Σήμερα ο κόσμος δεν αγαπά πραγματικά την τέχνη, αλλά έχει μαζί της μια έμμονη ιδέα, είπε πριν από λίγο καιρό σε συνέντευξη ένας ζωγράφος, του οποίου το όνομα μάλλον αποτελεί παρελθόν για τη μνήμη μου. Ίσως αυτό να αποτελεί παγκόσμια αλήθεια, με τη διαφορά ότι ελάχιστοι την έχουν συνειδητοποιήσει. Και μάλιστα μέσα από αυτήν τη διαπίστωση, μπορείς να προσεγγίσεις και την αξία ή μη μιας δημιουργίας, χρησιμοποιώντας την ως κριτήριο για τις προθέσεις του. Ακούγοντας όμως το 'ADIA' τα πράγματα δεν είναι τόσο ευκολοπροσδιόριστα.
Το ντεμπούτο άλμπουμ των γερμανών ORBIS MUNDI, σίγουρα έχει πολλά επίπεδα ακρόασης. Με περισσή ευκολία, θα μπορούσες να το κατατάξεις στην κατηγορία trendy εθνικ. Με τις επόμενες ακροάσεις, αντιλαμβάνεσαι ότι το κυρίαρχο στοιχείο είναι το βιολί, το οποίο είναι η βάση των συνθέσεων.. Στο τέλος βέβαια καταλήγεις ότι το 'ADIA' είναι η συνισταμένη τριών στοιχείων: εθνικ, βιολί - κλασσική μουσική και σύγχρονη ηχορυθμική παραγωγή για περιτύλιγμα.
Στο opening track, τα χορωδιακά φωνητικά, κερδίζουν αμέσως τις εντυπώσεις (αν και κάτι θυμίζουν έντονα), συναγωνιζόμενα τη μελωδία του βιολιού. Το μοτίβο αυτό επαναλαμβάνεται και στις επόμενες συνθέσεις, απλά εκείνο που αλλάζει είναι ο ρυθμός, που κυμαίνεται από mid tempo έως funky beats και η γλώσσα που μπορεί να είναι λετονικά, κέλτικα ή κάποια αφρικάνικη διάλεκτος. Στο ομότιτλο track, η φωνητική μελωδία που φλερτάρει επικίνδυνα με άρια, εναλλάσσεται με την ίδια μελωδία, γεννημένη από το βιολί, ένα παιχνίδι που δίνει στη σύνθεση μια μυστικιστική χροιά. Ο μυστικισμός αυτός, μάλλον είναι ένα από τα ζητούμενα των ORBIS MUNDI, καθώς άλλοτε επιτηδευμένα και άλλοτε αβίαστα, τον νοιώθεις να χαϊδεύει το αυτί σου σ' όλη τη διάρκεια του concept. Η κοινή μουσική δομή και κοινός τρόπος υλοποίησης των συνθέσεων, με την φωνή να αλλάζει -γλώσσα, φύλο- μπορεί να είναι ο συμβολισμός της παγκοσμιότητας της γης και της διαφορετικότητας του κάθε ανθρώπου, ένα μήνυμα που μπορεί να συνδεθεί και με οικολογικές ανησυχίες, τις οποίες διαθέτουν τα δύο βασικά μέλη των ORBIS MUNDI σύμφωνα με δηλώσεις τους.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το δέσιμο του βιολιού τόσο με τα φωνητικά, όσο και με τα υπόλοιπα όργανα, που βασικά είναι τύμπανα μπάσο και κιθάρα, ενώ χαρακτηριστικά όργανα, όπως σκωτσέζικη πίπιζα, αφρικανικά κρουστά και κέλτικη άρπα, δίνουν την ταυτότητα της κάθε σύνθεσης.
Εν κατακλείδι, το 'ADIA', ξεφεύγει από το στυλιζαρισμένο, illustration εθνικ, που ακούς από τα ογκώδη ηχεία των μεγάλων αυτοκινήτων, που περιφέρουν μεσήλικες μικροτσούτσουνοι κάγκαροι, προσπαθώντας να εντυπωσιάσουν τον σκυλολαϊκό τους περίγυρο, αλλά δεν σε πείθει για την αυθεντικότητά του. Του λείπει ουσιαστικά αυτό το κάτι που μένει όταν όλα τα υπόλοιπα καταρρέουν. Και αυτό είναι η πεμπτουσία της τέχνης.