Nostalgia 77 sessions featuring Keith & Julie Tippett

Αφού ενθουσιαστήκαμε με την προ ολίγων μηνών συνεργασία των Heliocentrics με τον Mulatu Astatke ήρθε η ώρα να περάσει από "προανακριτική επιτροπή" (που είναι και της μόδας), μία νέα ηχητική επιμιξία του παρελθόντος και του παρόντος.

Οι Nostalgia 77 είτε "σκέτοι" είτε ως Nostalgia 77 Octet έχουν προ πολλού κερδίσει τα απαραίτητα διαπιστευτήρια στο στίβο της λεγόμενης "νέας" τζαζ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάθε τους κυκλοφορία υπήρξε μουσικοφιλική όαση. Στα μέχρι τώρα δείγματα γραφής τους, μπορεί κανείς να βρει από εξαίσιες συνθέσεις μέχρι υπερβαρετές προσπάθειες αναβίωσης τζαζ μεγαλείων. Θα έλεγα πως όποτε κοιτούσαν κατάματα το σήμερα, το αποτέλεσμα ήταν σαφώς υπέρ τους ενώ όταν σπέρνανε σε χωράφια στα οποία άλλοι είχαν θερίσει (μην πω και ζυμώσει...), το όλο πράγμα ζόριζε.

Με αυτό ως άξονα, η απόπειρα του ιθύνοντα νου των Nostalgia, Ben Lamdin, να συμβαδίσει χεράκι χεράκι με δύο διόλου ευκαταφρόνητες προσωπικότητες του τζαζ κουρμπετίου και ταυτόχρονα παλιές καραβάνες, θα μπορούσε να έχει διφορούμενες ερμηνείες καθώς και αμφίβολα αποτελέσματα.

Ποιος είναι ο σκοπός του; Να παίξει αυτός μονδέρνα το παιχνίδι κοτσάροντας και τις παλιοσειρές για αίγλη, εκμεταλλευόμενος την τελευταίως αναδυόμενη από παντού ρετρολαγνία ή να αφήσει το ζεύγος να κάνει τα δικά του, αποδίδοντας ταπεινά τα σέβη του και κερδίζοντας από την χαρά της δημιουργίας και της συμμετοχής;

Ακούγοντας το άλμπουμ, η απάντηση είναι κάτι παραπάνω από εύκολο να δοθεί μιας και ο ήχος είναι συντριπτικά παλαιομοδίτικος και μόνο ο αριθμός 2009 στην ούγια προδίδει την σημερινή του προέλευση. Τζαζ ελεγείες ποικίλων αποχρώσεων και τεχνοτροπιών με την παλέτα να περιέχει cool και modal χρώματα, free αυτοσχεδιαστικούς τόνους, φωνητικούς λαρυγγισμούς, αισθαντικές ερμηνείες στα πρότυπα των ιερειών της vocal jazz και μία απαραίτητη essence από bluesy μελαγχολία.

Με λίγα λόγια, αν σας αρέσουν εκτός άλλων, ο Brad Mehldau, η μούρλια του John Zorn, οι Art Ensemble Of Chicago, ο Archie Shepp του Attica Blues, ο Oliver Nelson και φυσικά οι ακροάσεις των δίσκων της Nina Simone ή της Sarah Vaughn, το άλμπουμ θα σας κάνει και με το παραπάνω.

Δύο είναι λοιπόν οι τελευταίες διευκρινίσεις που απέμειναν για να τελειώσει αυτή η κριτική και καταφτάνουν άμεσα.

Αν δεν έγραφε πουθενά Nostalgia 77, μάλλον κανένας δεν θα το καταλάβαινε, συνεπώς παρόλο που έχουμε να κάνουμε με ένα αξιοπρεπέστατο άκουσμα η ζυγαριά έγειρε εκκωφαντικά προς την μεριά του Keith και της Julie. Ο Lamdin κατάφερε επιτέλους να ηχογραφήσει κάτι ικανοποιητικό στα πρότυπα των μουσικών που αγαπά, αλλά πουθενά δεν είναι ηχητικά ευδιάκριτη κάποια καινοτόμα συνεισφορά.

και...
...τι εννοείτε ποιοι είναι επιτέλους αυτοί οι Keith και Julie Tippett; Εντάξει το ότι ο Keith Tippett έπαιζε με τον Ronnie Scott και έχει κάνει πεντακόσια πρότζεκτ (δες εδώ), άντε να μην το ξέρετε, αλλά ένα κομμάτι με τίτλο Flesh Failures (Let The Sunshine In) από μία φωνή που σου προκαλεί απανωτά ρίγη δεν το έχετε ακούσει ποτέ; Έχει σημασία ότι την έλεγαν Driscoll τότε; Ε, παντρεύτηκε η γυναίκα...