Down to earth
Ozzy's down to earth και για όσους δε κατάλαβαν, ο Παππούς επέστρεψε!!! Μόνο down δεν είναι στο νέο του δίσκο ο 'νονός' του μέταλ. Από που ν'αρχίσει κανείς, ας πάρουμε την φωτογραφία του καταρχάς που τον δείχνει πιο νέο απ'το εξώφυλλο του 'Ozzmosis' και ας κυκλοφόρησε πριν από εξίμιση χρόνια. Ας είναι καλά το Photoshop που κάνει θαύματα, αλλά τέλος πάντων, εμάς δουλειά μας είναι η μουσική και όχι τα computer graphics και το make-up, οπότε ας αρχίσουμε.
Την τελευταία πενταετία, με διάφορες κινήσεις της γυναίκας του και μάνατζερ του (πχ Ozzfest) η δημοτικότητα του καλλιτέχνη έχει κρατηθεί κάπου παραπάνω από ψηλά και το όνομά του φιγουράρει άνετα ανάμεσα σε όλες τις δημοφιλείς μπάντες του nu-rock τύπου Limp Bizkit. Έτσι και μετά από συμμετοχές σε κομμάτια όπως το 'Shock the monkey' των Coal Chamber, όλοι περίμεναν ότι στο νέο του άλμπουμ θα'χει κάποιες επιρροές απ'το είδος. Αλλά όχι, ο παππούς είναι παλιά καραβάνα και σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να γίνει ρεζίλι (και πέρα απ'αυτό έχει δηλώσει αρκετές φορές ότι δεν 'ακούει' nu-metal). Έτσι έχουμε ένα 'κλασικό' Ozzικό δίσκο, σίγουρα καλύτερο απ'το 'Ozzmosis' αλλά το κατά πόσο μπορεί να συγκριθεί μ'αυτούς των αρχών της δεκαετίας του 80 το αφήνουμε στην δική σας κρίση.
Στο σχήμα που συνοδεύει τον Ozzy συναντάμε για άλλη μια φορά τον καταπληκτικό Zakk Wylde στην κιθάρα, στα ντράμς ο πρώην Faith no more και περιστασιακός αντικαταστάτης του Bill Ward στις πρόσφατες περιοδείες των Sabbath, Mike Bordin και τέλος ο Robert Trujillo (Suicidal Tendencies). Το άλμπουμ ανοίγει δυναμικά με τα δυο πρώτα κομμάτια να συναγωνίζονται το ένα το άλλο (προσωπική προτίμηση το 'Facing Hell') και πέφτει απότομα (μα για πολύ πέσιμο μιλάμε) με το 'Dreamer' που δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια απλή ποπ-μέταλ μπαλάντα που βρίσκεται εκεί για να μας θυμίζει ότι στα εφηβικά του χρόνια ο Οzzy άκουγε και Beatles.
Ευτυχώς τα δυο επόμενα κομμάτια ('No easy way out' και 'I never had')λειτουργούν ως ανεβαστικοί παράγοντες και η επόμενη μπαλάντα ('You Know') είναι αρκετά σύντομη ώστε να περνάει ευχάριστα απ'τα αυτιά μας. Το 'Junkie' είναι το πιο 'εφιαλτικό' κομμάτι του δίσκου με τις κιθάρες να δημιουργούν μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα καταδίωξης. Η τελευταία μπαλάντα του δίσκου ('Running out of time') δεν είναι παρά μια απόδειξη του πως έχει φτάσει μουσικά ο κύριος Osbourne εκεί που είναι τώρα. Τα 'Black Illusion' και 'Can you Hear Them' (που κλείνει και τον δίσκο) είναι οι Sabbathικές στιγμές του δίσκου ενώ στο 'Alive' ο παππούς μας το δηλώνει ξεκάθαρα ότι είναι ακόμη ζωντανός.
Αν είστε φαν του Ozzy απ'το 80 μπορείτε πλέον να κοιμάστε ήσυχος ότι τα παιδία σας θα βγάζουν γκόμενα στο συνοικιακό ροκ μπαρ κάτω απ'τους ήχους του παππού. Αν δεν είστε και δεν έχετε ιδέα για τον κύριο και το έργο του (δύσκολο αλλά πραγματικότητα) προτιμήστε το 'the Ozzman Cometh' είναι ένα best of με σχετικά καλή επιλογή κομματιών. Αν δεν θέλετε να έχετε καμία σχέση με τον κύριο κακώς χάσατε την ώρα σας διαβάζοντας αυτή τη δισκοκριτική.
