Υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα αυτός ο σπουδαίος δίσκος, ένα πειστήριο για το κατ' επιμονή ανθεκτικό του αναλογικού ήχου που μας μεγάλωσε σαν μάνα, να είναι εκείνος ο ένας (γιατί πάντοτε υπάρχει τουλάχιστον ένας) που παράπεσε απ' την made in Greece παραγωγή του 2007. Απ' όλους. Και ταυτόχρονα αδικημένος, όπως καθετί που αξίζει αλλά αναδεικνύεται μετά την ώρα του. Παρομοίως, έξι χρόνια πριν ήταν κι η εξαιρετική "Ιχνογραφία", το ορχηστρικό ντεμπούτο των Όμμα, που σας προτρέπω να ψάξετε στο χρόνο που απομένει μέχρι να κλείσει η δεκαετία και πριν αρχίσουμε να καταμετρούμε μία προς μία τις εντυπωσιακές εγχώριες επιδόσεις της.
Εκτιμώ ότι ήταν θέμα -να το πω καλόβουλα- δυσμενών συγκυριών που οι δύο αδερφοί, Περικλής και Βαγγέλης Μπουλουχτσής, δεν πήραν κάτι απτό απ' το μερίδιο της σπουδαιότητας που αφορά στην εναλλακτική μουσική που παρήχθει τα τελευταία είκοσι χρόνια στην Ελλάδα. Το ιστορικό τους είναι ένα και το αυτό με την παρουσία και συμβολή σ' όλο αυτό μιας πόλης όπως τα Γιάννενα, απ' όπου έρχονται. Μπορεί μπόλικοι, αναλόγως των εποχών, να ευαγγελίστηκαν την αποκέντρωση του δημιουργείν σ' αυτόν τον τόπο, που στα λόγια είναι πρωταθλητής, εξίσου όμως ξέρουμε ότι αυτή σε πρακτική βάση, κι όχι σε θεωρίες που μοιάζουν με βουλευτικά τάματα, δεν επήλθε ποτέ. Το να γράφεις μουσική σε επαρχιακές πόλεις με τα απλώς απαραίτητα μέσα ανέκαθεν ενείχε μέρος ενός προσωπικού άθλου. Και κατά μία πλευρά συνεχίζει να ποντάρει στην τράπεζα πνεύματος κι ενέργειας που κουβαλούν παράτυπα μαζί τους οι φοιτητές που μεταναστεύουν εκεί... Ή σε όσους εμμένουν...
Ευκαιρία βρήκα, της δίνω να καταλάβει. Χρόνος; Μέσα του '80, μέσα του '90. Τόπος; Τον είπαμε. Μπάντες; Κρυπτογράφημα, Μεταλλακτικοί Επικίνδυνοι (ή σκέτο Μεταλλακτικοί στο άλμπουμ), Το Ψυγείο Ψυγείο, The Dirty Saints και πριν η γραμμή κλείσει τον κύκλο κι η αρχή πάψει να φαίνεται, Panic Machine και Corrupt Investigation. Μαζί με εταιρείες κασετών που ισχνούς συγγενείς είχαν έτσι ακριβώς σε άλλες πόλεις, αναφέρομαι στη "Βάρκα" και μετά στη "Γαβ" και το φανζίν Semedic. Κι ασφαλώς, η αρχή του νήματος των δύο Όμμα: Κεφάλαιο 24 ή και Chapter 24 (τούμπα μπρος πίσω).
Κιθάρες, synthesizers, μπάσο, e-bow, μελόντικα, αλλά και samples, ταινίες και προγραμματισμό χρησιμοποιούν οι Όμμα για να χτίσουν τα δέκα θέματα, και για πρώτη φορά και τραγούδια, του "Ιδίοις Όμμασι". Ο τίτλος δεν είναι τυχαίος. Ενίοτε ο ποιητικός τους λόγος είναι έντονα προσωπικός, αλλά σε συμβολικό επίπεδο μπορεί να είναι εκεί μόνο για να γίνει η σπίθα της αυθυποβολής του όποιου ακροατή στο να κάνει κι αυτός το ίδιο, να δει με τη δική του φαντασία τα τοπία των δύο συνθετών που επίτηδες δεν εξαντλούνται.
Από το εναρκτήριο instrumental "Πρελούδιο (του δέους)", με μια ανάσα στο spoken word "Ήταν μόνο οι σκέψεις του" κι από εκεί στο "Karaoke culture". Από τη μία εξαιρετική στιγμή στην επόμενη και στη μεθεπόμενη, δηλαδή. Είναι δύσκολο να καταγράψει κανείς από πού ο σύγχρονος άνθρωπος πλήττεται, το πώς στερείται ελπίδας, το γιατί ο ελεύθερος χρόνος του εξαλείφτηκε, το πώς του δίνεται ό,τι του λείπει με την ένδειξη "πωλείται", από πότε έπαψε να κάνει όνειρα. Σε κάποια άλλα κομμάτια, ειδικά όπου κατά βάση επιλέγεται μια υπό τύπου απαγγελίας στιχουργία, το σκηνικό μού θυμίζει εκείνες τις εξώκοσμες, εφιαλτικές στιγμές των μη τραγουδιστικών Slow Motion ή των Στέρεο Νόβα όταν ξεκινούσαν.
Και βέβαια, ειδική μνεία για την "Προσευχή", ένα από τα υψηλά τραγούδια για την ελληνική γλώσσα που άκουσα πρόσφατα. Μου αρέσει ακόμη περισσότερο που ο ερμηνευτής χωρίς να διαθέτει τη μεγάλη φωνή, πράγμα που ξέρει πολύ καλά κι αυτό φαίνεται, μπαίνει σε μια ευθεία απόδοση γεμάτη προσπάθεια, τσακίσματα και ψυχική εξωτερίκευση που σε αφήνει σύξυλο.
Οι Όμμα κερδίζουν εδώ ένα στοίχημα που πόνταραν με σθένος από το 1999 που ξεκίνησαν. Το κέρδισαν και το 2001, αλλά δεν το αντιληφθήκαμε. Κάποτε τους περιμένω να δώσουν μουσική και για μια πραγματική ταινία, αλλά μέχρι τότε το πριβέ σινεμά τους μου είναι υπεραρκετό.