First four EPs

Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι ένα από τα προβλήματα της μουσικής σήμερα, είναι ότι έχουν πέσει τα χαρακώματα, τα τείχη, τα στεγανά και οι προκαταλήψεις έναντι αλλήλων, σε βαθμό που η έννοια του crossover να μην έχει πλέον καμία χρηστική αξία. Δεν ξέρω πόσοι είμαστε, αλλά έχω υπόψη μου έναν-δυο ακόμη. Η περίπτωση των OFF! (που έχουν ήδη γίνει καπελάκι στο κεφάλι του Anthony Kiedis και αν τυχόν παίξουν support στους RHCP τον Σεπτέμβρη, αυτό το review θα αυτοκαταστραφεί), χωρίς απαραίτητα ιδεολογικό ή συνειδησιακό υπόβαθρο, αφήνει τα πράγματα σχεδόν εκεί που τα είχαν βρει οι ίδιοι τύποι κάποτε, μέσα σε χαρακώματα μουσικών ειδών που είτε αντιμάχονται, είτε φοβούνται το ένα το άλλο. Και συγκεκριμένα λίγο πριν το hardcore μεταλλίσει επικίνδυνα, κατά την προσφιλή έκφραση.

Οι Off! σηματοδοτούν κατ' αρχήν την επιστροφή του Keith Morris (Black Flag, αλλά και Circle Jerks, τι να πει τώρα κανείς, ε...) σε αυτό που ομοίως πληκτικά ονομάζεται ένδοξο παρελθόν. Μονόλεπτα τραγούδια, κοφτές φράσεις, βαρύ απαγορευτικό σε σόλο και μελωδικές γραμμές (ή μήπως όχι εντελώς;) και ολίγον τι από "γαμήστε τα όλα, δεν υπάρχει λύση" στιχοπλοκή. Σε λίγο κλείνει σαράντα χρόνια σε αυτό το μετερίζι ο άνθρωπος και του οφείλεται απόλυτο respect και μόνο που δεν το έριξε στη jazz. Τραγούδια όπως το Darkness (κάτω από το ψυχολογικό όριο των 60'') και το Upside Down, από το πρώτο εκ των τεσσάρων EP δεν αφήνουν περιθώρια περί του αν "το έχει" ακόμη ή όχι. Η υπόλοιπη ομάδα δεν υστερεί σε συστάσεις (Redd Kross, Rocket From The Crypt -τι μπαντάρα!-, Burning Brides), ενώ υπάρχει και ένα τραγούδι για τον Jeffrey Lee Pierce, που θα ενθουσίαζε τον μακαρίτη (στα νιάτα του).

Τα EP κυκλοφόρησαν μέσα σε διάστημα δύο μηνών περίπου και άμεσα συμμαζεύτηκαν σε ένα πολύ ωραίο 7'' box set, κόσμημα για τις ανάγκες διακόσμησης κάθε σύγχρονου σπιτιού, με εκπληκτικό old school φανζινάδικο artwork (που έχουμε εκμεταλλευτεί ήδη για τις ανάγκες μας), που σε μπερδεύει περί του αν πρόκειται για καινούργια μπάντα, ή για κανένα χαμένο διαμάντι από dream team των αρχών της δεκαετίας του 80 στη H/C σκηνή. Σε κάποιους όλα αυτά μπορεί να φαίνονται ένα όμορφα οργανωμένο marketing, αλλά η μουσική εδώ μέσα δεν θα προδώσει ούτε καν αυτούς. Άσε που το πωλούν και σε φιλική τιμή.

Άκουγα πρόσφατα τον Παναγιώτη Μπάρλα σε εκπομπή του στο intersonik.net να μεταδίδει κάτι από το τελευταίο άλμπουμ των Fucked Up και να ομολογεί ότι δεν ακούει πολύ punk. Σκέφτηκα ότι τελικά κανείς μας δεν ακούει πολύ punk και ούτε το έχει στις προτεραιότητες του, παρότι μιλάμε, διαβάζουμε και ενίοτε ντυνόμαστε συνέχεια με αυτό. Οι Off! δεν έρχονται ακριβώς από τα άδυτα του underground της Στοκχόλμης, ούτε τους κυνηγάνε μπάτσοι καθώς τρέχουν με τα skate σε επικίνδυνα ακόμη σοκάκια του Los Angeles. Βετεράνοι είναι κατά βάση, που έρχονται όμως να δείξουν πώς γίνεται. Και ειδικά για εμάς που όντως δεν ακούμε punk, όντως πρέπει να γίνεται κάπως έτσι. Και όχι όπως με τους Fucked Up, των οποίων η περίπτωση είναι μάλλον για γέλια τελικά.