God is good
Είχαμε μείνει στην τρομοκρατία του μπάσου, στο γενικότερο Pink Floyd άρωμα, και το δημιουργικό ζενίθ του - τρίτου - άλμπουμ Pilgrimage. Από τότε, το διαζύγιο στο ντουέτο τράβηξε το καζανάκι στη μοναδική μπάσο - ντραμς συνταγή, αλλά και στην ακυρωμένη ζωντανή εμφάνιση στην Ελλάδα. Για να πω την αλήθεια μετά την αποχώρηση του Chris Hakius δεν περίμενα και με μεγάλη αγωνία το επόμενο βήμα, τώρα που είναι στ' ακουστικά δεν απογοητεύει, και αν από την πρώτη παράγραφο του κειμένου φτάνουμε σε συμπεράσματα που κανονικά θα βλέπαμε στον επίλογο, σηματοδοτεί μάλλον αρνητικές εντυπώσεις για την εν λόγω τέταρτη λονγκ πλαίη - στούντιο - ηχογράφηση.
Τέσσερα τρακς, με πρώτο και μεγαλύτερο σε διάρκεια το Thebes (19 λεπτά), το οποίο ξεκινάει χωρίς εκπλήξεις στα χνάρια του Pilgrimage, αλλά με την προσθήκη Ινδικού ταμπουρά, για να γυρίσει μετά τα εννέα λεπτά σε μια αχρείαστη ποστ - μέταλ επίδειξη δύναμης, προσωπικά το έχω ήδη στα αζήτητα, δεν χρειάζομαι καμιά κόπια των Metallica εν έτει 2009. Και μάλλον δεν θα αποφύγουμε το τρακ μπάι τρακ μου φαίνεται ... Τα υπόλοιπα τρία δείχνουν όλα προς διαφορετικές κατευθύνσεις! Το Meditation is the practice of death με την ενδιαφέρουσα μπασογραμμή, το φλάουτο να σε γυρνάει στα γερμανικά σέβεντις, είναι ίσως πετυχημένο σαν πείραμα εμπλουτισμού της ενορχήστρωσης, αλλά αν αφαιρέσεις και τα φωνητικά, είναι φτιαγμένο από και μόνο για τα ντραμς του νεοφερμένου Emil Amos (των Grails), πράγμα όχι απαραίτητα κακό, αλλά δεν ειν' αυτός ο ήχος που μας καθήλωσε δύο χρόνια πίσω.
Πάλι ο Ινδικός ταμπουράς σε συνδυασμό με τα φωνητικά - Θιβετιανές ψαλμωδίες κάνουν τα Cremation Ghat I και II τα πιο ενδιαφέροντα εδώ, δίνοντας ένα Νοτιο-Ασιατικό χρώμα στη μουσική τους, μόνο που το πρώτο διαρκεί λίγο, και δεν προλαβαίνει να αναπτυχθεί όπως θα περιμέναμε, το δεύτερο, ίσως και καλύτερο σαν σύνθεση τελειώνει έχοντας περισσότερο χρόνο στη διάθεσή του, αφήνοντας όμως τον ακροατή που τους πίστεψε με την μπουκιά στο στόμα, και τον downloader που πέρασε τυχαία, ήδη σε νέα αναζήτηση με νεύρα στο κόκκινο για το χρόνο που έχασε.
Να κάνουμε λογαριασμό; Από εκεί που το Pilgrimage μας χάρισε άπειρες ακροάσεις προσπαθώντας να ανακαλύψουμε τι είν' αυτό που κρύβει μέσα του και μας κρατάει δεμένους, καταλήγουμε εδώ σε μια προσπάθεια να πιαστούμε από κάπου γιατί πραγματικά θέλαμε να μας αρέσει, και το αποτέλεσμα μετά βίας αξίζει τη βαθμολογία που θα δείτε παρακάτω. Να τολμήσουμε και μια πρόβλεψη; Δεν θα μας ξανααπασχολήσουν οι Om, και είμαι ο πρώτος που εύχεται αυτή η πρόβλεψη να βγει λάθος ...
