Cydonia

Αγέραστος και αγέρωχος ο Μεγάλος Μάγος του ambientohousechillout ήχου Alex Paterson, εκφωνεί για πολλοστή φορά τον λόγο του, αυτή τη φορά για την ίδρυση του εικονικού κράτους της Κυδωνίας. Κάτω από το βήμα, το πλήθος δέχεται με σχετική ευχαρίστηση τον εκ του παρελθόντος ερχόμενο ηγέτη που καταφθάνει με δύναμη για να τους γλυτώσει από την lo-fi επανάσταση, τις φθηνές παραγωγές, την αμφιλεγόμενη μαγεία των no budget music productions.
Ένας επιπλέον δίσκος κυριολεκτικά στην αιχμή της τεχνολογίας, αναμφισβήτητα δεν κάνει κακό. Παρά ταύτα σε μερικά σημεία του είναι τόσο ψεύτικος που σου δίνει την εντύπωση πως εκτός των παραδοσιακών δισκάδικων είναι δυνατόν να τον συναντήσεις και στα ράφια του Multirama, την ώρα που ψάχνεις τις νέες εκδόσεις των αγαπημένων σου adventures.
Αυτή όμως κι αν είναι πράγματι περιπέτεια για τον Alex Paterson. Να είσαι πρωτοπόρος, αλλά οι καταστάσεις να τρέχουν τόσο γρήγορα που είναι αδύνατον να τις προλάβεις. Nα βλέπεις να σε ξεπερνούν και με σχετική ευκολία μάλιστα, διάφοροι που γαλουχήθηκαν μουσικά από σένα, που πήραν τις ιδέες σου, που εξερεύνησαν τους πειραματισμούς σου, που γεύτηκαν την επιτυχία πάνω στους δρόμους που εσύ άνοιξες. Έτσι, το Cydonia μοιάζει λίγο-πολύ ως η τελευταία ζαριά των Οrb που σ΄αυτήν παίζουν την εγκυρότητα τους. Άλλωστε έτσι είναι φτιαγμένος ο κόσμος της τεχνολογίας τον οποίο εξαρχής διάλεξαν ν'ακολουθήσουν. Χθες ήσουν τα πάντα, σήμερα μια παρουσία ανάμεσα στις πολλές, αύριο ένα τίποτα...
Ξαναπαίρνουμε την επόμενη πτήση της μηχανής του χρόνου και προσγειωνόμαστε μια και καλή στο σήμερα. Μπροστά στον Paterson, ανοίγεται η παλέτα των χρωματικών αποχρώσεων όλου του μουσικού κόσμου. Υπάρχουν τα κλασσικά χρώματα, τα συντηρητικά, τα λίγο πιο φανταχτερά και τα τελείως extreme. Και αυτός αποχαυνωμένος μπροστά στην ποικιλία και παρότι το Cydonia ηχογραφούνταν για δύο και πλέον έτη, διαλέγει τα πιο ευτελή : R & B φωνητικά και reggae επικάλυψη. Έτσι ενώ στήνει ένα δίσκο που από την ηλεκτρονική του μουσική μορφή είναι άψογος, χαλάει την συνταγή από δύο-τρεις λάθος επιλογές.
Δεν γνωρίζω τι μπορεί να περίμεναν πολλοί από τους Orb εν έτει 2001. Δεν γνωρίζω γιατί αυτή η σειρά κριτικών που κυριολεκτικά θάβουν το Cydonia. Μετά από 5 άλμπουμς είναι λογικό κάπου το άστρο να αρχίσει να χάνει την λάμψη του. Αυτό βέβαια είναι το τελευταίο που θα πρέπει να μας απασχολήσει κατά τη γνώμη μου, αφού δεν θεωρώ ότι πρέπει να αποτίουμε φόρο τιμής σε καλλιτέχνες που ότι είχαν να πουν το είπαν και συντηρούνται λόγω του ένδοξου παρελθόντος. Όμως οι Orb δείχνουν ότι ακόμη δεν έχουν τελειώσει οριστικά. Εγώ, βρίσκω το Cydonia άκρως συμπαθητικό και αν έλειπαν κάποια στοιχεία που αναφέρθηκαν πιο πάνω, θα το θεωρούσα έως και πολύ καλό.
Πριν φθάσουμε στο αύριο και την στιγμή που οι Orb θα είναι ένα τίποτα, τους μένει χρόνος για ένα ακόμη δίσκο. Αν αυτός είναι σαν το Cydonia, θα πρέπει όλοι να αισθανόμαστε ευτυχείς.