Feels like home
Μερικές φορές σούρχονται από κει που δεν τα περιμένεις... Hype οι (συμπαθέστατοι) Franz Ferdinand; Δέκα φορές hype η Norah Jones! Και μάλιστα κατασκευασμένο από την ιστορική, ποιοτική, αξιόλογη κ.λπ. κ.λπ. Blue Note, η οποία χρειαζόταν επειγόντως μια απάντηση στο αντίπαλο δέος της Verve, την Diana Krall με το τελευταίο album της οποίας θα ασχοληθούμε σύντομα. Μετά την κλασσική μουσική που παραδόθηκε αμαχητί στα κόλπα της ποπ βιομηχανίας και γέννησε εκτρώματα όπως οι τρεις τενόροι, οι Opera Babes και η (επίσης συμπαθέστατη) Vanessa Mae, έπεσε και το οχυρό της jazz, όρος που όσο πάει ξεχειλώνεται όλο και περισσότερο. Κυρίες και κύριοι, η νέα ντίβα της "ποιοτικής" μουσικής, η κόρη του Ραβί Σανκάρ, η νέα Billie Holiday (τόπανε κι αυτό οι αθεόφοβοι), η όμορφη και ευαίσθητη Νόρα Τζόουνς!
Θα προσπαθήσω να τα ξεχάσω όλα αυτά και να συγκεντρωθώ στο δίσκο κατ' αρχήν και την ίδια σαν τραγουδίστρια, με τη μέθοδο του τυφλού τεστ. Η Νόρα δεν είναι τυχαία τραγουδίστρια. Έχει μια ζεστή, θηλυκή φωνή που πείθει και έχει πάθος στην ερμηνεία και πίστη στα τραγούδια της. Έχει πολύ δρόμο μπροστά της όμως για να συγκριθεί με τις μεγάλες τραγουδίστριες, και πολύ περισσότερο για να μπορέσει να κοιτάξει στα μάτια τη φωτογραφία της Lady Day. Σίγουρα είναι η καλύτερη νέα τραγουδίστρια που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια, σίγουρα είναι φτιαγμένη από αστερόσκονη, σίγουρα είναι ένα πανέμορφο, μυστηριώδες κορίτσι, πιο σίγουρα όμως έχει χαθεί το μέτρο. Πάμε στο δίσκο τώρα, ο οποίος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΖΑΖ. Έχει την ετικέτα της ιστορικότερης ίσως τζαζ εταιρίας, προβάλλεται από τους τζαζ σταθμούς και έντυπα, έχει τζαζέ, εκ του κατά Charlie Haden ευαγγελίου ατμόσφαιρα, αλλά, με τις χαλαρές εξαιρέσεις των 'Those Sweet Words' και 'Don't Miss You At All', δεν είναι τζαζ. Είναι δεκατρία συμπαθητικά, χαμηλών τόνων τραγουδάκια που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αστική country, με επιρροές από τους μεγάλους αμερικάνους ροκ μπαλανταδόρους (βρήκα αρκετή δόση Paul Simon, πράγμα που φανερώνει εξαιρετικό γούστο, βρήκα και επιρροές από Tin Pan Alley). Δεν είναι άσχημα, αλλά είναι τραγουδάκια. Φασόν, ραμμένα πάνω στα πιο κλασικά και πολυφορεμένα σχέδια. Υποθέτω ότι υπάρχουν πολλοί που βρήκαν σ' αυτά αυτό που έλειπε από τη ζωή τους, πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η τεράστια επιτυχία της άλλωστε...
Όπως όλα στη μουσική, είναι κι αυτό ζήτημα γούστου. Για το χώρο της, είναι το αντίστοιχο των Franz που ανέφερα στην αρχή. Ο μονόφθαλμος ανάμεσα στους τυφλούς. Αν πλησιαστεί με τη σωστή διάθεση και για τους σωστούς λόγους, μπορεί να γίνει πολύ καλή παρέα.
