Μελόντικα

Χαίρομαι για το ότι η 'Ονειροπαγίδα' μοιάζουν να εξελίσσονται στο πρώτο Ελληνικό indie pop σχήμα που καταφέρνει και επιβιώνει με ουσιαστικό τρόπο (με νοσταλγία θυμόμαστε τα υπέροχα σχήματα της This Happy Feeling, που χάθηκαν κάτω από τη σάπια μάζα της πολυεθνικής «άνοιξης» του Ελληνικού ροκ). Ήδη βρέθηκαν να γράφουν για τη Warner, και μια δισκογραφία τριών δίσκων δεν είναι αμελητέα για τα εγχώρια δεδομένα. Χαίρομαι που τους συγκινούν πράγματα όπως οι Field Mice και όλος ο κατάλογος της Sarah και της Heavenly, όπως ίσως και οι νέες ποπ αγάπες μας (Elefant, Siesta κ.α.). Μ'ευχαριστεί ακόμη ο ήχος τους, που κινούμενος στην γραμμή που ενώνει τη μελαγχολία με τη νοσταλγία, μου θυμίζει για ποιούς λόγους αγάπησα την αφελή ποπ της δεκαετίας του 90. Ήχος που και κατά τους ισχυρισμούς των ίδιων βρίσκεται πολύ κοντά σ'αυτό που ήθελαν για το "Μελόντικα".
Το οποίο "Mελόντικα" lp βρίσκει τη Σόνια Χαραλαμπίδου να εδραιώνει τη θέση της πίσω από το μικρόφωνο, τον Coti K να προσφέρει την λειτουργικότητα της φαντασίας του στην παραγωγή, τις κιθάρες των Λάινα/Γούλα να βρίσκονται υπό αρμονικό έλεγχο και να τονίζουν επιτέλους σωστά το μελαγχολικό χαμόγελο απορίας και ικανοποίησης που θα είχε η 'Ονειροπαγίδα' αν ήταν απλά ένα σκίτσο. Οι παρεμβάσεις των πλήκτρων θα μπορούσαν να είναι ακόμη πιο τολμηρές, μιας και δείχνουν να προσφέρουν με τον ιδανικότερο τρόπο στην ήδη διαμορφωμένη ηχητική ατμόσφαιρα, αλλά και στην όλη αισθητική του γκρουπ. Ο τίτλος του δίσκου, τα σύμφωνα που καλούνται να τιτλοφορήσουν τα πέντε κομμάτια μινιατούρες και το artwork στο cd μοιάζουν να αναφέρονται ευχάριστα σε έναν κύκλο σχημάτων που ξεκινάνε από τους Στέρεο Νοβα και καταλήγουν στους Mouse On Mars(δεν εννοώ ηχητικά), με ενδιάμεσες στάσεις τους Stereolab (τώρα το εννοώ) κ.ο.κ.
Όλα τα παραπάνω λοιπόν συνθέτουν ιδανικά το εξωτερικό περίβλημα του κόσμου των 'Ονειροπαγίδα'. Ποπ γκρουπ -αυθεντικό, δεν έχω καμμιά αντίρρηση- με έξυπνη άποψη, επίκαιρη εικόνα και ιδεολογία, ειλικρινή διάθεση και κάτι παραπάνω από αγαπημένο background. Στο εσωτερικό του κόσμου τους όμως διαφοροποιούνται κάπως τα πράγματα.
Εφόσον τα ακούσματα σας καλύπτουν το πεδία αναφοράς των 'Ονειροπαγίδα' και έχετε πραγματικά βιώσει όλες αυτές τις μουσικές, οι ίδιοι δεν νομίζω να έχουν να σας προσφέρουν πολλά παραπάνω. Όχι γιατί αντιγράφουν κάποιον ή κάτι με πιστότητα και χωρίς φαντασία, όχι γιατί παίζουν πράγματα που έχουν -σχεδόν- κλείσει τον κύκλο τους, ούτε καν γιατί δεν έχουν καλά τραγούδια. Πολύ απλά όμως γιατί τα τραγούδια τους δεν έχουν νεύρο, ορισμένες φορές μοιάζουν να μην έχουν καν ενδιαφέρον ή ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. Τα παρακολουθείς να υπάρχουν, συμπαθητικά και απλά, έξυπνα ντυμένα και γοητευτικά φτιαγμένα, όμως σχεδόν ποτέ δεν επιθυμείς να μπουν μέσα σου. Και είναι μάλλον δύσκολο να μείνουν κάπου κοντά σου για πάντα.
Οι στίχοι τους μοιάζουν αμήχανα ανούσιοι και οι φρασούλες που τραγουδάει η Σόνια λίγο απέχουν από το να χαρακτηριστούν ανέραστες. Το 'Κοιτάζοντας στο ίδιο σημείο' θα μπορούσε να είναι ένα τραγούδι αγάπης του στυλ «αγόρι-κορίτσι/πρόβλημα» βασισμένο στην σαγήνη της απλότητας του, αν όμως το είχε γράψει ο κύριος Merrit των Magnetic Fields! Στα χέρια των 'Ονειροπαγίδα' δεν καταφέρνει να γίνει βιωμένο συναίσθημα, αλλά παραμένει υπόσχεση. Το 'Θυμάμαι κάθε εποχή' αντίθετα με επιτυχία επαναφέρει το ζήτημα της φωτεινής ποπ των αναμνήσεων και της αδιαφορίας, όντας ίσως το μόνο τραγούδι που μπορείτε να ψιθυρίσετε ασυνείδητα στο δρόμο. Και έχοντας τελειώσει πριν καμμιά ώρα τις πολλαπλές ακροάσεις του δίσκου θυμάμαι ακόμη μόνο το εμβατηριακό 'Ελέγχουμε τα πάντα' ως προιόν μιας μπάντας με ψυχή. Όλες οι υπόλοιπες μνήμες μου είναι σκόρπιοι καλαίσθητοι ήχοι και ατάκτως ερριμένοι ποιητικοφανείς και ρομαντίζοντες στίχοι, για εκείνες τα νωχελικές indie κοπελίτσες με τα χρωματιστά ρούχα και τα τετράγωνα γυαλιά, που αν και τις συμπαθώ τρομερά, μου φαίνονται αρκετά ξενέρωτες στο βάθος. Μήπως τελικά τα τραγούδια των Ονειροπαγίδα έχουν ξενερώσει επικίνδυνα τώρα που βρέθηκαν στο ιδανικό περιβάλλον; Άλλα πάλι υπάρχει και το 'Στην Εξοχή'...τώρα το θυμήθηκα! Με μια groovy υποψία και επιτέλους με λόγια που μιλάνε για την αγάπη και φαίνεται να την έχουν γνωρίσει κι όλας.
Μπερδεύτηκα τελικά με τους 'Ονειροπαγίδα'. Δεν βρίσκω τίποτε για να τους προσάψω. Τίποτε το ουσιαστικό. Ούτε όμως και βρίσκω κάποιον λόγο για να τους αγαπήσω. Παραμένω στην ουδετερότητα, και είναι μάλλον αυτοί υπεύθυνοι για αυτό με τη δική τους επίσης ουδέτερη στάση απέναντι μου. Ελάχιστα με «προκάλεσαν» μέσα σε τρία τέταρτα. Ίσως στο 'μελοντικ-ό' lp να συμβεί αυτό.