Ξεχνώ μήπως τελικά τι σημαίνει συγχωρώ; Πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια! Μέτρησε έξι... Η πληγή έκτοτε πόνεσε, βάθυνε, άπλωσε, κακοφόρμισε, αλλά τελικά επουλώθηκε... Και τώρα πια μπορεί να αναθυμάται με ένα γλυκόπικρο χαμόγελο και ένα τσίμπημα νοσταλγίας. Κρατά στα χέρια της το νέο δίσκο των Notwist και ταξιδεύει... Τότε που της είχε χαρίσει το "Neon golden"... Πόσες όμορφες στιγμές δεν είχε συντροφέψει το "Pilot"... Και πόσο είχε νιώσει στο πετσί της το "Pick up the phone" εκείνες τις δύσκολες στιγμές... Λίγο πριν φύγει...
Τούτες τις μέρες κάπου διάβασε ότι οι Notwist επιτέλους επέστρεψαν στη δισκογραφία. Ένιωσε σαν να την παρακινεί μια φωνή από το παρελθόν και έσπευσε να τον αγοράσει! Δεν ήταν από κείνες που ασχολούταν ιδιαίτερα με τη μουσική. Λίγο ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο και κάποιες συλλογές γραμμένες από φίλους... Στην πραγματικότητα ήταν από κείνα τα απλά κορίτσια τα οποία στην ερώτηση "τι μουσική ακούς" απαντάνε "απ' όλα". Θυμήθηκε πόσο τον τσάντιζε μια τέτοια απάντηση, χαμογέλασε και έβαλε το CD στο πορτάκι του υπολογιστή...
45 λεπτά αργότερα... Μια αδιόρατη μελαγχολία, απαλή, βαμβακερή, σαν ήσυχο απόγευμα Κυριακής είχε καταλάβει την καρδιά της. Τι όμορφο δισκάκι! Γιατί αυτή η μουσική να μην είναι πιο γνωστή και να παίζεται από τα ραδιόφωνα, αναρωτήθηκε ενθυμούμενη και μερικά αγελαδίσια βλέμματα απορίας υπαλλήλων σε κάποια δισκοπωλεία που είχε ρωτήσει... Αναζητώντας και μια δεύτερη άποψη κατέληξε να ψάχνει στο διαδικτυακό χάος... Μετά από πολλά άχρηστα megabytes έπεσε πάνω στο κείμενο κάποιου Αντώνη Ξαγά σε ένα site όπου δεν γνώριζε σχεδόν κανένα από τα ονόματα για τα οποία έγραφαν... Αφού ξεπέρασε το ολίγον άβολο συναίσθημα άγνοιας, άρχισε να διαβάζει:
"Αναμφισβήτητα είναι άξιοι θαυμασμού. Κυρίως για το γεγονός ότι σε σφοδρή αντίθεση με κάθε έννοια καλλιτεχνικού marketing, δεν έσπευσαν να εκμεταλλευτούν το brand-name τους και να κεφαλαιοποιήσουν την επιτυχία του "Neon golden" αφήνοντας να περάσουν έξι ολόκληρα χρόνια... Όχι ότι στο μεσοδιάστημα τεμπέλιασαν! Καρπεροί και παραγωγικοί συνέχισαν τις μουσικές τους αναζητήσεις με κάθε λογής σχήματα και ...σχηματίδια (Lali Puna,Ms John Soda, Tied & Tickled Trio κ.ά.) και με εξαιρετικά ως επί το πλείστον αποτελέσματα.
O καινούργιος δίσκος πάντως φέρει ανεξίτηλη τη σφραγίδα Notwist... Τη σφραγίδα μιας ιδιότυπης pop, μακριά τόσο από την ακαδημαϊκή δυσκοίλια έννοιά της όσο και από το ευτελές καθημερινό της περιεχόμενο. Τη σφραγίδα ενός προσωπικού, αποκρυσταλλωμένου και αναγνωρίσιμου ύφους το οποίο υπηρετούν αριστοτεχνικά αλλά μοιραία και προβλέψιμα, χωρίς να ρισκάρουν.
Τα στοιχεία του ύφους αυτού είναι ξεκάθαρα στον δίσκο... Δεν είναι μόνο η φωνή του Markus Acher, ντροπαλά ευγενική και υποδόρια μελαγχολική... Είναι και η καθαρότητα της γραφής... Οι καίρια γοητευτικές ψηφίδες ηλεκτρονικών ήχων ("On planet off")... Οι ιδιοσυγκρασιακές μελωδίες...
Από το "The devil you & me" όμως δεν ξεχωρίζει το μεγάλο κομμάτι που θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη... Πολλές οι συμπαθητικές στιγμές, συνεκτικό και ομοιογενές το αποτέλεσμα, αλλά χωρίς εξάρσεις (θα έγραφα ότι πρόκειται για δίσκο που απαιτεί πολλές ακροάσεις αν το σχόλιο δεν ακουγόταν τόσο διεκπεραιωτικό και τετριμμένο!). Θα ξεχωρίσω πάντως το "Gloomy planets", στου οποίου την καρδιά χτυπά το γρανάζι, το περίφημο motorik των Neu! (το "Isi" μου ήρθε στο νου) (πώς τα γράφουνε έτσι, λες κι απευθύνονται μόνο σε μανιακούς music-freaks; Τι' ν τούτο το motorik πάλι;!), τη σπιρτόζικη "λαϊκή" μελωδία του "Good lies" με τις νευρωτικές κιθάρες, το πρώτο single "Where in this world" με patterns και πινελιές ξυλόφωνων που παραπέμπουν κατευθείαν στο "Aelita" των αδελφών Tied & Tickled Trio (εδώ κάνει εμφανή και την παρουσία της η εικοσαμελής ορχήστρα Andromeda Mega Express Orchestra) και πιο πολύ το νυχτερινό αισθησιακό "Hands on us". Αλλά..."
Ουφ, τι να μας πούνε και αυτοί εδώ, μονολόγησε, και πάτησε το close φουρκισμένη! Ξινοί κριτικοί! Ακούνε τους δίσκους 3-4 φορές, τους αναλύουν σαν ...εντομολόγοι και μετά τους αφήνουν να σκονίζονται στο ράφι... Πάτησε πάλι το play και αφέθηκε να την τυλίξει η νοσταλγική αύρα του "The devil you & me"...