Γνωρίζει πολύ καλά ο Trent Reznor ότι ο κόσμος όπου βλέπει το φως η καινούργια του δουλειά είναι αρκετά διαφορετικός από εκείνον που αιχμαλωτίστηκε στην πυρωμένη μεγαλοφυϊα του "Downward Spiral" έντεκα χρόνια πριν ή ακολούθησε την μεγαλειώδη -και οδυνηρή- κατάδυση στα σκοτεινά βάθη του "Fragile" πέντε χρόνια αργότερα, ελάχιστα όμως μάλλον συγκινείται κι ακόμη λιγότερο επηρεάζεται. Όπως φαίνεται άλλωστε έχει αλλάξει κι ο ίδιος βγαίνοντας απ' τα -υπαρκτά ή νοητά- μισοφωτισμένα δωμάτια όπου πέρασε τα τελευταία έξι χρόνια, καθώς σήμερα παρουσιάζεται "καθαρός" και νικητής στις καταστροφικές διαμάχες με την σκοτεινή πλευρά του αφήνοντας στους αποδέκτες (εμάς) τον απολογισμό κερδών και απωλειών με οδηγό το "With Teeth".
Η πρώτη αλλαγή που καταγράφεται εδώ είναι η εγκατάλειψη των αδιαπέραστων τοίχων, δομημένων από επάλληλες στρώσεις επεξεργασμένου θορύβου που έκαναν τόσο επισφαλείς τις διαδρομές του παρελθόντος. Δημιουργείται έτσι πολύτιμος χώρος στα τραγούδια που αναπνέουν ευκολότερα, διατηρώντας όμως την γνώριμη ένταση καθώς τα συστατικά του θορύβου είναι βέβαια παρόντα, σε μικρότερες όμως ποσότητες και συχνά πιο πίσω όπου συσπειρώνονται στρατηγικά γύρω από την φωνή του Reznor και τα "ζωντανά" (όπως τονίζεται) drums του διακεκριμένου φιλοξενούμενου Dave Grohl.
Ελαφρωμένος λοιπόν ο Reznor καθώς φαίνεται πράγματι απαλλαγμένος από τα φορτία του παρελθόντος, έχει την ευελιξία ν' αναπτύξει την τραγουδοποιϊα του περισσότερο συνεκτικά, αφήνοντας σε μερικές περιπτώσεις (το αξιόλογο single 'The Hand That Feeds' ή το επίσης καλό 'Only') να αναδειχθεί καθαρά ακόμη κι η disco-funk πλευρά για την οποία μόνο νύξεις υπήρχαν στο παρελθόν, το πλέον αντιπροσωπευτικό όμως παράδειγμα βρίσκεται μάλλον στο 'Right Where It Belongs' που κλείνει το "With Teeth" με ελάχιστες μόνο νότες πιάνου και διακριτικό electro θόρυβο, όπου ο παραλληλισμός του -βιαστικού- βρετανικού τύπου με το 'Hurt' μαρτυρά και την απόσταση που έχει διανυθεί καθώς στην θέση της πυρετικής έντασης βρίσκεται τώρα ο γήινος κι ευάλωτος Reznor, απόλυτα όμως αποτελεσματικός και πάντα ικανός να μας καθηλώσει.
Καθόλου ελαφρύς τελικά, για πρώτη ίσως φορά ο Reznor εφαρμόζει την αυτοσυγκράτηση και την οικονομία στους ήχους και τις δυνάμεις του κι έτσι τραγούδια όπως το υποβλητικό 'Love Is Not Enough' ή το πιο ατμοσφαιρικό 'Beside You In Time' λειτουργούν καλύτερα απ' τον κυκλώνα του 'You Know What You Are?' ή το electro-χάος του 'The Line Begins To Blur' και, αν τα τελευταία αποτελούν μάλλον το σημείο συνάντησης με τους παλιούς φίλους, τις εντυπώσεις κερδίζει τελικά η σκοτεινή λιτότητα που αναδεικνύει τον αισθησιασμό του ομώνυμου ή την ένταση που σιγοκαίει στο υπνωτικό 'Sunspots'. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τα πιο καθαρόαιμα rockers ('Getting Smaller' ή το εξαιρετικό 'The Collector') όπου ο πρώτος ρόλος αφήνεται περισσότερο στον ορμητικό Grohl, τραγούδια που παρασέρνουν με την δύναμη της απλότητάς τους.
Απατηλά μόνο απλοϊκό λοιπόν το "With Teeth" που επεκτείνει την ίδια λιτότητα και στο artwork (οι στίχοι και τα πλήρη credits υπάρχουν μόνο στο site), ίσως ξενίσει όσους θα περίμεναν την συνέχεια των προηγούμενων θριάμβων, στην πραγματικότητα όμως είναι ο αποφορτισμένος και πιο προσιτός συγγενής του "Spiral". "Μy world is getting smaller every day, that's ok" παραδέχεται κι ο ίδιος που δείχνει πλέον ν' αρκείται με λιγότερα έχοντας εγκαταλείψει προ πολλού τα σκήπτρα της πρωτοπορίας, με καθαρότερη σκέψη όμως καθώς χρησιμοποιεί εδώ τις δυνάμεις του πιο ουσιαστικά και άμεσα κρύβοντας τις αιχμές του λίγο μόνο κάτω από την επιφάνεια (όπως φαίνεται να προειδοποιεί κι ο τίτλος) ώστε να συναντήσει -επιτέλους- την δεκαετία αυτή χωρίς βέβαια καινούργιες ιδέες αλλά με καλύτερη οπωσδήποτε διάθεση.