Ω-Ray

Το μέχρι σήμερα κενό χώρου που, αδιευκρίνιστο πώς, είχε αφεθεί στην εγχώρια δισκογραφία λες για τούτην ακριβώς την στιγμή, για ένα πρότζεκτ δηλαδή το οποίο θα ενέτασσε ανενδοίαστα στο υλικό του ψυχεδέλεια, θορύβους, κράουτ ροκ, ατμόσφαιρες, φολκ, άσιντ κι ελληνικούς στίχους, ίσως έκανε πιο εύκολο (ίσως, το ξαναγράφουμε) το έργο των Omega Ray και του έμπειρου Γιώργου Καρανικόλα. Μπορεί όμως κι όχι.

Διότι εκ του αποτελέσματος, κι όσο περισσότερο το ψαχουλεύουμε, το “Ω-Ray” είναι δίσκος που δεν σταματάει να σου φανερώνεται κι αντιθέτως δεν τον λες κι απ’ τους εύκολους.

Πίσω από το σχεδόν προφανές πρώτο μήνυμα λοιπόν βρίσκεται ένα δεύτερο: Οι Omega Ray διατηρούν μια απόλυτα συμβιωτική σχέση ακόμη και στο τεχνικό επίπεδο των ενορχηστρώσεων και της ηχογράφησης με το ξεκίνημα της δεκαετίας του ’70, αλλά και με το τι δύναται να οριστεί πλέον ως ζωντανή, και δη της μιας μέρας, εγγραφή στο στούντιο.

Στον αντίποδα των εθιστικών τοπίων που ανοίγονται στα πέντε τρακ του άλμπουμ, με πρωτίστως να οδηγούν σ’ αυτά τις κιθάρες αλλά και με την υποδειγματική συν-αρμονία μαζί τους τής ρυθμικής βάσης, των κρουστών, των πλήκτρων κι οτιδήποτε άλλου χρησιμοποιήθηκε για ηχητική πηγή, τα φωνητικά δεν χαρακτηρίζονται απ’ την ίδια ποικιλία. Μα πατούν (και μένουν) σε μια πιο στενή, αλλά άκρως ουσιαστική κι επομένως πολύτιμη, ρότα που εκτός απ’ το ότι λειτουργεί, πετυχαίνει και στο να μην αφήσει τα πράγματα να καταλαγιάσουν καθώς κυλάει το cd.

Η στιχουργία τού Καρανικόλα είναι ατομική στιχουργία κι έχει τα βασικά στοιχεία για να χαρακτηριστεί έτσι. «Ο ήλιος έλιωσε την πέτρα κι ο θυμός την ξαναγύρισε…» ακούμε στο εναρκτήριο κομμάτι «Ο Φάρος». Από εκεί στην εντυπωσιακή ακολουθία αποκομμάτων-νοημάτων «…τα μάτια δαγκώνουν υγρά…», «…και τα εισόδια μοιάζουν μαγνήτες…», «…οι ανάσες κεντάνε στους τοίχους…», «…καρφωμένοι στο κέρινο πλέγμα…», με το δίσκο να πιάνει την κορυφή του παίζοντας ο «Ξενιστής». Πιο μετά «…πνιχτός στο φόνο και χρήσιμος στον πόνο…» στην «Οξείδωση» και αρκετά παρακάτω «…η αρχή της αρχής σου σε διαβάζει απ’ το τέλος…» στην «Αίτνα».

Πρόκειται περί ενός ιδιαίτερου ανα-λυρισμού που κατορθώνει να καταστήσει τις χρησιμοποιούμενες λέξεις και φράσεις αγνώριστες κι εσκεμμένα προβληματικές. Έστω κι αν δεν του βγαίνει πάντοτε του εμπνευστή νου (βλ. «Οξείδωση», «Κυκλικός Χορός»), αφήνοντας ζωντανή στην καρδιά της γραφής τη διαρκή αμφισημία. Κάτι ανάλογο είχαμε αντιμετωπίσει παλιότερα π.χ. στο «Παιδικό Τραγούδι» (από Τα 4 Επίπεδα Της Ύπαρξης) ή σε μερικά κομμάτια των Πελόμα Μποκιού. Εξάλλου η μουσική εμπειρία συχνά γίνεται αρωγός.

Όμως δεν συνάδει με τη διατήρηση της πληρότητας το να απομονώνουμε κομματάκια απ’ το οποιοδήποτε τραγούδι, όπως και το να προσπαθήσουμε να διατυπώσουμε αναλυτικά και συγκεκριμένα τις δημιουργικές ιδέες εδώ, όταν οι ίδιες δείχνουν να το αποφεύγουν. Η «Αίτνα» στο βινύλιο λ.χ. είναι στα επτά λεπτά, στο cd [«Αίτνα (Witness Version)»] κοντά στα εικοσιένα και κανείς δεν μας εγγυάται πως σε μια πρόβα δεν θα φτάσει τη μία ώρα και σ’ ένα λάιβ από πέντε λεπτά ως εκατόν πέντε. Παραμένοντας η «Αίτνα» των Omega Ray που απλά όποτε θα τη συναντάς θα σου επανασυστήνεται. Τακτικές που κατά μέρος ανάγονται στους Pink Floyd εποχής Syd Barrett και στους Velvet Underground.

Υπάρχουν δίσκοι που πραγματικά η κάθε ακρόασή τους ενέχει μια υποκειμενικότητα στο πώς αντιλαμβανόμαστε τις λεπτομέρειες αυτών. Αρκετές φορές μάλιστα αδυνατούμε να εκτιμήσουμε και το πόση. Κι όντως ο καθένας μας κατά την ακρόαση του “Ω-Ray” μπορεί να εστιάσει στις δικές του λεπτομέρειες. Μέσα στη μία ώρα και κάτι της διάρκειάς του, πάντως, είναι τόσο έντονος ο σφιχταγκαλιασμός του οικείου και του απρόβλεπτου που από μόνος του αρκεί για να το κάνει ένα σπάνιο και σπουδαίο άλμπουμ.