The altogether

(Οι αδερφοί Hartnoll επιστρέφουν δύο χρόνια μετά το αδικημένο 'Middle of nowhere' και στις βαλίτσες τους δεν κουβαλάνε μόνο τη φήμη ενός από τα σπουδαιότερα σχήματα της electronica για τα 90's αλλά και τη βαριά διαθήκη του δεύτερου δίσκου τους και έπειτα του 'In sides', που αν και όρισαν τη χορευτική μουσική της δεκαετίας που μας πέρασε τώρα μοιάζουν με άφταστα κριτήρια που οι Orbital μάλλον δε θα ξεπεράσουν ποτέ...)

Για όχι πάντα ευνόητους λόγους οι δίσκοι που 'ορίζουν' τη μουσική μιας δεκαετίας φτιάχνονται συνήθως στην αρχή της (αν όχι στο τέλος της προηγούμενης). Το ρόλο αυτό για τη δεκαετία του 90 ανέλαβαν οι Orbital που ήδη με την κυκλοφορία του single 'Chime' άρχισαν να μετατρέπουν τον πλανήτη σε ένα μεγάλο πάρτι, το μέχρι τότε αμαρτωλό techno σε μόδα και τους φερέλπιδες νεαρούς κιθαρίστες σε PC maniacs. Δέκα χρόνια μετά, η τελευταία δουλειά των Βρετανών, το 'The altogether' δε δείχνει ικανό να ορίσει και την επόμενη δεκαετία (τα μηδένιτις, που λέει και ο Μπάμπης). Ευτυχώς δηλαδή! Ποιος θα ήθελε να μετατραπούν οι Orbital σε ψηφιακούς δεινόσαυρους; Στην τελική ήρθε η ώρα να πάρουν και άλλοι τη σκυτάλη της πρωτοπορίας. Όπως και να'χει το πράγμα όμως, οι Orbital με τη δουλειά τους αυτή κλείνουν με τον καλύτερο τρόπο μια σχεδόν δεκάχρονη συναρπαστική πορεία στην οποία έκαναν τους οπαδούς τους να χορέψουν 'έξυπνα' και να συλλογιστούν κινούμενοι.
Το σημαντικότερο όμως είναι το ότι οι Βρετανοί κατάφεραν μέσα σε λίγα LP's να δημιουργήσουν όχι μόνο μια αλλά δυο 'ηλεκτρονικές σχολές'. Από τη μια το πλέον καθιερωμένο Orbital-ικό 'old school', με εκρηκτικά και ποτέ επαναλαμβανόμενα ρυθμικά μοτίβα, με δυνατά και σχεδόν αποσβωλοτικά beats ικανά με την ενέργειά τους να κάνουν τον πλανήτη να κινηθεί λίγο γρηγορότερα και από την άλλη εγκεφαλικά ambient house διαμαντάκια με πανέξυπνες λούπες και samples που όλοι θεωρούσαν ξεγραμμένα, κατάλληλα να επιταχύνουν τις εγκεφαλικές λειτουργίες.
Το 'Tension' είναι ίσως το πιο δυναμικό εναρκτήριο track των Orbital, ένα δαιμονισμένο βιομηχανικό techno κατασκεύασμα, βγαλμένο από τις μουσικές μήτρες του μέλλοντος που φτιάχτηκαν από οργανικό υλικό των τελών των 80's. Στα ίδια επίπεδα κινείται το παραισθησιογόνο 'Tootled', ενός κομματιού ποτισμένου με τόση αδρεναλίνη όση δεν έχουν όλοι οι πόλεμοι του κόσμου μαζί (και με sample από Tool! Πολύ παράξενο μέχρι να ακουστούν τα επόμενα που προέρχονται από Cramps και Crass!!!). Δυο κλικ παρακάτω το σατανικό sample από τη θρυλική σειρά 'Doctor Who' του BBC στέλνει με τα κατάλληλα πειράγματα (που μέχρι τώρα ακούγονταν μόνο στα live τους - και στα δυο περσινά τους στην Ελλάδα) από τους Hartnoll τον ακροατή στα ξεπεσμένα club του τέλους της διαδρομής Γη - Ανδρομέδα το 2045.
Το χορευτικό ξημέρωμα στις απαγορευμένες χωματερές των τεχνολογικών μεταλλάξεων φέρνει το 10λεπτο επιλογικό 'Meltdown' (που είχε γραφτεί για το φεστιβάλ αφιέρωμα στον Scott Walker πριν από δυο χρόνια περίπου), κομμάτι φτιαγμένο για clubbers που χαπακώνονται με συμπυκνωμένα διαλύματα των βιβλίων του Arthur Clarke.
Επειδή όμως ο ιδρώτας των Orbital δεν είναι μόνο σωματικός αλλά και εγκεφαλικός, το 'The Altogether' συμπληρώνουν κομμάτια όπως το Orb-ικό 'Oi' με τη φωνή του Ian Dury να κραυγάζει 'Hit me!' από το τραγούδι 'Hit me with your rhythm stick', το elegant break beat του 'Last thing' που ξέφυγε από τις ηχογραφήσεις του 'Cnivilization' LP, ή το 'Waving not drowning' ίσως το πιο αλλοπρόσαλο κομμάτι του δίσκου και το μόνο στην μέχρι τώρα ιστορία τους που ξεκινά και χρησιμοποιεί και στην πορεία ακουστική κιθάρα.
Μόνη ένσταση το 'Illuminate' που μέσα στην σχεδόν disco house παραπλανητική του ατμόσφαιρα ακούγεται η εκνευριστική αγριοφωνάρα του David Gray για να σπείρει κάποιες αμφιβολίες για την επιλογή αυτής της συνεργασίας. Όταν όμως στο 'Funny Break (one is enough)' αναδύεται η υπέροχη φωνή της Naomi Bedford, στο πιο όμορφο ίσως κομμάτι του δίσκου και ένα από τα πιο ερωτικά γεννήματα του ηλεκτρόκοσμου των Orbital ever, δεν πιστεύεις μόνο τυφλά στο κριτήριο των αδερφών αλλά ξεχνάς και τη δεσποινίδα Goldfrapp που πλέον ακολουθεί το δικό της δρόμο μακριά από το συγκρότημα που την ανέδειξε (και καλά έκανε βέβαια).
Δε μπορώ να καταλάβω γιατί όλοι κρίνουμε κάθε νέο έργο στη μουσική με βάση κάποια παλαιότερα, εγνωσμένης και κοινά αποδεκτής αξίας. Με τη λογική αυτή θα αρκούσε να έχουμε στη δισκοθήκη μας 100 - 200 δίσκους και να νομίζουμε πως γνωρίζουμε απόλυτα το μοναδικό πράγμα που δε σταματά να ομορφαίνει τη ζωή μας.
Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Όπως κάθε μέρα της ζωής μας είναι διαφορετική (ακόμα και όταν όλα φαίνονται εκνευριστικά ίδια) έτσι γίνεται και με τη μουσική. Όλα μοιάζουν με τα πάντα και το καθένα με τίποτα και ο μοναδικός τρόπος να επιλέξεις αυτά που θα τραβάς για καιρό μαζί σου είναι αυτή η απροσδιόριστη αίσθηση μιας αθανασίας που ζωογονεί ακόμα και όταν βρίσκεται μόνο (και ίσως αναίτια) στο κεφάλι σου.
Το δρόμο αυτό ακολουθούν και οι Orbital. Και είναι ίσως το πρώτο συγκρότημα που κυκλοφορεί το πρώτο best of από κάθε σημείο της καριέρας του με κομμάτια όμως που τώρα είδαν για πρώτη φορά το φως της ζωής.