Back to mine
Εδώ τα credits έχουν σημασία και δεν αναφέρομαι μόνο στο «a personal collection for after hours grooving» (ασαφές), ούτε στο «The Orb in their own words» (κλισέ). Λέω για την αφιέρωση : «These tunes are mixed to the loving memory of my only brother Martin Neil Paterson, 1950-2001. NIHIL EST ...». O σιαμαίος αδελφός λοιπόν εκτοξεύτηκε σε άλλα σύμπαντα και αυτός θα μπορούσε να είναι ένας βαρύς δίσκος αλλά δεν είναι. Τα κομμάτια είναι ευάερα, υπάρχει σχετική ποικιλία, ακόμα το εξώφυλλο έχει χαρούμενους χρωματισμούς.
Απ' το 1989 που ξεκίνησε, σχεδόν μια δεκαπενταετία τώρα, και κυρίως απ' το "U.F.Orb" του 1992 που τον εκτόξευσε, ο Dr Alex Paterson είναι σταθερός στύλος στο προσκήνιο της electronica σκηνής. Θεωρείται απ' τους γεννήτορες της σημερινής άμπιεντ, με την έννοια ότι πήρε τους ήχους του house του Chicago και τους έβαλε στην αργή κίνηση, λούζοντάς τους στην ηλεκτρονική «ψύχρα» των Tangerine Dream και τις αφαιρετικές συλλήψεις του Eno (συνεργαζόμενος άλλωστε με τον τελευταίο και τους Budd, Fripp, Hassel). Στο τέλος σέρβιρε με προσεκτικές δόσεις κρυμμένων συναισθημάτων, λουπών και samples. Ποιος ξεχνάει τη φωνή του McCarthy όταν ξεκινούσε τις δίκες του ή τον μονόλογο του David Thewlis απ' το Naked, αμφότερα στο lp "Oblivion" (1997);
Να πούμε πως η σειρά επικεντρώνεται βασικά σε ρεμίξ που επιλέγει ο ήρωας και πως η συγκεκριμένη επιλογή αγαπάει το υλικό που έβγαζαν μέχρι τις αρχές των 90'ς πάνω κάτω. Ξεκινώντας απ' τα πολυφορεμένα, η διασκευή του "There is light that never goes out" δεν φτουράει : το ζήτημα «διασκευές Smiths» είναι παγίς. Το κομμάτι της Julee Cruise επίσης δε βλέπω να αλλάζει ούτε χιλιοστό ούτε γραμμάριο απ' το πρωτότυπο. Μέσα στο μουλτήλεκτρο κλίμα των υπόλοιπων κομματιών, το "Have you seen her" των The Chi-Lites αποτελεί ξάφνιασμα. Αυτό κι αν είναι εξωγήινο εδώ, ένα σόουλ σλοου 70ς, που σίγουρα ο παθιασμένος με μπάντες τύπου Delfonics κυρ Ταραντίνο σίγουρα θα κολλούσε καλά σε κάποια απ' τις δακρυόβρεχτες (χα) σκηνές του. Πιο ταιριαστός σ' όλο αυτό το γαλαζόφουσκο μπαμπλ παρτάκι ο Aphex Twin, κινοείται με άνεση κοσμικογράφου και με το αέρα δύο τρακς παρακαλώ. Άλλωστε απ' όλα τα «πρώτα» ονόματα της σκηνής, η μουσική των Orb πήγαινε σε παράλληλους κύκλους μ' εκείνη του Richard James. Υπάρχει ακόμα η χώρα του πράσινου τζίντζερ απ' τους τιμώμενους (ακυκλοφόρητο φυσικά), το γνωστό και μη παραλλακτέο σφυροκόπημα του Juno Reactor, απ' τα καλύτερα εδώ, ενώ ο άλλος «βετεράνος» ο Charles Webster δεν είναι στις φόρμες του. Ο Thomas Fehlmann πάλι αντιπροσωπεύει όλη τη παιγνιώδη φάση της electronica απ' τον Jimi Tenor κι έπειτα.
O εκλιπών Martin είναι εδώ και με το πρότζεκτ του (Creature). Και σε κάθε ακρόαση της συλλογής ανά τον κόσμο στοιχηματίζω πως παίρνει τα vibes στο διαγαλαξιακό του στούντιο και μας τα επιστρέφει σε αστρική σκόνη. Τέτοια κατευόδια να' χουμε κι εμείς.
