History

Οι Θεσσαλονικείς Northwind κατέχουν ακλόνητη θέση στα εγχώρια hard & heavy χρονικά, αφού λογίζονται ανάμεσα στους πρωτοπόρους της «σκληρής» αισθητικής στην καθ' ημάς δισκογραφία: μπήκαν με ένα άλμπουμ κοντά στη hard rock σχολή των Deep Purple και Uriah Heep (Northcomin', 1982), μα έκαναν όνομα αργότερα, με μια πιο metal υπόθεση (το καταπληκτικό Mythology, 1987). Μάλλον όμως ούτε και οι ίδιοι δεν περίμεναν ότι θα επέστρεφαν 33 ολόκληρα χρόνια μετά το τελευταίο, διεκδικώντας εκ νέου εκείνα τα σκήπτρα.

Με την ευκαιρία –μιας και πιάσαμε τα ...ιστορικά στην εισαγωγή για ένα άλμπουμ που τιτλοφορείται History– ας λήξουμε και μια παρεξήγηση που παραμένει διαδεδομένη, ίσως και λόγω της λαθεμένης καταχώρησης στο Discogs: παραγωγός του Mythology ήταν όντως ο Μάκης Μηλάτος· όχι όμως ο γνωστός ραδιοφωνικός παραγωγός και συντάκτης, αλλά ο συνονόματος ξάδερφός του.

Το History, τώρα, είναι δίσκος που υλοποιείται από ένα συγκρότημα παλιό και καινούριο μαζί. Αντανακλά δηλαδή το παρελθόν των Northwind, τις ανησυχίες που τους έβαλαν σε τροχιά στα 1980s και βέβαια όσους λογαριασμούς άφησαν έκτοτε ανοιχτούς οι Κώστας Παπαδόπουλος-Παπαδημητρίου (κιθάρα), Θεόδωρος Δουλάμης (μπάσο) & Θανάσης Τσιμούδης (ντραμς). Παράλληλα, όμως, είναι και μια δουλειά που έχει ως μπροστάρη τον νέο και νεαρό τραγουδιστή Δημοσθένη Ντόβα, με τον οποίον χάζεψαν αρκετοί στο Up The Hammers 2018, όταν άρχισε επί σκηνής κάτι ...latin(!) χορευτικά, κάνοντας τους Northwind να φαντάζουν ως καυλιάρηδες μεταλλικοί θεοί του ελληνικού βορρά.

Κάπως έτσι αποτυπώνεται και η «αλήθεια» του δίσκου, αφού τα σόλο προσγειώνουν σε πρώτο πλάνο την τιμημένη μεταλλική εϊτίλα, ενώ τα φωνητικά προσπαθούν να αφήσουν το δικό τους αποτύπωμα, σε ένα υλικό που εμπνέεται στιχουργικά από την αρχαία Ελλάδα: ενώπιόν μας (μεταξύ άλλων) ανακαλείται η Ναυμαχία της Σαλαμίνας, η Μάχη του Μαραθώνα, ο έρμος ο Αριστόδημος –ο ένας από τους δύο Σπαρτιάτες που επέζησαν στις Θερμοπύλες– και βέβαια ο γνωστός βασιλιάς της Μακεδονίας, με τον οποίον έχουν κόλλημα όλοι σχεδόν οι τραντισιομεταλλάδες· τιμάται μάλιστα με ένα από τα ωραιότερα τραγούδια της συγκομιδής, το "King Alexander The Third".

Το "King Alexander The Third", εντωμεταξύ, δεν αποτελεί μεμονωμένο πυροτέχνημα. Με τα κιθαριστικά σόλο να πετάνε φωτιές και με τον Ντόβα να βρίσκει τα πατήματά του, προσφέροντας ερμηνείες ποιότητας, στιγμές σαν τα "Marathon March", "Aristodemus The Hero" και "Pyrrhos Τhe Eagle" αποτυπώνουν μια έμπειρη μπάντα σε φόρμα. Με τέτοια δηλαδή τραγούδια, οι Θεσσαλονικείς υπερβαίνουν τον συνήθη μέσο όρο των διεθνών hard & heavy αναβιωτών, επιβεβαιώνοντας το γνωστό κλισέ για τόσο πόσο αλλιώς είναι εν τέλει ο παλιός. Έστω κι αν δεν αποφεύγουν πάντα την αχρείαστη φλυαρία ("The Wooden Walls") ή την προσκόλληση σε μανιέρες ("The Dog").

Την ίδια ωστόσο στιγμή, ακόμα και τα καλύτερα κομμάτια αποτυπώνονται σαν συμπαθείς αντανακλάσεις μιας πάλαι ποτέ πρωτοπορίας. Αισθάνεσαι δηλαδή λες κι ακούς έναν δίσκο από το «συρτάρι» τους –ίσως το Rocks 'N' Stones, τον διάδοχο δηλαδή του Mythology που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε πίσω στο 1992, παρότι το γκρουπ πήγε τότε στην Αγγλία για τις σχετικές ηχογραφήσεις. Και δεν το λέω απαιτώντας από τους Northwind «κάτι καινούριο», γιατί μια τέτοια ένσταση είναι πολλαπλώς παράλογη για μια μπάντα με τη δική τους ιστορία, η οποία αναδραστηριοποιείται σε μια εποχή γενικού αναμασήματος των 1980s, από επιγόνους συχνά υποδεέστερους (αν όχι ανάξιους). Όμως η τόση προσκόλληση στο παρελθόν θέτει τελικά το History σε αναπόφευκτη σύγκριση/σύγκρουση με το Mythology. Και αυτή είναι μια μάχη που ούτε ο Θεμιστοκλής δεν θα κέρδιζε.

Παρά τις όποιες διαφωνίες, πάντως, οι Northwind στηρίζουν επαρκώς την απροσδόκητη επιστροφή τους στη δισκογραφία, τόσα χρόνια μετά. Δεν μπορώ βέβαια να ξέρω τι θεωρούν οι ίδιοι ως «επιτυχία» σε αυτήν τη φάση της καριέρας τους, όμως αν μη τι άλλο οι συναυλίες τους (όταν με το καλό ξαναγυρίσουμε όλοι στη δράση) αποκτούν με το History κάποια κομμάτια που μάλλον θα μονιμοποιηθούν στις setlists.