The quiet vibration land

"Μα πως εσύ περπατάς στο νερό χωρίς να βουλιάζεις κι εγώ δε μπορώ Κύριε;" "Πάτα εκεί που πατάω Πέτρο, πάνω στις πέτρες".
Οι Oranger από το San Francisco, μου θύμισαν το παραπάνω (άθλιο) ανέκδοτο γιατί ακολουθούν ευλαβικά τα ίχνη των Kinks, των Beatles, των Beach Boys, των Flaming Lips, των Teenage Fanclub κι έτσι είναι αδύνατο να κάνουν αποκρουστική μουσική. Είναι τόσο άτολμο πια το αμερικάνικο underground; Μια φρέσκια ιδέα ρε παιδιά, μια δική σας ανάσα, ένα λόγο που να δικαιολογεί το κοτσάρισμα της δικής σας φίρμας στο προϊόν...
Κρίμα και για τις... εξωτικές πηγές ήχου που λέτε ότι χρησιμοποιήσατε: glockenspiel, clavicord, mellotron, sitar, mood, chimes, bells, hammond b3... το oboe ξεχάσατε ρε παιδιά, αυτό φταίει για το μέτριο αποτέλεσμα. Θα περιμένουμε (;) το τρίτο σας άλμπουμ και δεν αμφιβάλουμε πως θα είναι του ίδιου υψηλού επιπέδου.
The quiet vibration band θα έπρεπε να λέγεται ο δίσκος, τόσο quiet μάλιστα που ο καθηγητής Παπαζάχος με δυσκολία θα συνελάμβανε τις δονήσεις με τους μετρητές του. Και η βασίλισσα των Βρετανών μάλλον θα χάσει τα λεφτά που επένδυσε στην Poptones, αν η τελευταία συνεχίσει να κυκλοφορεί τέτοιες χλωμάδες. Το τελευταίο είναι και το μόνο χαρμόσυνο γεγονός. Viva la rock'n'roll!