Μην πετάς θα σε δουν

Αν η πρώτη δισκογραφική δουλειά κάθε καλλιτέχνη, είναι αυτή που του επιτρέπει να 'συστηθεί' στο κοινό, η δεύτερη είναι η απόδειξη (ή η διάψευση) των εντυπώσεων που άφησε η πρώτη 'γνωριμία'! Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια πως ο καλλιτέχνης πρέπει να 'φτιάχνει' τις δουλειές του μέσα στο ίδιο καλούπι ή να ακολουθεί πεπατημένες οδούς που θα του προσφέρουν άλλη μια επιτυχία (κάτι που δυστυχώς παρατηρείται ουκ ολίγες φορές!). Κάθε άλλο... Ακούγοντας λοιπόν το καινούργιο CD των Όναρ -"Μην πετάς θα σε δουν"- μου δημιουργήθηκε η εντύπωση πως η εμπορική επιτυχία της πρώτης τους δουλειάς, "Το έργο που παίζουν τα μάτια σου", τους παρέσυρε και το αποτέλεσμα μοιάζει κάπως βιαστικό. Το διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα σε αυτές τις δυο δισκογραφικές παραγωγές δεν ήταν βέβαια μικρό, αλλά δεν νομίζω πως αυτό αποτελεί βασικό ρόλο για να κυκλοφορήσει μια νέα δουλειά. Συναντάμε καλές στιγμές στο album που θα μπορούσαν όμως να είναι και περισσότερες. Οι δυνατότητες άλλωστε υπάρχουν... Ας αιτιολογήσω όμως τα παραπάνω σχόλια μπαίνοντας σε περισσότερες λεπτομέρειες και παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή.

Το πρώτα δυο τραγούδια του δίσκου ("Ένα κόλπο να φύγω" & "Δυο λεπτά") ήταν ελπιδοφόρα σημάδια για άλλες 12 όμορφες μουσικές στιγμές. Αριθμός όμως που 'βιάστηκε' να μειώσει η "Μπαλάντα του νερού της Θάλασσας"!
Η ποίηση του Federico Garcia Lorca και η συμμετοχή της Teresa Salgueiro των Madredeus, αν και από μόνα τους 'τιμούν' το δίσκο, υποσκιάζονται από την κακή ερμηνεία της Πένης Ραμαντάνη. Η φωνή της δεν είχε δώσει αφορμή για αρνητικές εντυπώσεις στο παρελθόν γι αυτό και η έκπληξη που αισθάνθηκα ακούγοντας το συγκεκριμένο τραγούδι ήταν έντονη και δυσάρεστη! Όσο για τη μουσική του κομματιού -όπου η μελωδική παρουσία της γκάιντας δίνει μια ξεχωριστή ομορφιά- δεν αδικείται τελικά αφού την ακούμε ξανά στο τέλος του δίσκου (για αλλά έξι και κάτι λεπτά!) αυτή τη φορά, σχεδόν αυτόνομη, με την διακριτική παρουσία ελάχιστων (και ευτυχώς εύηχων!) φωνητικών. Το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, με το 'γλυκό' jazz ύφος του, αναπτέρωσε τις ελπίδες μου και για τα υπόλοιπα τραγούδια που θα ακολουθούσαν. Η επιβεβαίωση δεν άργησε να έρθει. Το cd-player έφτασε στο νούμερο 5 και επιτέλους ένα άκρως αισιόδοξο κομμάτι με δυνατές και πολύ ευχάριστες μελωδίες! Με την εκφραστικότατη ερμηνεία του Μάνου Ξυδού και τα πνευστά (από τις "Σφυρίχτρες των Αγίων" !?!) να δίνουν ένα άλλο ύφος, το συγκεκριμένο τραγούδι ξεχωρίζει με το πρώτο άκουσμα.
Ευχάριστα συναισθήματα προκαλεί και μια "Ξεχασμένη Μελωδία". Ο ήχος της κιθάρας να δημιουργεί μια νοσταλγική διάθεση και η γυναικεία φωνή να αποδεικνύει πως μπορεί να εκφραστεί όμορφα. Τόσα χρόνια πως περάσαν.. και το μυαλό να ταξιδεύει, να γυρίζει πίσω, στις εποχές των μπουάτ και στην ρομαντική τους ατμόσφαιρα."Τα φώτα της ντροπής" αν και κινούνται σε ευχάριστες ρυθμικές βάσεις, στους στίχους κρατούν απαισιόδοξη στάση και εκδηλώνουν τάσεις συμβιβασμού (..εγώ συνήθισα τα φώτα της ντροπής!).
Η γκρίζα αυτή διάθεση του λόγου παρατηρείται στα περισσότερα κομμάτια του δίσκου (ίσως να φταίει το 'κατεστημένο' που θέλει τις ροκ μπάντες να βλέπουν μονίμως την σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων!), με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως το "Μια μέρα καλοκαιριού" και το "Κράτησα κάτι για μένα" που δείχνει τις προθέσεις του από τον τίτλο του ακόμα.

Οι συνθέσεις που καλύπτουν τα υπόλοιπα λεπτά -αυτές δηλαδή που δεν αναφέρθηκαν εκτενέστερα- δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερο να παρουσιάσουν. Απλές στο σύνολό τους, που ακούγονται ευχάριστα, αλλά δεν προκαλούν καμία συγκίνηση. Δεν σε 'παίρνουν' μαζί τους να πετάξεις! Ίσως για να μη σε δουν...