Work 1989-2002
Το αδελφικό ντουέτο των Hartnolls συμπυκνώνει τα δεκατρία του χρόνια σε δεκατέσσερα κομμάτια, επιλέγοντας ευφυώς τις καλύτερες εκτελέσεις : κυρίως επτάιντσες, αλλά και ειδικές ή σπάνιες καθώς και μια ακυκλοφόρητη (του περσινού "Illuminate"). Κατά την υπερδεκαετία αυτή περιβλήθηκαν από μια αίγλη που δεν υπήρξε τυχαία: η ηλεκτρονική τους μουσικοποιητική υπήρξε και νεωτεριστική αλλά πάντα προσιτή (εδώ έφαγαν τους ημιομόηχους Orb), ενώ οι συμμετέχοντες των λάιβ τους απολάμβαναν σχεδόν πάντα απολαυστικό ηχοπτικό όργιο. Η διαδρομή τους από το Kent όπου εφήβεψαν ακούγοντας εκτός από τα καθιερωμένα και Severed Heads, Hula, Adrian Sherwood (και τους άλλους ηλεκτρονάδες της Mute, είμαι σίγουρος) μέχρι στα Γκλαστονμπερικά τους όργια περνούσε πάντα από το σπίτι τους, όπου και ηχογραφούσαν όντες απ' τους πρώτους homini electronici.
Γρήγορη αναδρομή στη δισκογραφία τους : από το άτιτλο ντεπούτο (89-90) το λεγόμενο και «πράσινο» άλμπουμ, στο δεύτερο διπλό κι επίσης άτιτλο (το «καφέ», 93), με τους ύμνους "Halcyon + on + on" και "The earth is burning!", μεταλλάχθηκαν σε θερμόαιμη ελεκτρόνικα στο "Snivilisation" του 1994 (τα εύσημα σ' αυτούς που αλλάζουν τον αποδεκτό τους ήχο προς χάριν πειραματισμών!) και την αποκρυστάλλωση ενός dance cinema ήχου στο "In Sides", δυο χρόνια μετά, στα τελευταία συγκεχυμένα μα αξιοπρόσεκτα "The middle of nowhere" (1999) και "The altogether" (2001) μα και άλλα ελάσσονα έργα (το σάουντρακ του "Event Horizons", το "Diversions" με Peel sessions κ.α), η πορεία τους είναι από τις αξιέραστες του είδους της.
Στη συλλογή φαίνεται αναγλυφότερα από ποτέ το παίξιμό τους με διαφορετικά στυλ και τάσεις που όλες σερβίρονταν με ωραία περιτυλίγματα προς τα εμάς. Η απλόεσσα ηλεκτροποπάδικη του "Chime" (που στόμα με στόμα είχε ξεπουληθεί από την Frrr και υμνοποιηθεί στις πίστες), του "Impact" και του "Style" (που είναι του 99 αλλά θα μπορούσε να είναι και του 79), η φωνακλάδικη (ξαναδιαβάστε τι ακούγανε έφηβοι) του "Choice", το ζεστότατο ηλεκτρονικοσόουλ (σαν οι David Gray και ... Christopher Cross ν' ανακαλύπτουν τον ρυθμό) "Illuminate", το Προδιγκιανό μεταλλίζον "Satan Spawn" (με τον Kirk Hammett των Metallica), το σινεμάτικ ("The Box"), τα ανάλαφρα στροβιλιστικά τους με γυναικείες φωνές ("Nothing left", "Halcyon") - Οrbital είναι ο κυκλικότερος autobahn του Λονδίνου. Και εκεί που λιώνουν οι μηχανικοί πάγοι και μας κατακλύζουν με μια πραγματικά θερμοσόουλ ηλεκτρόνικα είναι οι ύμνοι "Frenetic" και "Funny Break". Σε τέτοια δηλώνω εγώ μια unfinished sympathy!
Το ελεκτρόνικα μουσικό κουτί των Orbital, αν το πούμε άμπιεντ τέκνο ή όπως αλλιώς του έρχεται του καθενός θα το αδικήσουμε, γιατί είναι ένα απ' τα πιό προσιτά, soothing, έξυπνα και αεικίνητα (εναλλασσόμενα) του είδους τους. Κι αυτοί τουλάχιστον δε βιάστηκαν να φτιάξουν best συλλογή όπως πολλοί. Είναι απολαυστικό κι η απολαυστικότητα δε πλήττεται παρά τις ελλείψεις που πάντα (γιατί;) συνοδεύουν τέτοιες συλλογές : για μια μόνο θα γκρινιάξω, το "The Moebius" απ' το πρώτο τους.
