L.U.S.T.
Επί τούτου άκουσα ξανά το εξαντλημένο πια ντεμπούτο τους του 1997, σε μια (τότε) ελπιδοφόρα εταιρεία, χωρίς ωστόσο και ανάλογο μέλλον. Το 'Blood Wedding' είναι το παρελθόν, αυτό εδώ όμως, το 'L.U.S.T.', είναι το παρόν και ποιος ξέρει, ίσως στην πολυπρόσωπη ταυτότητά του να ρίχνει και μερικές αχτίδες στο άγνωστο μέλλον.
Δεν θα μπορούσαμε ασφαλώς να πούμε πως ο τότε γοτθικός, ποιητικός λυρισμός των The Ophelia's Garden, σχεδόν αυστηρά προσηλωμένος σε μια concept dark αισθητική, θα γεννούσε πολλά παιδιά. Οι εποχές αλλάζουν και επιζητούν και θέλουν κάτι ζοφερό. Αυτό μετράει.
Ό,τι κυνηγάει και πετυχαίνει η μοντέρνα παραγωγή του Γιώργου Πρινιωτάκη δηλαδή - το κομμάτι με το περισσότερο σύγχρονο πνεύμα σε αυτή τη δουλειά, όπως και ενός στυλ, το οποίο αφομοιώνει μέσα του πάρα πολλά στοιχεία και που ο Κυριάκος Ηλιού ενορχηστρώνει όντως θαυμάσια.
Οι The Ophelia's Garden αρέσκονται να πλάθουν παραμυθένιες ιστορίες, λες και τις βρήκαν στο χρόνο σε ένα μπουκάλι με χειρόγραφα του Edgar Allan Poe ή του Gustav Flaubert. Η μουσική τους σήμερα μοιάζει με ένα απρόσκοπτο καμπαρέ για ρομαντικούς, όπου οι έντονοι συχνά ρυθμοί είναι οι βασικότεροι της έκφρασής του και που κάποιες φορές αγγίζουν τους χορευτικούς, αλλά με ένα ευρύτερο ύφος της κοινώς νοούμενης electro-pop. Ακόμη και αν η μελαγχολική διάθεση υπάρχει, δεν είναι της πλευράς του σκοτεινού. Περισσότερο ταιριάζει σε μια αόριστα νυχτερινή χορογραφία, στα πέπλα της οποίας ξανοίγεται μια φωτεινότητα που άλλοτε γίνεται εντονότερη και άλλοτε χάνεται.
Στα 'Midnight Sun' και 'A Single Word' τραγουδάει η Βίλλυ Καραγκούνη, δίνοντας μια χροιά διαφορετική και περισσότερο αισθησιακή αυτής των 'The Moment (You Would Never Expect)' και 'The Timekeeper (Anton And The Seasons)', όπου ο Πέτρος Τσαλπατούρος μένει σε κάτι που ξέρει πολύ καλά, την εξερεύνηση της φύσης που συνταιριάζει στην αύρα της το φεγγάρι με την ψυχή. Οι δύο τους εντούτοις λειτουργούν ως καθρέπτης ιδίων συναισθημάτων και ύφους. Τα τέσσερα αυτά τραγούδια, μαζί με το δαιδαλώδες instrumental 'All The Luck Of The World', είναι οι στιγμές που το 'L.U.S.T.' γίνεται πολύ καλό. Αν έμενε σε αυτά και δεν πλάτειαζε στην φιλοδοξία του να πει και άλλα, θα κέρδιζε σίγουρα στο σύνολό του.
Τα ανατολίτικα στοιχεία του 'Ecstasy' παρότι δένουν, υπόσχονται κάτι σαν αποκάλυψη που συνεχώς επίκειται, αλλά δεν συντελείται απόλυτα. Ομοίως και οι αντιφωνίες γυναικείων και αντρικών φωνητικών, θεατρικοί διάλογοι κατ' ουσία (όλο το cd είναι μια ιστορία εξάλλου, το είπαμε), στα 'Heart Of Glass' και 'Beyond Words' - η κοντινότερη στην πρόζα στιγμή. Και επειδή σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις η μεγάλη διάρκεια του album (εβδομήντα ένα λεπτά) βγάζει και τα μη προνομιακά στη φόρα, θα πω πως όλη η ουσιαστικότητα του 'L.U.S.T.' φτάνει μέχρι τα πρώτα του επτά θέματα. Μετά εγκλωβίζεται σε επιβεβαιώσεις μέχρι να ολοκληρωθεί το story του. Ένα μέτρο και ειλικρινά δεν θα τις χρειάζονταν. Σιγά τώρα.
Όσο και αν τελικώς λοιπόν οι ποιητικές υφάνσεις και οι νυχτερινές μελωδίες είναι για πολλοστή φορά ελκυστικές, με το τρίτο αυτό album των The Ophelia's Garden δεν τις καταλάβαμε ως ένα συγκεκριμένο ύφος, όπως παλιά, αλλά αρκετά επί μέρους, συνδεδεμένα σε ένα. Ίσως γι' αυτό το 'Live Under Special Times' μοιάζει περισσότερο από οτιδήποτε που ακούσαμε φέτος από εγχώριο σχήμα ως ένα κεφάλαιο που μόνο ο τίτλος του υπάρχει αμετάκλητα. Τα υπόλοιπα περιμένουν να αποκτήσουν μια γραφή που δεν θα αποκλίνει.
