Πλάνο εξόδου

Ακούω το Πλάνο Εξόδου και νιώθω άβολα. Σίγουρα ο Χαλβατζής έχει ταλέντο επάνω από το μέσο όρο του επίδοξου τραγουδοποιού. Σίγουρα έχει επενδύσει πολλή δουλειά και χρόνο εδώ. Και θα πρέπει να έχει κάτι ξεχωριστό, για να τον προσέξουν ο Μάλαμας και η Τσανακλίδου, η αισθητική των οποίων είναι υπεράνω αμφισβήτησης από εμένα. Γιατί όμως όλο αυτό δε μου λέει τίποτα;

Εύκολο. Δε μου λέει τίποτα γιατί δεν έχει τίποτα το ξεχωριστό. Και με δεδομένο ότι το είδος δεν είναι και ο φραπέ μου, που θα έκανα τα στραβά μάτια σε μια αξιοπρεπή μετριότητα σαν τόσες και τόσες που έχουμε καταπιεί στο ευρύτερο "ροκ", ευχαριστώ, δεν θα πάρω.

Σε κάθε στιλ υπάρχουν οι φυσικοί ηγέτες και οι πολλοί επίγονοι. Στο στιλ του Χαλβατζή, ηγέτης είναι ο ίδιος ο παραγωγός του. Ο οποίος είναι ξεχωριστός από κάθε άποψη, ταλεντάρα και ισχυρή προσωπικότητα, γι' αυτό και επέβαλλε τον εαυτό του από την αρχή και είναι αρχηγός του κοπαδιού ακόμη και σήμερα, με απόλυτη ελευθερία να γράφει και να τραγουδάει ό,τι θέλει, και να συνεργάζεται με όποιον θέλει. Φυσικό είναι να είδε το Χαλβατζή με συμπάθεια, όλοι οι ηγέτες κολακεύονται από τους κλώνους τους. Αυτό όμως δε σημαίνει τίποτα για 'μας τους υπόλοιπους.

Η κατάρα του "έντεχνου" τραγουδιού είναι ότι παίρνει τα πάντα πολύ στα σοβαρά. Και πρώτα απ' όλα τον εαυτό του. Κλασσικό παθολογικό σύμπτωμα της ελληνικής κοινωνίας, στο χώρο αυτό μεγεθύνεται επικίνδυνα. Οι "δημιουργοί" του θέλουν να τα πουν όλα σε ένα δίσκο. Χρησιμοποιούν τη μουσική, το στίχο, το στούντιο και τον ακροατή σαν ντιβάνι του ψυχαναλυτή. Και επιπλέον, νομίζουν ότι οι κλανιές τους μυρίζουν Σανέλ Νο. 5. Ανεκδιήγητοι τύποι, εμφανίζονται με ύφος χιλίων καρδιναλίων και κατακεραυνώνουν την ένδεια και την κατάντια του ελληνικού τραγουδιού, εξαιρώντας βεβαίως τους σωτήρες εαυτούς τους. Ο Μαχαιρίτσας ας πούμε, ή εκείνος ο γραφικός χοντρός που πήρε το δεύτερο βραβείο στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης και έβγαζε εθνικοπατριωτικούς λόγους για το πόσο χάλια είναι όλοι οι άλλοι και πόσο εκλεκτός ο ίδιος και η παρέα του.

Γιατί είπα ονόματα; Επειδή θέλω να πω ότι ο Χαλβατζής είναι πιο αξιόλογος από αυτό το συρφετό, από κάθε άποψη. Και πιο αξιοπρεπής. Του εύχομαι να βρει το δρόμο του, να κατακτήσει προσωπικό και αναγνωρίσιμο στίγμα και ερμηνευτική ταυτότητα. Να ξεφύγει από τη σκιά των ηρώων του και να τους αξιοποιήσει σαν επιρροές. Να καταφέρει να συναντήσει το κοινό χωρίς να προδώσει τις αρχές του. Γιατί εκεί παίζεται το παιχνίδι. Ο καλλιτέχνης έχει τον τρόπο να κάνει το κοινό κοινωνό στα ψυχολογικά του δράματα. Το ψώνιο κλαίγεται συνοδεία μουσικής και κανένας δε νοιάζεται. Και να με υποχρεώσει να ξανασχοληθώ μαζί του κολακευτικά αυτή τη φορά. Θα χαρώ πολύ να το κάνω, και δεν θα είναι χάρισμα.