Θυμάστε τους Adventures in Stereo; Εκείνο το πρωτότυπο σχήμα με το όνομα που δήλωνε οριστικά πως οι περιπέτειες των νέων μουσικάντηδων δε θα μεταδίδονται πια από μια σκηνή παρά μόνο απ' τα στερεοφωνικά μας; Aπ' αυτούς προέρχεται ο DJ, sampler, producer και συνθέτης Simon Dine που αποχώρησε γύρω στο 1997 για να «πέσει» πάνω στην αισθαντική βοκαλίστρια Daisy Martey σε μια... πιτσαρία.
Τα νέα πλάνα της νεότευκτης γνωριμίας συμπεριλάμβαναν τις εμμονές τους : εξωτικά φιλμ των τελών του 60, ποπ της δυτικής ακτής, τεχνικές παραγωγής του Jack Nietzche. Επιτυχής και η δεύτερη ονομασία τους, με άλλες αναφορές βέβαια. To ντεπούτο "Self-Assembly" (2000) δεν ακούστηκε ιδιαίτερα, γι' αυτό και η Setanta το επανακυκλοφόρησε πέρσι. Ο ολιγόλογος Paul Weller τους υποστήριξε σθεναρά, σε σημείο να χιουμορεύει: σε ψηφοφορία του NME τους έχρισε ως την ... επιδραστικότερη μπάντα! Άλλες πάλι προτάσεις περισσότερο ουδέτερων παρατηρητών λένε, εμείς που τοποθετούμε τα σιντάκια ανά είδος, να τους στριμώξουμε κάπου εκεί ανάμεσα στους ... Stereolab και ... Portishead. Βαριές κουβέντες; Για να δούμε...
Βασικά εδώ έχουμε ένα κοκτέηλ, μ' όλα τα καλά και τα κακά του μεικτού αυτού πολύχρωμου ποτού. Δηλαδή δε μεθάς εύκολα μεν, το ευχαριστιέσαι όμως τις περισσότερες φορές δε. Τα soulful φωνητικά της Daisy (να και μια «μαυροπούλα» που δε φοβάται μη staxει) πάνε γάντι βελούδινο στις εξωτικές ή indie ή και swinging δημιουργίες τους, ενώ η υποψία ορισμένων καλά κρυμμένων ψυχεδελικών επιρροών τους απομακρύνει απ' το πανηγύρι των υπόλοιπων του είδους. Αν ο σκοπός τους ήταν η μουσικοποίηση των εμμονών τους, το αποτέλεσμα θα πρέπει σίγουρα να τους ικανοποιεί : όλο αυτό το υβριδικό κοκτεηλάκι τελικά είναι πολύ δροσιστικότερο από τα τόσα ηλεκτρόνικα που μας κατακλύζουν αλλά και καυστικότερο από τις ψυχρές στουντιακές δημιουργίες.
Προσωπικά βρήκα μια ουρανοκατέβατη όαση στο "Windmills", και μια υπέροχη αντρική λευκή σόουλ στο "I'll Walk Right On" και ορισμένα αξιόλογα ινστρουμένταλς (άνθιση του είδους πέρσι και φέτος, όλοι το τιμούν όλο και περισσότερο!). Χαμογέλασα με γνώριμές μας νεοκυματικές πινελιές (στο "Walk" και στο "Thunder Park" συμμετέχει ο Weller, άρα έμπρακτη η συμπάθειά του, ενώ ο Dune ανταποδίδει στο "Illuminations", τον τελευταίο δίσκο του Paul). Και είναι ικανοί μέχρι και άψογο νανούρισμα να μινυρίσουν ("Hitch Your Wagon To The Stars")!
Κι αν μιλάμε και για τριπ σόουλ, πες μου Beth Gibbons πόσο θάθελες το "Closing Time";
-Πολύ, όμορφέ μου Λάμπρο! Έλα λίγο να με παρηγορήσεις...