Τώρα δηλαδή, όχι πείτε μου, ποιος θα αγοράσει αυτόν το δίσκο (ok σε cd θα το πάρετε αλλά εμείς πολεμάμε να κρατήσουμε κάποιες λέξεις ζωντανές); Στην χώρα μας πιστεύω αρκετοί. Επειδή λοιπόν και εγώ είμαι δηλωμένος φαν του κυρίου Οζ θα σας συμβούλευα να προσπεράσετε. Αν τώρα επιμένετε διαβάστε μερικούς λόγους παρακάτω.
Ας αρχίσουμε από τα καλά. Η μπάντα είναι all star band για την ακρίβεια Jerry Cantrell (Alice In Chains) στην κιθάρα, Chris Wyse (the Cult) μπάσο και ο κλασικός πλέον ντράμερ Mike Bordin (Faith No More). Ok λείπει η κιθάρα του Zakk Wylde - μικρό το κακό. Σε γενικές γραμμές το σχήμα είναι δεμένο και διασκευάζει τα πιο πολλά κομμάτια σχετικά κοντά στα πρωτότυπα προσθέτοντας προσωπικές πινελιές.
Η επιλογή των κομματιών δεν μας αφορά οπότε θα την αφήσουμε, απλά σας λέμε ότι τα δυο Lennon και ένα Beatles (χαλαρά το πιο εκτελεσμένο τραγούδι του δίσκου) δηλώνουν για άλλη μια φορά την αγάπη του Ozzy για τους Beatles. Το 'Working Class Hero' αντίθετα είναι από τα λίγα κομμάτια που στέκουν μια χαρά μέσα στο δίσκο.
Το πιο λογικό θα ήταν να παραπονιέμαι ότι ο ήχος δεν είναι αρκετά σκληρός αλλά όχι, δεν είναι αυτό το πρόβλημα μου. Το ότι ο Ozzy είχε πάντα pop χροιά και στις πιο σκληρές του στιγμές (κυρίως στην solo περίοδο του) είναι γνωστό οπότε το light δεν μας ενοχλεί καθόλου. Αυτό που κουράζει είναι καθαρά η φωνή του που ακούγεται αρκετά κουρασμένη και σε μερικά σημεία βγαίνει μετά βίας. Επίσης η προσπάθεια να δώσει το προσωπικό του στυλ σε κομμάτια όπως το 'Sympathy for the Devil' αποβαίνει παραπάνω από μοιραία.
Ο δίσκος είναι καθαρά κυκλοφορία - αρπαχτή (όχι ότι χρειαζόταν να σας το πω αυτό) μιας και η Sharon μάλλον κάνει ανακαίνιση στο σπίτι. Οπότε αντί να τα δώσετε εκεί πάρτε κάποιο από τα original σχήματα (όχι Beatles και John γιατί θα τα φάει η Yoko) ή ακόμη καλύτερα κάποιο cd ίσης αξίας από ένα συγκρότημα που δεν έχετε ακούσει ποτέ . Πειραματιστείτε και πιστέψτε με, έχετε να χάσετε λιγότερα.