Industrial complex
Τι το κοινό μπορεί να έχει ο Ουαλός Richey James, πάλαι ποτέ κιθαρίστας των Manic Street Preachers με τη σκληροτράχηλη industrial τριάδα, τους Βρετανούς Nitzer Ebb; Όλοι τους εξαφανίστηκαν το 1995. Ποια η διαφορά τους; Ο μεν πρώτος έχει ανακηρυχθεί επίσημα νεκρός, οι δε υπόλοιποι ζουν και βασιλεύουν. Επιστρέφουν, κιόλας, 15 ολόκληρα χρόνια μετά το τελευταίο τους άλμπουμ "Big Hit", με φρέσκο πράμα ονόματι "Industrial Complex".
Αρχαιότεροι των Nine Inch Nails και μεταγενέστεροι των DAF, από το 1982 οπότε και δημιουργήθηκαν, οι Nitzer Ebb δεν έγιναν σε καμία των περιπτώσεων mainstream. Ποτέ τους δεν κυκλοφόρησαν εμπορικές επιτυχίες και μάλλον υπήρξαν ολίγον τι δύσπεπτοι στο ευρύτερο μουσικό προτεκτοράτο των λαϊκών hits. Θες λίγο η "δύσκολη" μουσική τους, το ολοκληρωτικό-προβοκατόρικο στυλάκι τους, λίγο ο άμεσος και βίαιος (για την εποχή) τρόπος με τον οποίο ο Douglas McCarthy "έφτυνε" το κατεστημένο, ήταν οι βασικοί λόγοι που τους κράτησαν underground. Κι ενώ το είδος, στη δημιουργία του οποίου πρωτοστάτησαν, έφτανε στην ακμή του, εκείνοι παρήκμασαν και στην εποχή των απανταχού Marilyn Manson, έσβησαν. Ο χρόνος πέρασε, η industrial μουσική σκηνή ξεθώριασε, παρόλα αυτά το μουσικό ύφος των Nitzer Ebb παρέμεινε αναλλοίωτο και σε τούτη, την 6η κατά σειρά δισκογραφική τους δουλειά. Σημειωτέο το γεγονός ότι στην παραγωγή βάζει και πάλι το χεράκι του ο Flood (Depeche Mode, Nick Cave, Smashing Pumpkins) ενώ η γερμανική Major είναι εκείνη που ανέλαβε το τόλμημα της κυκλοφορίας.
Επαναλαμβανόμενο σφυροκόπημα μινιμαλιστικής βιομηχανικής ειρωνείας, ηλεκτρονικά αλυσοπρίονα και κοφτερά φωνητικά (Promises, Payroll, Never known) σχίζουν τις ακουστικές συχνότητες των πιστών ακροατών. Τα back vocals του Martin Gore μπορεί να πνίγονται κάτω από τα κοφτά μιλιταριστικά beats, αλλά η dark electro των Depeche Mode παρελαύνει εδώ τόσο επιθετικά (Once you say). Γλυκανάλατα τραγουδάκια (Kiss kiss bang bang, My door is open, I don't know you), έχοντας την κατάλληλη ψυχική διάθεση, δεν ηχούν και τόσο χάλια ενώ μικρές ανάπαυλες για ανασύνταξη δυνάμεων (Going away, I am undone) ρίχνουν το ρυθμό των bpms. Πιασάρικη industro-ποπ (Hit you back), ρυθμική ebm (Down on your knees) και ένα break-beat pop-anthem (Traveling) ολοκληρώνουν το νέο αιχμηρό δημιούργημα της βιομηχανικής ζώνης του Essex.
Έτσι γίνεται συνήθως: Από το πουθενά. Εν καιρώ μεταμοντέρνων synth-wave πειραματισμών και ebm παρακμής, σκάνε οι Nitzer Ebb, ως κεραυνός εν αιθρία και με άγνοια κινδύνου θυμίζουν τα βασικά.
Vintage άραγε; Τι άθλιος ορισμός... Λες και ο εκλεπτυσμένος ουρανίσκος του γευσιγνώστη reviewer δοκιμάζει το πεπαλαιωμένο κρασί (cd στην περίπτωση) λίγο πριν το φτύσει μαζί με την ελιτίστικη κριτική του. Πιθανότατα πάντως να πρόκειται για το άλμπουμ εκείνο, το οποίο ο Reznor - όσο κι αν αυτό πονάει - δε θα μπορέσει να γράψει ποτέ πια. Μεστό, ώριμο, ποιοτικό, με δυνατή επίγευση. Σαν το παλιό, καλό κρασί τελικά, ε;
