Drift
Το να ακούς ένα κομμάτι ή άλμπουμ που σε κάνει να μένεις με ανοιχτό το στόμα είναι όλο και πιο σπάνιο καθώς τα χρόνια σου αυξάνονται. Όχι βέβαια γιατί υπάρχουν εποχές κατά τις οποίες απουσιάζουν τα ανάλογα ακούσματα, απλά γιατί εσύ ως ακροατής είσαι όλο και πιο υποψιασμένος, πιο εκπαιδευμένος, πιο χορτασμένος, πιο καχύποπτος αν θέλετε. Όταν όμως κάτι τέτοιο συμβαίνει, είναι τόσο έντονο και αυθόρμητα φορτισμένο που αποζημιώνεσαι για τα σταδιακά αυξανόμενα διαστήματα αναμονής.
Πόσο δε όταν αυτό το μπακακάο (ο όρος είναι δόκιμος παρακαλώ) το πάθεις ακούγοντας ανυποψίαστος ραδιόφωνο εν έτει 2009!
Η ακρόαση του Coat Of Arms από το ντεμπούτο του νεανία Nosaj Thing είναι ικανή 100% να σας τινάξει τα μυαλά στον αέρα, όπως τίναξε και τα δικά μου και ακόμη να συνέλθω. Ευτυχέστερο το γεγονός ότι ολόκληρο το άλμπουμ είναι εκπληκτικό, ρηξικέλευθο και σίγουρα ικανό να ανοίξει δρόμους και να προσδιορίσει μελλοντικές αναφορές και εξελίξεις.
Στο Coat Of Arms που λέγαμε λοιπόν, πέραν των αλαφροΐσκιωτων αλά Third Eye Foundation φωνητικών που σε μπάζουν στο κόλπο και τον glitch πλήκτρων, είναι η παραγωγή που σε αφήνει μετέωρο δίνοντας μία τρισδιάστατη υπόσταση στο κομμάτι μέσω των συνεχών αυξομειώσεων του ήχου. Σα να ξύπνησε το θεριό και να βρυχάται κι εσύ να πρέπει να βρεις τρύπα να κρυφτείς!
Το μέγιστο λάθος που μπορεί κάποιος να κάνει είναι να προσπαθήσει να χαρακτηρίσει το Drift ως (απλά) ηλεκτρονικό, dubstep, μέρος του ήχου του L.A., ή να περιοριστεί στο γεγονός ότι ο Nosaj Thing έχει κάμποσες παρτίδες με τον Flying Lotus. Όλα αυτά ναι, υπάρχουν στο άλμπουμ αλλά δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από απλές ψηφίδες.
Γιατί, αν κάτι είναι που δίνει σαφές στίγμα στο Drift είναι η πλήρης αφομοίωση παλαιών (πολύ ή λίγο) και σύγχρονων συστατικών σε κάτι με δική του ταυτότητα, ικανού στο μέγιστο να αυτοπροσδιοριστεί και να βροντοφωνάξει την ύπαρξη του.
Έτσι οι αναφορές σε Jean Michel Jarre ή Art Of Noise στο Fog δεν θα μπορούσαν να είναι κάτι άλλο από μια διαφορετική ανάγνωση των πρώιμων ηλεκτρονικών, το 2222 μία συγκλονιστική ambient ωδή και το Us ένα κλείσιμο του ματιού στους (κλασικούς πλέον;) Boards Of Canada.
Στο IOIO, το έτη φωτός μπροστά παροντικό hip-hop συναντά αυτό που κάποτε με περηφάνια αποκαλούσαμε Intelligent Dance Music, φουσκώνοντας σα παγώνια που είχαμε ανακαλύψει τους Orbital, κάτι που διαφαίνεται και στο υποχθόνιο Caves.
Άφησα για το τέλος τις ελεγείες Light 1 και Light 2 με το πρώτο να παραπέμπει σε sci-fi - hop όπου ηλεκτρονικοί υπολογιστές θα προβάλουν old-school χιπχοπάδες ενώ ανδρείκελα θα κοιτούν με κενό βλέμμα και το δεύτερο να αποτελεί μία πολύ προχώ σύμπραξη trance ατμόσφαιρας και στακάτων breaks. Ο ίδιος βέβαια άφησε για το τέλος του άλμπουμ του ένα διαστρεβλωμένο, φουτουριστικό, σχεδόν αποκαλυπτικό gospel με τον προφανή τίτλο Lords, δείγμα έμπνευσης, αυτοσαρκαστικού χιούμορ και ανίερου πειραματισμού. Τι καλύτερο!
Δεν ξέρω αν πρόκειται για το νέο Aphex Twin του οποίου η περσόνα πλέον απολαμβάνει κάτι παραπάνω από μυθικές διαστάσεις (δικαίως κατά την άποψή μου), είναι ευδιάκριτο όμως πως τόσο η δημιουργική αναρχία όσο και ο διαφωτιστικός ριζοσπαστισμός του Αphex είναι παρόντα στο Drift. Φαντάζομαι, αν είχε τη δυνατότητα, δεν θα δίσταζε καθόλου να δώσει την ευλογία του. Το ωραίο της υπόθεσης όμως είναι πως ο Nosaj Thing ή Jason Chung κατά τα εγκόσμια, καθόλου δεν την έχει ανάγκη.
