Pilgrimage
Αν πιστεύετε ότι η επιστροφή της τρομοκρατίας του μπάσου αποτυπώνεται στην καινούργια σκηνή του Λονδίνου και σε δίσκους όπως αυτοί του Βurial ή του Kode9 ή του DJ Skream, τότε κάνετε εν μέρει λάθος. Είναι σε κάτι τέτοιους δίσκους σαν αυτόν εδώ που το μπάσο επιστρέφει σε ρόλο πρωταγωνιστικό και καταιγιστικό ταυτόχρονα, κρατώντας και το μελωδικό και το ρυθμικό κομμάτι της σύνθεσης, που το καλό που της θέλετε να είναι πρωτότυπη και ουσιαστική.
Αν πάλι έχει πέσει στην αντίληψή σας η φασαρία που γίνεται τους τελευταίους μήνες στην blog-όσφαιρα σχετικά με την επιστροφή του metal και νομίζετε ότι οι OM είναι μέρος αυτής, άρα μπορείτε ελαφρά τη καρδία να προσπεράσετε, τότε κάνετε επί της ουσίας λάθος.
O Al Cisneros και ο Chris Hakius ξεκίνησαν στο San Jose της Καλιφόρνια σαν Sleep πριν από δεκαπέντε χρόνια περίπου, μαζί με τον Matt Pike, παίζοντας stoner rock και doom metal. Ξέρετε, αυτό το είδος οι μουσικοί του οποίου πίνουν νερό στο όνομα των Black Sabbath και των Blue Cheer και πιστεύουν ότι το "Master of Reality" ή αντίστοιχα το "Vincebus Eruptum" αποτελούν την επιτομή της σύγχρονης μουσικής. Αφού έδωσαν μεταξύ άλλων το κατά πολλούς κλασικό πλέον "Sleep's Holy Mountain", το 1992, συνεχίζουν εδώ και αρκετό καιρό σαν OM και βρίσκονται ήδη στο τρίτο τους άλμπουμ. Το "Pilgrimage" είναι ένα mini lp με τέσσερα κομμάτια (στην ουσία τα εξής τρία) και μοιάζει με συνέχεια του περσινού "Conference of the Birds" που έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά, και δεν είναι metal, δεν είναι stoner, δεν πλησιάζει τη noise-drone διάλεκτο, δε μοιάζει με Sleep και δεν αντιγράφει τους Γιαπωνέζους Boris. Τι είναι τότε θα με ρωτήσετε, και με το δίκιο σας βέβαια. Δεν ξέρω αν μπορώ να γίνω πιο ξεκάθαρος απ' ό,τι θα διαβάσετε παρακάτω, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να προσπαθήσετε να τους ακούσετε.
Εδώ μιλάμε για τέσσερις μακρόσυρτες συνθέσεις που τα φωνητικά φέρνουν στο μυαλό τους Pink Floyd της μετα-Μπάρετ εποχής και δίσκους όπως το "Ummagumma", ενώ τα ντραμς έρχονται από fusion και jazz-rock σχήματα της δεκαετίας του '70. Το είδος αυτό βέβαια το έχουμε ταυτίσει με τον Miles Davis και το "In a Silent Way" ή το "Bitches Brew", αλλά είναι μάλλον το καταιγιστικό παίξιμο στο στυλ του Billy Cobham στους Mahavishnu Orchestra που κλέβει την παράσταση εδώ.
Μηχανικός ήχου και συν-παραγωγός ο Steve Albini, αν αυτό σας λέει κάτι, ή αν δεν σας λέει, πολλοί γκρινιάζουν τελευταία και προτιμούν κάποιον άλλο στην ηλεκτρική αυτήν καρέκλα, ονόματα δεν θα πούμε.
Το 1965 ο John Coltrane ηχογράφησε το OM, μια 29λεπτη σύνθεση που αναφερόταν στην ιερή συλλαβή της θρησκείας του Ινδουισμού, που συμβολίζει το άπειρο, ή κατ' επέκταση, ολόκληρο το σύμπαν. Ο ίδιος περιέγραψε τη λέξη σαν "την πρώτη συλλαβή, την αρχέτυπη λέξη, τη λέξη της ισχύος". Θα μπορούσαμε να παραφράσουμε και να πούμε ότι οι OM βρίσκονται σε αναζήτηση αυτής της αρχέτυπης ιερής λέξης, σε μια ψευδαίσθηση της πτήσης προς την απελευθέρωση που συμβολίζουν ίσως τα πουλιά που εμφανίζονται ξανά και ξανά στα εξώφυλλα και τους στίχους τους. Ακούγοντάς τους δεν μπορείς παρά να περάσεις σε μια άλλη ολότελα δική τους σφαίρα αντίληψης των πραγμάτων, γεγονός που είναι και επιδίωξή τους ως ένα βαθμό, και δεν ξέρω πώς το κάνουν αλλά το κάνουν διαολεμένα καλά και κάθε άκουσμα καταλήγει να εθίζει, και πόσο λίγος είναι ο χρόνος που θα τους αφιερώσεις κάθε φορά, και πόσους δίσκους ακόμα έχουμε για κριτική, και θα φωνάζει ο Μπάμπης που αργούμε, και ...
