Don΄t Play With Fate
Ο Massimo δεν παίζει με το πεπρωμένο, παίζει με τις μηχανές. Του Πάνου Πανότα
Ζώντας μέσα στην άκριτη κατανάλωση, το να επιλέγει κάποιος να εκθειάσει τον τεχνητό μουσικό πολιτισμό, μεταβιβάζοντας μέσα απ' αυτόν την αίσθηση του φευγάτου και του αποδραστικού, είναι μια κίνηση που φαίνεται να σύρεται από εγωισμό. Όμως στην ουσία εμπίπτει και πάλι στο παμπάλαιο θέμα της διαφορετικότητας και της διεκδίκησής της.
Αυτό ήταν όλο; Σσσς, τώρα ξεκινάει το επτάλεπτο "In Search Of An Idea"... Απ' τα μισά του ορίζεται ήδη ένα αφετηριακό πλαίσιο από το οποίο μπορούν να γίνουν συγκρίσεις και να βγουν ασφαλή, όπως κι εντέλει προκύπτουν δηλαδή, συμπεράσματα για ολόκληρο το "Don't Play With Fate". Εξάλλου κι έτσι να μην γινόταν, μεθύστερα έρχεται η επιβλητική στιγμή του "Useless Prayers" για να ενεργοποιήσει ακριβώς τις ίδιες διεργασίες σκέψης. Και τότε τις αντιμετωπίζουμε ως κάτι αναπόφευκτο.
Ο Massimo Olla απ' το Κάλιαρι, το άτομο που βρίσκεται όπισθεν του καλύμματος Noisedelik, κάνει τα πάντα για να μην παραμείνει παγιδευμένη η μουσική του στο κυριολεκτικό. Αγωνίζεται να το διαλύσει με μεθόδους και τρόπους τελετουργίας που θυμίζουν σε υπολογίσιμο βαθμό ένα εφευρημένο, και κάπως αλαζονικά αυτοσχεδιαστικό είναι αλήθεια, ίδιον μίγμα Coil και Muslimgauze, υπό τη φυσική σαφήνεια του πενήντα πενήντα. Ας μην ξεχάσουμε να σταθούμε για λίγο σε τούτη την αναλογία και αύριο, αφού εγγράφεται τρόπον τινά ως το όριο, ως την εξάντληση, αυτών που είμαστε σε θέση να σκεφτούμε παρακολουθώντας τον καινούργιο δίσκο τού Noisedelik σήμερα.
Το "Don't Play With Fate" δεν είναι τόσο προικισμένο με δομική αγερωχία (τις έχει τις αδυναμίες του), όσο είναι με ηχητική αυτοτέλεια. Τα κομμάτια του μαρτυρούν για την έμπνευση αλλά και για την ικανότητα του δημιουργού του στο να κάνει συσχετισμούς μεταξύ θορύβων, ήχων από αντικείμενα, ηλεκτρονικών, τρομπέτας, ανατολίτικων samples κ.ά. Αν, παραμένοντας στο χώρο της εικασίας, επιμείνει κανείς στο ότι οι επεξηγήσεις των γεγονότων, και δη της εκτύλιξης ενός διηγήματος, μπορούν να διατυπώνονται κατά βούληση με όρους καλοτυχίας και κακοτυχίας, οπότε μπορούν κι εδώ, μάλλον καλύτερα να επαναπροσδιορίσει τι γυρεύει στο "Don't Play With Fate" πριν καν το βάλει να παίξει.
Ο Noisedelik, λαμβανομένου υπόψη του μόχθου που φαίνεται να δαπάνησε, έχει πολλά προσόντα. Η μετριοπαθής πρωτοτυπία, έστω κι απλά αναφερόμενη, αποτελεί ένα απ' αυτά. Όπως μπορέσαμε να δούμε απ' το ντεμπούτο του κιόλας, "Le 9 Ossessioni" (του '12). Έκτοτε έχει προσλάβει τη σιγουριά της ωριμότητας μα και την εμπειρία των Hidden Reverse, του ντουέτο του μαζί με τον Simon Balestrazzi - ένα καλό κομμάτι του ιταλικού underground έχει τα διαπιστευτήρια του Balestrazzi, έτσι για να τον θυμηθούμε.
Στον μόλις 35λεπτο κύκλο τού παρόντος cd, ακούμε τις αρθρώσεις της θλίψης και της αγωνίας της σύγχρονης μεγαλούπολης να δίνονται παραπεμπτικά. Με διάθεση αναμόρφωσης και παράλλαξης του περιβάλλοντός τους, ώστε να δειχτεί όσο είναι δυνατό ότι το μετα-αστικό δεν αποτελεί μια αοριστολογική γενική. Μάλιστα οι δράσεις δεν εξαντλούνται στο περιβάλλον. Περνάνε και πίσω του, στη διάπλαση και στην αγωγή που το διαμορφώνουν. Ο προσεχτικός ακροατής καλείται να αναλύσει το δεύτερο στο φως του πρώτου και να ανακαλύψει την πραγματική αίγλη της εν λόγω μουσικής. Ναι, περίπου αυτό ήταν όλο, επομένως...