10th
Είναι αλήθεια ότι το "10th" αποτελεί καλή αφορμή για να ξεσπάσεις τα νεύρα που σου προκαλεί η καθημερινότητα. Με μεγάλη ευκολία το προσπέρασε το σύνολο του ξένου τύπου ως μέτριο, αδιάφορο, ανούσιο. Ποικίλοι γραφιάδες βρήκαν δεκάδες λόγους για να το κακολογήσουν.
Μου έρχεται στο νου ο Stephen Hawking, ο οποίος από την αναπηρική του καρέκλα δεν έχει και πολλές διεξόδους να ξεσπάσει τα νεύρα του. Διάβαζα ότι αν κάποιος συνάδελφος ή φοιτητής τον απασχολήσει αρκετή ώρα για κάποιο θέμα το οποίο θεωρεί άνευ σημασίας, εκνευρίζεται και γκαζώνει το καρεκλάκι του για να τον πατήσει.
Ο Stephen Hawking έχει άμεση σχέση με τη μουσική του "10th". Ο Takemura αποφάσισε στο πολλοστό άλμπουμ του να επενδύσει τις συνθέσεις με φωνητικά που προέρχονται από υπολογιστή και ειδικό κήμπορντ, όπως αυτό που πριν μερικά χρόνια κατασκεύασαν οι φοιτητές του Hawking για να δώσουν δυνατότητα φωνής στον τραχειοτομημένο δάσκαλό τους.
Μουσική για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, θα πει κάποιος κακεντρεχής...
Κι όμως, το "10th" δεν είναι κακό άλμπουμ. Είναι απλώς μονότονο, και τα ψηφιακά φωνητικά πολύ εύκολα μπορούν να εκνευρίσουν τον ακροατή. Δεν κρύβει όμως τις ποιότητες του Takemura, έστω κι αν αυτός τον τελευταίο καιρό βρίσκεται σε μια συνεχή αναζήτηση νέων στυλ. Η μουσική του "10th" δεν θυμίζει σε τίποτα τα άλμπουμς των Child's View (είτε στην Bubble Core είτε στην Thrill Jockey) και απέχει πολύ από τα θεωρητικά μινιμαλιστικά ακαδημαϊκά του έργα "Child and magic", "Scope" και "Water's Suite". Διαρκεί σχεδόν 80 λεπτά και περιέχει 16 κομμάτια. Δύσκολα ξεχωρίζει κάποιο από αυτά - η ηχητική τους βάση στηρίζεται στις αφαιρετικές μετά techno επαναλήψεις ενώ ποπ μελωδίες χτίζονται μέσα από πιάνο, ξυλόφωνο και καμπανάκια. Ο Takemura ακουμπά με το ένα πόδι στους μινιμαλιστικούς ρυθμούς του Steve Reich και με το άλλο στo μελωδικό techno στυλ της Warp. Το εγχείρημα δυστυχώς δεν έχει την ανάλογη υποστήριξη των κομπιουτερέ φωνητικών, αφού είναι αυτά που επιπλέουν στην επιφάνεια και το κακοχαρακτηρίζουν.
Αν το "10th" δεν είχε τα φωνητικά, θα ήταν πιο ενδιαφέρον. Αν, επίσης, ανήκε σε πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη, θα προκαλούσε μεγαλύτερη αίσθηση. Από τη στιγμή που έχουν προηγηθεί τα πολύ αξιόλογα "Sign" και "Scope", φαντάζει σαν φτωχός συγγενής τους. Η βαθμολογία του είναι υποκειμενική. Η φειδώ έχει να κάνει με τις λίγες πιθανότητες που έχει να ξαναβρεθεί σύντομα στα πλατώ μου.
