ακατάληπτη μελωδία, μια καθησυχαστική υπόσχεση στον πάγο που λιώνει γύρω σου για χάρη σου.

Επιτέλους βλέπεις τη θάλασσα. Τα μάτια σου είναι από πάγο όπως και τα πάντα γύρω σου. Και αυτή ακόμα η θάλασσα. Νομίζεις ότι άκουσες ένα απόμακρο βουητό, τη βαθιά ανάσα ενός παλιού πλοίου που ετοιμάζεται να αποχωρίσει από το λιμάνι αλλά όχι, ήταν απλώς ένα κατάλοιπο μνήμης. Η θάλασσα του Μπάρεντς ήταν ένας κρυφός ωκεανός στον Βόρειο Πόλο του παλιότερου σπιτιού σου και τώρα είχε μεταφερθεί εκεί για να ζωντανέψει παγωμένους εφιάλτες. Μέσα στα ακίνητα κύματά της, κοιμόταν το πτώμα του Ηarold Budd.

Και ένα φλάουτο ακούστηκε μέσα στην ερημιά.

Η ταραχή σου τώρα είναι μεγάλη. Είσαι αθάνατος αλλά οι φοβίες της ύλης δεν σε έχουν εγκαταλείψει. Έτσι, μπροστά σε αυτό το αχαρτογράφητο τέρας που σαλεύει με την ταχύτητα των αιώνων και απλώνεται γύρω σου, η ψυχή σου τρέμει. Ένα ηλεκτρονικό τρέμουλο είναι αυτό, σαν το ρίγος των πλήκτρων των συνθεσάιζερ που αφήνει τη μανία της αναπνοής των δράκων να ξεχυθεί από τις αβύσσους κάτω από τον πάγο.

Δεν ξέρω πώς να στο πω… Ο πάγος ήταν πάντα η σταθερή σου εμμονή. Είναι ακόμα και τώρα στο νέο σου δωμάτιο. Στον άλλο κόσμο. Το ταξίδι τέλειωσε αβίαστα και χάθηκες απομακρυνόμενος αργά στο σκοτάδι.

Ο Νίκος Φωκάς είναι ένας μουσικός που θυμίζει αρκετά πράγματα. Aν ακούσετε τι έφτιαξε θα θυμηθείτε και σεις άλλα τόσα. Τα κάνει όμως δικά του. Φτιάχνει έναν κόσμο προσωπικό. Γιατί μπορεί να κάνει άλογους διαλόγους με το υπερπέραν ο Νίκος.

Άννα Λινάρδου: φωνή
Γιώργος Βαρούτας: κιθάρα
Στέλιος Ρωμαλιάδης: φλάουτο
Νίκος Φωκάς: συνθεσάιζερ, προγραμματισμός, κιθάρα, πιάνο, electronics
Στέλιος Χατζηκαλέας: τρομπέτα
Alan Trench: spoken word