The Gamble
Ζούμε στην μουσική περίοδο που οι πιανίστες με κλασσική παιδεία απομακρύνονται από τα ωδεία και τα αυστηρά κονσέρτα και προσπαθούν να έρθουν πιο κοντά στο εναλλακτικό κοινό. Φορτωμένοι με μουσικές περγαμηνές και με ανεπτυγμένη μουσική συνθετική αντίληψη, καταφέρνουν και εμπλουτίζουν το κλασσικό τους παίξιμο και τρόπο σκέψης, με μοντέρνα αισθητική και άποψη, ξεφεύγοντας από τον αυστηρό κανόνα της κλασσικής μουσικής. Φαντάζομαι η καθαρόαιμη κλασσική μουσική σκηνή (αν υπάρχει τέτοια) δεν δίνει αυτού του είδους την δυνατότητα, για περαιτέρω πειραματισμούς και μουσικές εκτός των προβλεπόμενων αποτελεσμάτων. Για αυτό και μουσικοί, ανήσυχοι σαν τον Nils Frahm έχουν στραφεί και σε διαφορετικά μουσικά μονοπάτια που θέλουν μεν το ίδιο απαιτητικά αυτιά καθότι συνεχίζουν να έχουν την κλασσική ρίζα, αλλά είναι καμωμένα με τέτοιο τρόπο, ώστε να τσιμπάνε ακόμα και οι άμαθοι, απαίδευτοι της κλασσικής μουσικής, σαν και του λόγου μου.
Με πολύ καλούς προσωπικούς δίσκους, με ζωντανές εμφανίσεις που γεμίζουν από ποικιλόμορφο κόσμο και ένα σωρό άλλες συνεργασίες, soundtracks και projects, ο Nils Frahm έκανε ξανά τον ήχο του πιάνου να ακούγεται φρέσκος και την πιανιστική μουσική ακόμα περισσότερο απίθανη. Σίγουρα υπήρξαν και άλλοι πριν από αυτόν και θα υπάρξουν ακόμα περισσότεροι μετά, αλλά ο εν λόγω 33χρονος Γερμανός το έκανε την σωστή στιγμή και με τον κατάλληλο τρόπο.
Οι NonKeen είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση. Μια ιστορία 3 παιδικών φίλων που έχουν μουσική προϊστορία μαζί, από την τρυφερή προ-εφηβική εποχή τους! Πίσω στο Χωρισμένο Βερολίνο του '88-'89 (λίγο πριν την πτώση) με τον γνωστό εφηβικό αυθορμητισμό άρχισαν να πειράζουν όργανα, καλώδια, κασέτες και ότι φτηνό μηχάνημα μπορούσε να παραγάγει ήχο εκείνη την εποχή και να αποτυπώνουν το αποτέλεσμα σε παιδικά κασετόφωνα. Η ιστορία αυτή κράτησε μέχρι την εφηβεία τους.
Όπως πάντα όμως η ζωή τους τα έφερε αλλιώς και απομακρύνθηκαν για πολλά χρόνια, τραβώντας ο καθένας τον δρόμο του. Ευτυχώς όμως για εμάς (για μένα σίγουρα, για εσάς δεν ξέρω) ξαναβρέθηκαν, θυμήθηκαν τα παλιά και εν μέσω μεθυσμένων συζητήσεων η νοσταλγία επικράτησε και η γλυκιά ανάμνηση εκείνου του χαμένου συναισθήματος της ξεγνοιασιάς του παρελθόντος ήταν αρκετό για να τους ξαναβάλει μέσα στο στούντιο να συνευρεθούν μουσικά, έπειτα από τόσα χρόνια. Με την υπόσχεση να παραμείνουν πιστοί στην DIY- χύμα αισθητική που είχαν τότε και να γράψουν μουσική ξανά, αυτή την φορά όμως πιο συγκροτημένα και με στόχο την κυκλοφορία υπό το όνομα Nonkeen.
Με τον πειραματισμό σε κάθε δυνατή έκφανση του, με κασέτες από το μακρινό '89 σαν εφαλτήριο και παρόμοιο φτηνιάρικο εξοπλισμό έκαναν το "The Gamble". Ένα δίσκο που ενώ έχει φτιαχτεί με περιπαιχτικό αυθόρμητο τρόπο δεν καταλήγει επ' ουδενί να είναι άλλη μια πειραματική ανούσια φούσκα. Αντιθέτως καταφέρνει και ακούγεται συνεκτικός, καθώς γραπώνεται από τα απλά, πιασάρικα μουσικά θέματα των ταλαντούχων μουσικών του, έχοντας πάντα μια στιβαρή βασική δομή για να πατήσουν πάνω της οι όποιοι ηχητικοί πειραματισμοί και τα διάφορα επιπρόσθετα layers. Με αυθεντικό υλικό ακόμα και από εκείνες τις παλιές κασέτες, τις θύμισες και την αδερφική τους φιλία, όλα αυτά συνδυασμένα με την μουσική τους εμπειρία, οι Nonkeen έκαναν μια προσωπική μουσική κατάθεση, ένα τιμής ένεκεν πρώτα για την πάρτι τους και κατ' επέκταση για όποιον άλλη θέλει. Το παιχνιδιάρικο του χαρακτήρα τους, οι ηθελημένα οικίες μουσικές αναφορές και το απλό και αδιαπραγμάτευτο δεδομένο ότι οι κύριοι ξέρουν να γράφουν απίθανη μουσική όταν έχουν κέφια, παρέδωσαν το χαλαρό και ακομπλεξάριστο "The Gamble".
Με μία γρήγορη ματιά τούτο εδώ το βινύλιο θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις άνετα σαν μοντέρνα Jazz που λοξοκοιτάει σε ένα σωρό μουσικά παρακλάδια πιο πρόσφατης ιστορίας. Οι απλούστατες μελωδίες σε γραπώνουν μέσα από τα πολλά μουσικά layers και σε οδηγούν με χαρακτηριστική ευκολία σε ένα μουσικό ταξίδι σε κάθε, μα κάθε του ακρόαση. Με λίγο περισσότερο θράσος, θα ήθελες να είναι ο καινούριος δίσκος των Tortoise για τον οποίο θα τους έβγαζες το καπέλο αντί τελικά να φας το καπέλο σου από την απογοήτευση για τον πραγματικό καινούριο δίσκο τους (αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Ένα είναι σίγουρο πάντως, ότι το "The Gamble" είναι ένας από τους πρώτους καλούς δίσκους της φετινής εσοδείας της δισκογραφίας. Ξεχώρισε έχοντας σαν κράχτη το όνομα του Frahm αλλά ευτυχώς, επάξια πλέον συνέχισε να ξεχωρίζει ανάμεσα σε τόση μουσική και να κερδίζει όλο και περισσότερο μερίδιο στο πικ-απ. Εσωτερικός όσο πρέπει, σε σημεία απαιτητικός όσον αφορά την προσοχή σου αλλά σίγουρα ανταποδοτικός μέχρι το τέλος του, που σε βρίσκει να ξαναβάζεις την βελόνα από την αρχή και να δυναμώνεις ακόμα περισσότερο την ένταση, έχοντας την ειλικρινή απορία, πως άραγε ένας δίσκος χωρίς αξιώσεις, χαμένος ήδη μέσα στον ορυμαγδό των συνεχόμενων κυκλοφοριών, κατάφερε να σε καθηλώσει τόσο πολύ.
