The slip

Δεν αργεί καθώς φαίνεται η ώρα που οι καλλιτέχνες θα σου στέλνουν το CD δωρεάν στο σπίτι και θα καλύπτουν και τα έξοδα αποστολής... Οι πιο προχωρημένοι και το box set με το βινύλιο και τις καρτούλες!

Ο Trent Reznor προχωράει ένα βήμα παρακάτω την υπόθεση των download only releases... και στέλνει στον σκληρό σας δίσκο το νέο του άλμπουμ σε τέσσερις διαφορετικές ψηφιακές μορφές, η μία εκ των οποίων ισχυρίζεται ότι προσφέρει ηχητική ποιότητα ανώτερη από αυτή του συμβατικού CD. Και οι high-end-ίστες μαζί μας λοιπόν στο εξής!

Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο το The Slip είναι η τρίτη κυκλοφορία των Nine Inch Nails, καθόσον προηγήθηκε το αριστουργηματικό Year Zero που πέρασε στα απολύτως "ψιλά" όλων μα όλων (μας) και το εξαντλητικά πειραματικό Ghosts.

Ο Trent Reznor βρέθηκε κάποτε δικαίως στην αξιοζήλευτη θέση να φτύνει από ψηλά τη μουσική βιομηχανία και αυτή να τον γλύφει και να τον ευχαριστεί. Εφαρμόζοντας υπόγειες βιομηχανικές ηχητικές τακτικές σε αποβλακωμένα grunge παιδαρέλια του MTV χαιρετίστηκε ως μέγας τρομοκράτης και για κάθε μεταλλικό ατόπημα του Al Jourgensen είχε στο τσεπάκι του ένα stadium rock κολπάκι για την ακόμη μεγαλύτερη εδραίωση της μέχρι ενός σημείου μονοκρατορίας του.

Μόνος όμως ούτε στον παράδεισο μας λέει ένα ανόητα αλτρουιστικό ρητό και έτσι στην πορεία ψευτοβιομηχανικές λινάτσες του τύπου Marilyn Manson και τευτονικοί μπαμπουίνοι του τύπου Rammstein, εξέθεσαν το είδος ανεπανόρθωτα και σήμερα ο Reznor μοιάζει περισσότερο σαν ηγέτης μιας μειοψηφούσας αίρεσης φανατικών, παρά ιδρυτής ενός πράγματος που έφτασε κάποτε στα όρια της θρησκείας.

Ένας επίμονα ωμός σαραντάρης που δεν κρύβει την απεγνωσμένη του χαρά από την πρόοδο της τεχνολογίας. Στα live των Nine Inch Nails απασχολείται πλέον κυρίως με το πώς θα επικοινωνεί με το φανατικό του κοινό, στο οποίο μοιράζει κωδικούς για να έχουν άμεση πρόσβαση από κάτω στα επί σκηνής τεκταινόμενα. Είναι ο Tex Perkins του Year Zero λοιπόν ή μήπως ένας βλαχοκαουμπόης που δεν αντέχει στην ιδέα ότι στην μουσική των zeros η έννοια πρωτοτυπία δεν υπάρχει για κανέναν και πουθενά. Και μάλλον για αυτό διατηρεί το στοιχείο του θυμού στα τραγούδια του.

Όπως και να έχει εδώ και εκατό χρόνια τα πιασάρικα τραγούδια των Nine Inch Nails εμπεριέχουν τη λέξη Head στον τίτλο τους και το Head Down είναι η φετινή συνδρομή του Reznor σε όσους πάσχουν από το σύνδρομο της έλλειψης του Head Like A Hole σε προηγούμενες συγχυσμένες δημιουργίες του. Το ρεφρέν είναι όσο πιο κοντά έχει τολμήσει ποτέ να πλησιάσει στους Depeche Mode. Αν πλησιάσει περισσότερο θα καεί.

Κατόπιν ακολουθεί ένα τρίλεπτο πιανιστικής απραξίας (που αποτελεί πλέον σύνδρομο των πάντων, από την ακουστική folk πρόζα μέχρι την death metal πρέζα) και αμέσως μετά ακόμη περισσότερα λεπτά ambient αδράνειας, στη διάρκεια των οποίων όμως οι πυκνωτές παίρνουν φωτιά και η αναζήτηση του σιωπηλού θορύβου υπαγορεύει στον Reznor να παίξει με τα νεύρα (κρόσσια) των ακροατών του.

Πιο τυχερός στέκεται στο The Four Of Us Are Dying όταν απλώνει το νήμα των πρώιμων Nitzer Ebb στην wannabe ψυχεδελική ηλεκτρόνικα των 90s και αποδεικνύει ότι θα μπορούσε να κάνει μια δεύτερη καριέρα στο χώρο του ναρκοληπτικού lounge για γιάπηδες που δεν ξεχνάνε να ασχοληθούν με το καμένο τμήμα του εγκεφάλου τους.

Η αλήθεια είναι ότι ο Reznor βρέθηκε πρόωρα σε ένα χώρο συναλλαγής με άθλια και υπανάπτυκτα μουσικά μυαλά. Προσφέρθηκε βορά σε μουσικά έντυπα που χωρίς ποτέ να τον κατανοήσουν αναγκάστηκαν να τον υποδεχτούν σαν από μηχανών θεό, μιας και δεν υπήρχε και άλλος τόσο υποψήφιος αυτόχειρας στην πιάτσα. Είτε έπεσε στην λούπα, είτε τους έστησε παγίδα, αναγκάστηκε να μανιερίσει τις βαριές βιομηχανικές ροκιές και μέχρι και σήμερα -που θεωρητικά είναι εκτός συστήματος- τις προσφέρει για έτοιμη τροφή, μπας και ασχοληθούν επιτέλους με την ουσία της μουσικής του σκέψης, όσοι περαστικοί, που τώρα που είναι και τσάμπα σίγουρα θα είναι περισσότεροι.

Το καταληκτικό Demon Seed, μετά το καταιγιστικά βομβικό τέλος που προηγήθηκε, είναι ακόμη μία προδοσία του Trent Reznor προς τη σπουδαιότητα της μουσικής του διάνοιας. Ακόμη ένα παιδικό τραγουδάκι για κορακίστικους τσαμπουκάδες από το οποίο το μόνο πράγμα που αξίζει είναι οι ηδονιστικές χαμηλές συχνότητες που το διαπερνούν από άκρη σε άκρη.

Και όλα αυτά γίνονται δικά σας με πολύ απλό τρόπο στο theslip.nin.com. Ο επόμενος διανομέας παρακαλώ...