Wenu Wenu
Οι Bjork, Four Tet, Caribou, Damon Albarn και Meta Capsule συνιστούν Souleyman. Του Άρη Καραμπεάζη
"Για σένα άγγελε μου/ θα βγω στο Γολγοθά/ να κάνω συναυλία με γυφτολαϊκά/ Χέντριξ και Καζαντζίδης/ 10.000 watt/ να κλάσουνε πατάτες, οι μπάτσοι και τα ΜΑΤ" *
"Ο Omar Souleyman είναι ένας μουσικός από την (πολύπαθη) Συρία, που τραγουδάει παραδοσιακά τραγούδια στα αραβικά και τα κουρδικά. Έγινε γνωστός από τη συνεργασία του με τη Bjork στο άλμπουμ Biophilia. Φέτος ασχολήθηκε μαζί του και ο Four Tet, αρχικά με ένα ρεμίξ.
Νομίζω ότι αυτό συνέπεσε με την εμφάνιση του Omar στο τελευταίο Primavera της Βαρκελώνης.
Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε σε βινύλιο, CD, mp3 και κασέτα (ναι, κασέτα, διότι οι άνθρωποι που τον ακούνε στη Μέση Ανατολή φυσικά και διαθέτουν κασετόφωνα), το άλμπουμ του Wenu Wenu.
Την παραγωγή έχει κάνει ο Four Tet.
Όπως διατυπώθηκε πολύ εύστοχα από τον Robin Murray του Clashmusic, "Sadly, it seems that not everyone is willing to embrace his sound"." **
Όλα τα παραπάνω είναι απολύτως σωστά και καλύπτουν επαρκώς το γιατί ασχολούμαστε και εδώ με τον Omar Souleyman, ενώ το Wenu Wenu, μπορεί και να είναι η πιο αδύναμη από τις εκατοντάδες (κυριολεκτικά) κυκλοφορίες του. Psych Datsun βάφτισε το είδος, ο ειδικός σε κάτι τέτοιες ονοματοδοσίες φίλος μου, Χρήστος Εξαρχόπουλος, που όντως απαράδεκτα ανοιχτός στις μουσικές του προτιμήσεις με έχει μπάσει και εμένα σε διάφορους Τούρκους, Κούρδους, Αιθίοπες... τώρα και Σύριους, ενώ εγώ κατά βάση ροκ ακούω.
Επιπλέον, ο Four Tet που αναφέρεται και παραπάνω, έχει πάρει όλο το distortion που είχε εξαφανιστεί από τον σύγχρονο δυτικό κόσμο, διότι βρίσκονταν σε οτιδήποτε είχε ηχογραφήσει ποτέ του ο Omar Souleyman και το εξαφάνισε και πάλι. Κατά τα άλλα δεν έκανε και τίποτε περισσότερο. Και καλά έκανε, όπως έχει ήδη ορθά επισημανθεί (αλλά αυτό με το distortion δεν είναι και λίγο- ξέρει κανείς τι ακριβώς είναι το distortion, από που έρχεται και πως εξαφανίζεται;). Παρότι βέβαια στα δικά μας τα αυτιά ο "δυτικός" ήχος του Souleyman δεν είναι τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο από ό,τι με νταλίκες ήρθε στη χώρα μας εδώ και δεκαετίες, τροφοδοτώντας είτε το λαϊκό μας τραγούδι, είτε το λαϊκοποπ ξέπλυμα τύπου Σαρμπέλ, είτε ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Από Souleyman χορτάσαμε, θέλουμε σίγουρα κι άλλο;
"Πίσω στην ταράτσα, ο κημπορντίστας έχει στρώσει το αρμόνιο πάνω σε διάκοσμο ανοιξιάτικης ορθόδοξης βάφτισης (στη θέση με τα καλάθια της μπομπονιέρας), ενώ το παραδοσιακό συγκρότημα χορεύει με φόντο τους ουρανοξύστες.
Ο Ομάρ, πάντα κουλ, ξεκινάει το παλαμάκι. Το παλαμάκι, στην περίπτωση του Ομάρ, δεν είναι ένα απλό παλαμάκι. Είναι το συγκρατημένο, το κοφτό, αλλά συνάμα κιμπάρικο, που συνοδεύεται από το υπονοούμενο "έλα στον παππού, σ' αυτόν που τα 'χει όλα και μην κοιτάς αλλού"." * *
Αν αποσυνδέσεις τον Omar από την εικόνα, το στυλ και την ανεπιτήδευτη (εδώ γελάμε) περσόνα που τον οδηγεί σε απεριόριστη ορμή στις κατά συρροή ηχογραφήσεις του, στο τέλος θα σου μείνει ένα μουσειακό αποτύπωμα της δυτικής κουλτούρας, που αφουγκράζεται το εξωτικό και προσεγγίζει το γύφτικο, καθώς αισθάνεται τη θνησιμότητα της δικής της χαμένης ενέργειας. Όπως εν πολλοίς έγινε με την Bjork δηλαδή και όπως κινδυνεύει να πάθει και ο Four Tet αν συνεχίζει να απομακρύνει τον κάθε Omar Souleyman από το φυσικό του περιβάλλον.
Δεν ξέρω που πρέπει να ψάξουμε για το αντίστοιχο του στα καθ' ημάς. Θα ξεκινούσα από τα 100 CD με ένα τηλεφώνημα που δίνει δώρο στους 1.000 πρώτους που θα τηλεφωνήσουν στα επόμενα δέκα λεπτά, από την θρυλική συχνότητα του ο Μάριος ο Blackman, διότι από χρόνια το έχουν πει τα Ημισκούμπρια ότι στην Ελλάδα "αν θέλεις μαύρη μουσική/ βάλε Radio Black". Εκεί υπάρχει και μπόλικο distortion και φθηνά ηλεκτρικά κλαρίνα, που βαράνε στο τέρμα και διονυσιασμός ανάλογος με αυτόν που πράγματι εκλύει με περισσή άνεση ο Omar, ακόμη και σε συνθήκες ελεγχόμενης στουντιακής αποστείρωσης. Ίσως ο δικός μας Omar να είναι ο ίδιος ο Μάριος ο Blackman, καθώς αυτός μόνος συλλέγει τα πάντα και από παντού, όπως κάνει και ο Σύριος, και ρίχνει το χαρμάνι χωρίς να απασχολείται να συλλέγει, να επιλέγει και να απορρίπτει.
"Το βαρέθηκα το Παρίσι, όλο μνημεία και μακαρόν είναι". Πίσω στη ΝΥ, με πλάτη στο ποτάμι, φανερά χολοσκασμένος που κανένας Γάλλος δεν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα για το γλέντι το τρικούβερτο.
ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΣΗ ΣΟΥ, ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ.
Εδώ, ο τραγουδιστής του πόνου και του καημού, στη γέφυρα των στεναγμών.
(Σκύψε λίγο, όμως, μην τη φας στο κεφάλι την ώρα που σε πάει τσάρκα ο γονδολιέρης)" * *
Από την στιγμή που πήρες τον Omar και τον τοποθέτησες στη συναυλία με τους χίπστερ και τους ανανήψαντες post μεταλλάδες με τις πολυμελείς οικογένειες, που γουστάρουνε πρόσκαιρα γυφτολαϊκά, ενώ μέχρι προχθές δεν είχαν ακόμη παραδεχτεί ότι τελικά η Άντζελα Δημητρίου και όχι οι Keep Shelly In Athens ή οι Rotting Christ κάνουν διεθνή καριέρα, δεν μπορείς παρά να περιμένεις να τους χορέψει στο ταψί.
"Με το τρίκυκλο ήρθαν γύφτοι/ και εκάναν σαματά/ και η καρδιά μου θα ραϊσει/ από τον πολύ καβγά" ***
Πολύς ο καβγάς εδώ μέσα και με αποκορύφωμα το πιο αναρχικό τραγούδι του άλμπουμ, το Warni Warni, ο Omar αποκτά ξαφνικά το μεγαλείο του Ταμτάκου που ως Γυφτοαριστοκράτης, στην έξοχη αυτή παρωδία της ίδιας του της φύσης, ξεσηκώνει ολόκληρο το Κολωνάκι, καθώς στην δεξίωση στο ρετιρέ καλεί τους γύφτους και την αρκούδα μαζί και μοιράζει πεντοχίλιαρα φωνάζοντας "φάτε λιγούρια, ο Ταμτάκος κερνάει". Οτιδήποτε άλλο είναι να ειπωθεί, υπάρχει σε κασέτες στην Ομόνοια και στο πανηγύρι της τοπικής ενορίας σας, που καλό όμως είναι να παραδεχτούμε όλοι ότι ποτέ δεν τις αγοράσαμε, γιατί ποτέ δεν τις χρειαστήκαμε. Όπως δεν χρειαζόμαστε και τον Omar Souleyman δηλαδή, ειδικά αν για να διασκεδάσουμε με την πάρτη του, νιώθουμε την ανάγκη να τον εντάξουμε στις μεγάλες επιτυχίες του σοβαρού digging.
Τουρκόγυφτοι ****, Κούρδοι εσείς οι από πάνω, σεβαστείτε τους από κάτω, όπως έλεγε και ο Τεράστιος Θανάσης Βέγγος.
* Τζίμης Πανούσης : Όχι Άλλο Νταλάρα (δέκα χιλιάδες watt)
* * η blogger Meta Capsule (άλλο ένα μυστήριο όνομα μετά το Ludopatini, οι γκόμενες δεν μπορούν να κάνουν blog και να το πουν απλά mariatade.blogspot.com, καθώς φαίνεται) αναλύει απολαυστικά το οπτικοακουστικό φαινόμενο Omar Souleyman , σε μία παρουσίαση που θα προτιμούσα να είχα γράψει εγώ αντί των παραπάνω, εδώ.
*** Γιώργος Πιλάλας (ή Ζορζ Πιλαλί): Το Τρίκυκλο
**** Ρομά.