Nouns

Συνεχίζουμε το βραβευμένο οδοιπορικό μας στα σκοτεινά υπόγεια του αντιστασιακού ροκ, αφού πρώτα κάνουμε search στο all music τους Silo και αναρωτηθούμε έντρομοι αν πρόκειται όντως για τους μοναδικούς Νεοϋορκέζους Silos, του "μεγάλου" Walter Salas Humara, του μετανοημένου Κουβανού εναλλακτικού ισότοπου του Billie Ray Cyrus, με του οποίου την έγκριση η κόρη του ενισχύει την πολύπαθη τέχνη της εφηβικής ημιπορνογραφίας.

Στον αντίποδα όλων αυτών, σε έναν ιδανικό rock 'n' roll πλανήτη, οι No Age είναι οι νέοι Sonic Youth και συνεπώς συνεχίζεται η αναζήτηση για τους νέους Nirvana. Επίσης η Καλιφόρνια είναι η Νέα Νέα Υόρκη και ο lo-fi θόρυβος είναι το garage rock του αύριο. Τα καλά νέα είναι ότι οι New Age είναι πλέον πολύ mainstream για τις σελίδες του Wire.

Μου γράφουν από παντού ότι σε υποψιασμένα bar της επαρχίας όποιος προλάβει και ουρλιάξει πρώτος σε ποιους ανήκει το Blind, βγάζει τη γκόμενα της βραδιάς. Αν τώρα η ειδική γνώση περί του ότι μία τρίλεπτη μπαλάντα με τίτλο Things I Did When I Was Dead διεκδικείται επάξια τόσο από τους Husker Du όσο και από τους Spacemen 3, αλλά πιστώνεται σε ένα nerdy ντουέτο που με ανίκανες κιθάρες και λειψά τύμπανα καταφέρνει και επαναφέρει ως state of art την πολύπαθη υπόθεση της DIY καταστροφής των ροκ δομών, προφανώς φεύγει μόνος του από το μπαρ. Καληνύχτα του ευχόμαστε!

Στο σημείο αυτό να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ότι οι No Age είναι οι Kraftwerk και οι ημεδαποί Callas είναι οι... οι Sigue Sigue Sputnik ας πούμε, ή βαριά-βαριά οι Telex (σήμερα που είμαι στις καλές μου). Διότι και η συνειδητή προχειρότητα απαιτεί στοιχειώδη ικανότητα, ενώ οι τεχνικές εταιρίες που αναλαμβάνουν ελεγχόμενες κατεδαφίσεις είναι αυτές που παίρνουν τα "μεγάλα έργα" και κόβουν φράγκα, και κάτι τσαρλατάνοι κατεδαφιστές που παίζουν με τα εκρηκτικά σαν να είναι Ανάσταση προκαλούν σύγχυση σε παρακείμενα καταρρέοντα νέα κτίρια.

Τυπικά, πρόκειται για το πρώτο άλμπουμ των Nο Age με την grande μεταγραφή στη Sub Pop να υπόσχεται hype-ιλίκι. Καθόλου όμως δεν θα το μετανιώσετε αν ανακαλύψετε ότι μόλις πέρσι μια συλλογή από θρύμματα και νταηλίκια που θα έκαναν τον Iggy Pop των 70s να ντρέπεται είδε φως στον κατάλογο της κάποτε αγαπημένης Fat Cat υπό τον τίτλο Weirdo Rippers.

Τιμούν την καταγωγή τους επιχειρώντας ακόμη και αυτό το άκρως συντηρητικό surf rock να αναστήσουν, θυμίζοντας ανάλογες προσπάθειες των παλιών καλών Yo La Tengo, προτού μάθουν να χειρίζονται πραγματικά τα όργανά τους (ατυχής στιγμή στην πορεία κάθε σπουδαίου εναλλακτικού ροκ συγκροτήματος). Λίγο πριν από το Here Should Be Home αρχίζει ο χορός, χωρίς διασκευές αγαπημένων classics όμως, αλλά με πιστοποιημένη επιμονή στη μετρονομία και με τραγούδια όπως το Eraser να μας θυμίζουν ότι υπήρξε μια στιγμή κάποτε στο χρόνο... που συναντήθηκαν ο Billy Bragg, o Woody Guthrie και οι Wilco, χωρίς να επαναληφθεί ποτέ αυτό. Αλλά δεν πρόκειται να πω πότε.

Το άλμπουμ δεν είναι απροσπέλαστο. Ξεκινάει κάπως έτσι, με το σύντομο αλλά απολαυστικό χάος του Miner και συνεχίζει με κερκόπορτες-παγίδες για όσους πραγματικά μπορούν και βλέπουν στους Nο Age το ορθό μέλλον του κενού που πρέπει επιτέλους να αφήσουν πίσω τους οι Sonic Youth (παρεμπιπτόντως προειδοποιώ ότι το SYR 7 είναι για πάρα πολύ δυνατούς λύτες και για ακροατές αλήτες και μόνο!).

Η ειδοποιός διαφορά των No Age με τους A Place To Bury Strangers είναι ότι οι δεύτεροι επενδύουν στην τεχνολογία, ενώ οι πρώτοι εξαντλούν μποέμικα τα αποθέματα της ροκ αποταμίευσης των τελευταίων σαράντα ετών. Στα μέρη τους δεν υπάρχει χώρος για να θαφτεί τίποτε. Τα πάντα ανασύρονται από τα χώματα, διαλύονται με ηδονική νεκροφιλική εκδικητικότητα και το αποτέλεσμα είναι ένα ολοζώντανο rock 'n' roll που όποιος τολμήσει και το αρνηθεί καταδικάζεται σε αιώνια αναμονή για το επόμενο καλό άλμπουμ των Strokes. Που δεν είναι και λίγο, αν το καλοσκεφτείς.

Έτσι θα ακούγονταν οι These New Puritans εάν δεν έπασχαν από το ανίατο σύνδρομο της up to date αισθητικής πληρότητας, κάπως έτσι και οι Television Personalities αν ήταν Αμερικάνοι και ξεκινούσαν τώρα. Έτσι και οι Thermals εάν δεν ήταν ρεμάλια, αλλά φιλότεχνοι και περιστασιακοί επισκέπτες γκαλερί.

Καλώς τον ροκ δίσκο της χρονιάς... κάπου τώρα τον περιμέναμε για να πω την αλήθεια και φρόντισε να μη μας στήσει ούτε μήνα παραπάνω.

This Machine Kills Rock Purists!