Splinter
Ποιο είναι το προτιμότερό σας προϊόν απ' τους Offspring; To προπροπροπέρσινο αυτοπεποιθητικό θράσος του 'Conspiracy of One'; Οι ακροβασίες και τα παιχνιδάκια του 'Americana'; Το χαρντ / μεταλ ροκ του 'Inxay at the hombre'; Oι εύληπτες ποπ πανκιές του μοσχοπουλημένου 'Smash'; Ή άγουρη ροκάδα των δυο πρώτων τους; Η μήπως παραμεγαλώσαμε και δε μας κάνει αυτό το νεανικό σφυροκόπημα; Εκτός κι αν απαιτούμε τα σχήματα που ξεκίνησαν ν' ακούγονται σαν Biafra, Black Flag ή Bad Religion, να δείχνουν και την ίδια συνέπεια.
Αν ήμουν δεκαπέντε χρόνια νεότερος θα χτυπιόμουν κάργα μ' αυτό το δίσκο, αδιαφορώντας για πρόσωπα και κλισέ. Θα μου αρκούσαν τα σκουπιδένια μανιφέστα του Dexter Holland και οι φλογώδεις συγχορδίες του κολλητού του κιθαρίστα Noodles (που όποτε διαβάζω το όνομά του δε μπορώ να μη θυμάμαι τη μνημειακή μορφή που έφτιαξε ο Λεόνε στο Once Upon A Time In America - σίγουρα από εκεί το πήρε ο μικρός). Αν πάλι έπρεπε να προωθήσω το έβδομό τους δίσκο σε νέο νεανικό κοινό προτείνοντας ένα μόνο κομμάτι θα δυσκολευόμουν. Σχεδόν τα πάντα εδώ είναι αδρεναλινικές εκρήξεις και θα μπορούσαν να γίνουν ύμνοι μιας βράζουσας νεολαίας που δεν είναι απαραίτητα αμερικάνικη, όπως ίσως φανεί στις πρώτες ακροάσεις, ούτε κι απαραίτητα έξυπνη και προοδευτική.
Για τον νέο που είναι διψασμένος για συνομήλικο ατίθασο ροκ εντ ρολλ, με το 'Splinter' όχι μόνο ξεδιψάει αλλά και θα τον πιάσει ο λαιμός του. Οι Offsring στον έβδομο δίσκο τους το παίζουν για πλάκα σε τρία ταμπλώ. Πρώτα με το γνωστό πανκ τους αχό - ποτέ δε λέω όχι σε τέτοια λαχανιαστά ακόρντα, ιδίως αν ακούγονται όπως τα 'The Noose', 'Long Way Home', 'Never Gonna Find Me', 'Lightning Road', όλα να χτυπηθείς μαζί τους. Mετά, με το γνωστό αυθάδες μείγμα αρρυθμίας με red hot chili κάψες, όπως το 'Hit That' που επιλέχθηκε για σινγκλ. Και τέλος με το εύστοχο meta- grunge ιδίωμα, που ματοκλείνει τις καλύτερες Nirvana και Soundgarden αναμνήσεις και δίνει μία απ' τις δυο δυνατότερες στιγμές εδώ ('Race Against Myself'). Η άλλη είναι o κλοουνίστικος αυτοσαρκασμός του εντελώς ska 'The Worst Hangover Ever'. Με διασκεδάζει ακόμα κι η γιγαντοσταδιακή δίλεπτη metallica εισαγωγή ('Neocon'), όπως και το σε παλαιότατη ... 78 στροφών σκρατσοσυσκευασία κι εκτέλεση 'When You' re In Prison'. Για σινγκλ θα διάλεγα το 'Spare The Details', ίσως μια ένδειξη πως μπορούν να κάνουν και περισσότερο μουσικά ωριμότερο ροκ. Προσέξτε το.
Στο εξώφυλλο το κεφάλι του κλασικιστικού αγάλματος εκρήγνυται και στο οπισθόφυλλο βλέπουμε από μέσα να φυτρώνει ένα λουλούδι. Συμβολισμός για την άνθιση μετά τη κοινωνική ρήξη και άλλες πεμπτουσίες του ροκ εντ ρολλ; Μπα, μάλλον και μ' αυτό πλάκα κάνουν - τους φαντάζομαι να τους φέρνει ο γραφίστας ένα μάτσο πιασάρικα εξώφυλλα κι εκείνοι μέσα από ένα σύννεφο καπνού να διαλέγουν νωχελικά ένα στην τύχη. Με τέτοιους δίσκους τα πράγματα είναι σαφή - αρκείσαι στη μουσική και αδιαφορείς για το background. Eίτε επειδή το ροκ ποτέ δεν ήταν συνεχώς σκεπτόμενο, είτε επειδή τούτοι εδώ έχουν τα ιδεολογικά τους χάλια. Άλλωστε αν ψάχναμε συνέπειες ανάμεσα σε μουσική και διαλαλήσεις θα έπρεπε να στείλουμε τους μισούς στον αγύριστο.
