Blind sound

Βγάζουν δίσκο στην επέτειο 30 χρόνων δημιουργίας και κάνουν την παραγωγή στα στούντιο της δισκογραφικής τους. Ε, τι άλλο να θέλουν τα διδυμάκια Humberstone...

Αν ακούς μουσική έχοντας ανοιχτά τα μυαλά σου, παίζει να σταθείς πολύ τυχερός (το αντίθετο συμβαίνει κατά κόρον). Δηλαδή να σου σκάσει στα μούτρα χτύπημα (αντίστοιχο των slow motion χτυπημάτων με τη σχετική σιελόρροια, στις ταινίες) να χάσεις το φώς σου, να σηκωθείς στα πόδια σου και να πεις "θέλω κι άλλο!". Κάπως έτσι με θυμάμαι το '93-'94 μετά την πρώτη προσεκτική ακρόαση του μαγικού "Duality" (δίσκου αγορασμένου σχεδόν στην τύχη). Το ταξίδι ήταν απρόσμενα υπέροχο. Σκοτεινό, ατμοσφαιρικό, η μελαγχολία στα όρια της οργής. Οι τύποι είχαν dark καταβολές, post punk κατά τους ίδιους. Μεγάλη εντύπωση μου είχαν κάνει τα "military" κρουστά τους. Η μεσογειακή κουλτούρα μου στράβωνε με τον όρο, αλλά η αισθητική μου προσκυνούσε.

Παρακολουθώντας τους επί χρόνια ο αρχικός ενθουσιασμός μετατράπηκε σε σεβασμό και παραδοχή. Οι Ι.Τ.Ν. παραμένοντας πιστοί στις βασικές αρχές τους μας προσκαλούν (ή μήπως μας στέλνουν) σε ένα νέο ταξίδι με το "Blind sound". Έναν δίσκο γεμάτο, χορταστικό, γοητευτικό. Ο βασικός κορμός, με τον χαρακτηριστικό ήχο των κρουστών των Ι.Τ.Ν., εμπλουτίστηκε από guests μουσικούς με βιολί, τσέλο, άρπα και κλαρινέτο. Το "Artisans of Civilisation" που εδώ και καιρό κυκλοφορούσε στο δίκτυο μας είχε προϊδεάσει για το τι θα ακολουθούσε.

Μιας και το άλμπουμ δεν έχει συγκεκριμένο concept, σε αφήνει ελεύθερο να το ταιριάξεις όπως νιώσεις εσύ. Αν το ομώνυμο "Blind Sound" κολλούσε στο "Trial by Error" το "Coloured Silence" και το "Lectern" θα αποτελούσαν το τέλειο soundtrack για μια βαθειά και απολαυστική ενδοσκόπηση. Εξάλλου οι ίδιοι παραδέχονται πως αρέσκονται να σκαλίζουν ψυχές με την μουσική τους και πως αρχικά άντλησαν έμπνευση από παιδικά βιώματα (εξ ου και το όνομα τους).

Η σαγηνευτική, σχεδόν μυστηριακή φωνή της Dolores Marguerite C. στο "Crepuscule" και στο "Resonate" θα δικαιολογούσε (μην πω επέβαλε) κάνα 2-3 κομματάκια ακόμα. Στην εκπληκτική ισορροπία του "Crave" φαίνεται η συσσωρευμένη εμπειρία 30 χρόνων, με το πώς σταματούν τον "εμπλουτισμό" με έγχορδα στο ιδανικό σημείο. Σε έναν δίσκο που εμφανώς έχουν προσθέσει αρκετά στίχο και φωνή, δεν μπορούν να μας αφήσουν χωρίς ένα δείγμα κινηματογραφικότητας (sorry από τους φιλόλογους της παρέας) που χαρακτηρίζει όλες τις δουλειές τους.

Δεν αναφέρω βεβαίως που έχουν χρησιμοποιηθεί μουσικές τους και σας παροτρύνω να μην το κάνετε. Όταν από δίσκο σου ("Deco" 1996) που, κατά δήλωσή σου, βασίστηκε στην έμπνευση που άντλησες από το Κίνημα "Art Deco", επιλέγονται κομμάτια για το soundtrack του σίριαλ δράσης Nikita, (και το επιτρέπεις!) η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική σου. Κινηματογραφικά κλείνει λοιπόν η εξαιρετική παραγωγή των Ι.Τ.Ν. με το άψογο "Overtone" και σε αναγκάζει για άλλη μια γύρα.

Κάθε τόσο περνάει από το μυαλό η σκέψη να κλείσεις πόρτες προς το παρελθόν (μουσικά εννοείται). Άλλες εποχές, άλλα μέσα, άλλη προσέγγιση και άλλη προσβασιμότητα στη μουσική. Τεράστιος ο όγκος και σε διαρκή κίνηση. Και πάνω που λες "Πάει έκλεισε αυτό το κεφάλαιο" έρχονται τύποι σαν τους Ι.Τ.Ν. και σε βάζουν να ξεσκονίζεις βινύλια και παλιά cd. Φανταστική δουλειά. Μέχρι και το δεύτερο στη σειρά καταπληκτικό εξώφυλλο σκέφτομαι να βάλω στο τοίχο της δουλειάς. Θα έβαζα 10, αλλά που ξέρεις...