Self assembly
Τι χαρακτηρίζει το «Self assembly»; Κυρίως η μυρωδιά από την εποχή που η ανεμελιά ήταν modus vivendi και λίγο πριν η ποπ κουλτούρα θα ήταν η αιτία και η σημασία επανάστασης. Τότε που η νεότητα σου ήταν από μόνη της περιπέτεια, η φρεσκάδα ήταν το lifestyle και κάθε τι ποζάτο και στημένο έμοιαζε ανήμπορο και εξοβελιστέο. Τότε που η ομορφιά της αθωότητας έσπαγε την σαπουνόφουσκα της επιτήδευσης.
Πλάνο εξωτερικό: Κάπου στη Γερμανία.
Πλάνο εσωτερικό: Ο Simon Dine ακούει το «Who's sell out» και αποφασίζει να δημιουργήσει ένα άλμπουμ προσανατολισμένο στο mod κίνημα. Έχει προηγηθεί η ιστορία του με τους Adventures in Stereo, αλλά δεν τον ικανοποιούσε το γεγονός ότι η δουλειά τους δεν μπορούσε να παρουσιαστεί ζωντανά πάνω στη σκηνή. Στο πρόσωπο και τη φωνή της Daisy Martey βρίσκει την ιδανική συνεργάτιδα.
Η Daisy είναι 20 χρόνων από το νότιο Λονδίνο, μελετάει κλασική κιθάρα και η φωνή της είναι αυθεντική, άγρια και επηρεασμένη από τη Julie Driscoll. Μία φωνή που έρχεται από παλιότερη εποχή. Μαζί στήνουν το «Self assembly» που είναι η τομή του αυθόρμητου και του εγκεφαλικού, το σημείο που το προηγούμενο διαχέεται στο επόμενο και η στιγμή που ο ειδωλολάτρης γκρεμίζει τα είδωλα.
Πλάνο κεντρικό: Το opening track "The light brigade" δίνει το στίγμα του άλμπουμ: Η φωνή της Daisy κυριαρχεί, groovy funk όργανο, mid tempo, το απαραίτητο break στη μέση του τραγουδιού, σταθερές νότες από τη κιθάρα και απελευθερωμένη διάθεση. Ο ρυθμός ανεβαίνει στο "London" και όλα στροβιλίζονται πιασμένα χέρι - χέρι, ενώ το "Hello" είναι το πρώτο κατά βάση, instrumental, με spooky χορωδιακά και πνευστά που φέρνουν στο μυαλό δουλειές καλλιτεχνών της αείμνηστης μαύρης εταιρείας Stax. Το "Hush" κινείται στο ίδιο πλαίσιο αλλά σε πιο χαμηλό ρυθμό. Το "Hooded clow beat" που παραπέμπει στη northern soul και την ευφυία των παραγωγών του Norman Cook, το "Marvelous" απογειώνεται με τα φωνητικά του και φλερτάρει με το στυλ του Burt Bacharach, η φωνή της Daisy ξεσπαθώνει στο "When you leave", στο "Rock steady" κυριαρχεί η ψυχεδέλεια των πλήκτρων, το lounge κάνει την εμφάνισή του στα φωνητικά του "Where have they gone" και η εισαγωγή στο "Sunday noon" έχει την ίδια μοναδική και εν δυνάμει μελαγχολία που είχα πρωτακούσει στο "Groovin'" των Young Rascals. Το "Inside" είναι μια αντιπαράθεση φαζαριστής κιθάρας και της φωνής της Martey, ενώ το "Never go away" διαφοροποιείται από τα προηγούμενα λόγω των κρουστών που πρωταγωνιστούν. Οι τρεις τελευταίες συνθέσεις μάλλον λειτουργούν αποσυμπιεστικά για μια ομαλή έξοδο από το ταξίδι σου στην περίφημη χώρα με τα 0% λιπαρά κοινοτυπίας.
Fade out: Κάποιοι ίσως θεωρήσουν ότι το «Self assembly» υπηρετεί με σκυμμένο το κεφάλι την αναβίωση. Διαβάζοντας όμως πίσω από τις γραμμές, ανακαλύπτεις την πρωτοτυπία και όχι την επανάληψη.
