Brothers And Sisters Of The Black Lagoon

Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, έχει ραντεβού με την ψυχεδέλεια σε ένα παρανοϊκό τσίρκο - καμπαρέ, όπου οικοδεσπότης θα μπορούσε να ήταν ο Φλωρινιώτης.

Στις 13 Μαϊου θα κληθείτε να πείτε αν είναι διαφορετικό το πρωτόγονο από το φουτουριστικό. Πριν χαμογελάσετε με αυτοπεποίθηση, κρατήστε μια -έστω και τόση δα- επιφύλαξη. Ναι, το τρίτο άλμπουμ της cult μπάντας από το ονειρικό Wellington είναι μια απολύτως φυσική συνέχεια των προηγούμενων και σίγουρα δεν είναι "take it or leave it". Μπορεί οι Spheres να έχουν δεδομένη μια σταθερή βάση φανατικών οπαδών, αλλά δε νομίζω με τίποτα πως επαναπαύονται στις όποιες δάφνες τους. Γι' αυτό κάνουν συνέχεια house parties, dance parties και φυσικά τα ιδιαίτερα DIY shows που αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο της μουσικής περσόνας τους.

Κι αν δεν τους έχετε δει, να ξέρετε πως δίνουν μεγάλη σημασία στην εικόνα τους. Ακόμα κι αν πείτε πως είναι οι Residents ενός παρανοϊκού νηπιαγωγείου που παίζουν "πειραγμένα" τα τραγουδάκια τους, όχι μόνο δε θα σας παρεξηγήσουν, αλλά πιθανότατα θα σας ευχαριστήσουν. Κι αυτό διότι θεωρούν την εικόνα σχεδόν ισότιμο συμπλήρωμα του ήχου τους. Και, ναι, το παρακάνουν, αποτελώντας τον ορισμό του εμφανισιακού αυτοσαρκασμού. Δεν αμφιβάλλω, μάλιστα, ότι σκόπιμα επιθυμούν να προκαλέσουν. Φτιάχνουν μπαλόνια - καπέλα με σακούλες σκουπιδιών, φορούν ρούχα περιβεβλημένα με "αλουμινόχαρτο", καλύπτουν συχνά τα μάτια ή τα γυαλιά τους, έχουν εντονότατο μακιγιάζ σε σημείο που θυμίζει παιδικό face painting και "ενσωματώνονται" σε πολύχρωμα περιβάλλοντα. Κι όλα αυτά γιατί; Για να κάνουν την psych pop τους πιο πειστική. Μόνο που, όπως θα διαπιστώσετε, οι όροι "psych" και "pop" μάλλον δεν ανταποκρίνονται πλήρως σε αυτό που καταλαβαίνετε.

Μπερδευτήκατε; Και που είστε ακόμα... Οι Spheres παίζουν συμβατικά, αλλά και αυτοσχέδια όργανα, όπως biscuit tin guitar, electric bass carillon και sexomouse marimba (αν δε δείτε κλιπάκι, δε θα καταλάβετε). Οι Jemi Hemi Mandala, Mos Iocos, EtonalE και Baba Rossa ηχογράφησαν το υλικό του άλμπουμ το περυσινό καλοκαίρι στο Pyramid Club της πόλης τους, με τη φασαρία από τύπους που σήκωναν βάρη από το γυμναστήριο στον κάτω όροφο και έναν πρώην κατάδικο που κάρφωνε στον τοίχο της μεσοτοιχίας, να "συνεισφέρει" στη σύλληψη του ψυχεδελικού τους ήχου.

Μεταξύ άλλων, θα ακούσετε ψυχεδελικές καμπάνες ("Bells Intro", "Let Us Not Forget"), αλλά και διαστημικούς ήχους παραλίας ("Day At The Beach"). Οι σκληρότεροι ήχοι εκπροσωπούνται επάξια από το τρομερό psych space rock "Anklug Song", που λοξοκοιτάζει τους Hawkwind, αλλά και το "χαμένο" και αργοκίνητο "Cluster", όπου το κιθαριστικό σόλο, αλλά ιδιαίτερα οι γυναικείες φωνές, παραπέμπουν σαφώς στην 60'ς ψυχεδέλεια. Η δε dance κληρονομιά ξεκινά το "πειραγμένο" ταξίδι της από τα εντελώς αντισυμβατικά ντραμς και τα πλήκτρα του "Trapdoors", την πρώιμη Kraftwerk αισθητική του "Divine Horses" και το "In The Face Of Love". Κι αυτά είναι μόνο η αρχή, αφού υπάρχει το psych dance "Walking Through Walls" με "παράλογα" παιδικό, ανακυκλωτικό και ψυχεδελικό ήχο, το mid tempo "Reel World" με τις ανατολίτικες επιρροές που θα μπορούσε να περιγραφεί ως psych space belly dance, αλλά και το "Rocket # 9", όπου έχουν την τιμητική τους οι 16 Bit και τα γυναικεία φωνητικά της Cherry Red, σε μια σύνθεση που θα μπορούσε να είναι το πρώτο διαγαλαξιακό club hit.

Οι ίδιοι λένε πως μέσα από τα τραγούδια τους δε θέλουν να περάσουν κανένα μήνυμα, αλλά επιθυμούν απλά να τραγουδήσουν για την αγάπη (είμαι σίγουρος πως το έχετε ξανακούσει αυτό). Όπως μάλιστα γλαφυρά δηλώνουν, βρίσκουν τη (στιχουργική) τροφή τους στη γιγάντια σούπα των εικόνων, μέσα από την οποία κάποιες φορές ξεπηδούν στίχοι, τους φέρνουν στα χείλη τους. Υπάρχει κάτι που δεν καταλάβατε; Το προσεγμένο εξώφυλλο, που είναι δουλειά του Alexander Tucker (Grumbling Fur) προβάλλει κυρίως τη σοβαρή πλευρά της μουσικής τους, η οποία, για όσους δεν είχαν την ευκαιρία να την αντιληφθούν παρασυρόμενοι από τη βαρυφορτωμένη εικόνα τους, είναι πολύ πιο σημαντική.