All Melody

7 στα 10 είναι ο βαθμός που νιώθω να ταιριάζει καλύτερα στο νέο δίσκο του Nils Frahm. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ξεκινάω ανάποδα, καθότι κι εγώ είμαι αρκετά μπερδεμένος για το ποιόν του νέου αυτού δίσκου, αμφιταλαντεύομαι ακόμα και για τον βαθμό που μόλις του έδωσα. Και νομίζω ότι όσο φταίω εγώ εν προκειμένω για την αναποφασιστικότητα μου, άλλο τόσο φταίει και ο αγαπητός καλλιτέχνης που δεν φρόντισε να ξεκαθαρίσει τα πράγματα και τις διαθέσεις του με τον νέο του δίσκο “All Melody”. Σαφώς και δεν θα τον πάρω τηλέφωνο να του κάνω παράπονα, διότι αφενός δεν έχω το τηλέφωνό του και αφετέρου εκφράζω απλά μια μερίδα ακροατών που ακόμα κατατάσσονται στην άχαρη κατηγορία του ΔΞ/ΔΑ για τον δίσκο αυτό. Και δεν περιμένουμε απλά να φωτίσουν τα άστρα προς την σωστή κατεύθυνση ή να εμφανιστεί κάποια συμπαντική ενέργεια και να μας δείξει τον δρόμο για να πάρουμε μιαν απόφαση, απλά δηλώνουμε στην παρούσα φάση μπερδεμένοι βρε αδερφέ.

Και για να εξηγούμαστε, το όλο μπέρδεμα έγκειται απλά στο ότι ο δίσκος μπορεί να χαρακτηριστεί αριστούργημα με την ίδια ευκολία που μπορεί να χαρακτηριστεί και απλά καλός. Και μπορεί το «καλός» να μας κάνει γενικά, αλλά όλοι καταλαβαίνουμε ότι απέχει παρασάγγας από το «αριστούργημα» και εκεί κάπου αρχίζουν να μπερδεύονται τα πράγματα.

Κοπιάζω 74 λεπτά, την διάρκεια δηλαδή του δίσκου, και τον ακούω σερί πολλές φορές, ναι μεν ευχάριστα αλλά σίγουρα όχι εκστατικά όπως θα ήθελα. Πιάνω τον εαυτό μου να αγαπάει πραγματικά, κομμάτια ολόκληρα και μέρη άλλων, αλλά κάθε φορά που τελειώνει και η τέταρτη πλευρά του βινυλίου μένω με μια ανικανοποίητη γεύση. Όχι ότι κάτι δεν μου άρεσε, αλλά κυρίως ότι πολλά μέρη κατά τη διάρκεια του δίσκου πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Και επειδή για κάποιον ανεξήγητο λόγο πιστεύω ότι η μαγεία είναι εκεί και με περιμένει και ότι εγώ φταίω που δεν συντονίζομαι καλά στην ψυχοσύνθεση του αγαπημένου πιανίστα, αποφασίζω να τον αφήσω για λίγο καιρό στο ράφι, μπας και καταλαγιάσει μέσα μου καλύτερα. Υπό άλλες συνθήκες θα είχε βγει μια ετυμηγορία, η συνείδηση και η ακουστική κρίση μου θα ήταν καλυμμένες και η ζωή θα συνεχιζόταν στους ρουτινιάρικους ρυθμούς της.
Αλλά όχι, δεν μου πήγαινε να συμβεί αυτό. Τον ξαναέπιασα μετά από κάποιες μέρες και ενώ ξεκίνησα με την ίδια ακουστική λαιμαργία, κάπου εκεί στα μέσα όμως κόρεσα, χάζεψα, χάθηκα και δεν πολυκατάλαβα τι είχε συμβεί.

Προσπάθησα να κατανοήσω τι έφταιγε και αδυνατούσα. Στην αρχή νόμιζα ότι η πιο πλούσια ενορχήστρωση, πέραν δηλαδή ενός πιάνου, θα ήταν ένα στοιχείο που θα με ξένιζε, αλλά τελικά ο Nils Frahm πλαισιώνει πολύ όμορφα το πιάνο του με διάφορες πινελιές ακριβείας από άλλα όργανα και ξεφεύγει κιόλας, προς το καλύτερο, από τον στερεοτυπικό ήχο που τον εγκαθίδρυσε δισκογραφικά. Οι συνθέσεις του είναι πιο πλούσιες ηχητικά, γεμάτες ιδέες και η στροφή του σε έναν ελαφρώς πιο πλουραλιστικό ήχο ομολογώ πως του πηγαίνει πολύ. Η παραγωγή άψογη, ισορροπημένη και μετρημένη από όλες τις απόψεις, συνάδει με το καλλιτεχνικό του όραμα. Όλα αυτά καλά κι ωραία, αλλά εγώ δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ξεκινάμε μαζί ενθουσιασμένοι και τελικά τον χάνω στην πορεία.

Σε μια απέλπιδα προσπάθεια εκτίμησης του δίσκου, επιστρατεύω τα ακουστικά, τα συνδέω στο βύσμα και σαν κάποιος γιατρός του ήχου κάθομαι σοβαρός στον καναπέ και κοιτάω τα ηχεία με τα χέρια να ακουμπάνε στα γόνατα. Απομονώνω τελείως το περιβάλλον γύρω μου, αγνοώ τα όλο απορία βλέμματα από την συμβία μου, που είμαι σίγουρος ότι με κογιονάρει βλέποντας το όλο σοβαροφάνεια-εκτελώ λειτούργημα-ύφος μου και κλείνω τα μάτια αφήνοντας την βελόνα να πέσει στο δίσκο.

Και χάνομαι. Ξεχνιέμαι, εκείνη η μαγεία που έψαχνα τόσο καιρό όχι μόνο είναι εδώ σε τεράστιες ποσότητες, αλλά μπορώ και την νιώθω πλέον όσο το δυνατόν καλύτερα. Νόμιζα ότι τον ήξερα τον δίσκο, άλλωστε τον είχα ακούσει τόσες φορές, αλλά τελικά δεν είχα ιδέα τι είχα ακούσει. Σε αυτή την μεταξύ μας ιεροτελεστική ακρόαση, το “All Melody” άνθισε σαν λουλούδι και άρχισε να ευωδιάζει. Κάθε νότα, κάθε μικρός χτύπος που υπάρχει μέσα, εκπληρώνει έναν σκοπό και χτίζει κυριολεκτικά νότα-νότα το προφίλ ενός μεγάλου καλλιτέχνη ο οποίος ωριμάζει, αναπτύσσεται και μεγαλώνει. Ενός καλλιτέχνη που διαφοροποιείται και εναλλάσσεται σκοπίμως και με αριστουργηματικό τρόπο.

Τα 74 λεπτά του δίσκου πέρασαν σαν μια στιγμή, η μαγεία δε που έψαχνα έμεινε εκεί, σκαλωμένη και άρρηκτα δεμένη με αυτό το μουσικό έργο. Ένα έργο που μπορεί σε κάποια μικρά σημεία να κάνει κάποιες κοιλιές, να ξεχειλώνει λίγο και να μπαίνει στον αυτόματο πιλότο του ταλαντούχου Frahm, αλλά ακόμα και αυτές οι μικρές ατασθαλίες κόβουν λίγα σχετικά από όλο το σύνολο. Ένα σύνολο φιλόδοξο, μεγαλοπρεπές και άρτια κατασκευασμένο.

Και εκεί που ξεκίνησα μπερδεμένος, κατέληξα να κατανοώ και να δέχομαι ότι μπροστά μου έχω έναν πανέμορφο δίσκο. Με την επιμονή και την υπομονή που έδειξα ένεκα παρελθοντικής λατρείας προς τον καλλιτέχνη, ο νέος του αυτός δίσκος με αντάμειψε πλουσιοπάροχα. Το κατά πόσο θα προσπαθήσει ο καθένας σας εκεί έξω να δεχτεί το μεγαλείο του “All Melody”, αυτό το αφήνω στη διακριτική ευχέρεια σας και στον χρόνο που θα επενδύσετε. Ένας δίσκος που ενδείκνυται για ακουστικά και ανάλογη διάθεση, που το τώρα που το ξανασκέφτομαι μάλλον το πιο σωστό είναι να του βάλω ένα…