I trawl the MEGAHERTZ
Η ζωή στάθηκε σκληρή στον Paddy Mc Aloon. Του χάρισε σχεδόν τα πάντα και του τα πήρε πίσω. Στην ακμή της καριέρας του, σαν αρχηγός των Prefab Sprout, μαζί με τον Andy Partridge των XTC, τον Elvis Costello και τον Joe Jackson, αποτελούσαν το άτυπο club των πιο ιδιοφυών pop τραγουδοποιών της γενιάς τους. Είχαν όλοι ταλέντο που έλαμπε και φώναζε από μίλια μακριά, αλλά ήταν πολύ έξυπνοι και ψαγμένοι για να κατακτήσουν τα μεγάλα ακροατήρια. Όχι ότι δεν είχαν επιτυχία, κάθε άλλο. To "King of Rock n Roll", για παράδειγμα, ακούγεται ακόμη και σήμερα, με το φοβερό ρεφραίν "Hot dog / jumping frog / Albuquerque" να φέρνει χαμόγελα αμηχανίας σε στόματα που το πιο έξυπνο πράγμα που έκαναν ποτέ ήταν να μένουν κλειστά.
Ο Paddy είναι 49 χρόνων, χωρισμένος και τυφλός. Έτσι δηλώνει, και ακόμη κι αν δεν είναι όλα απολύτως αλήθεια, αυτό είναι το κλίμα που επικρατεί. Ανίκανος να γράψει τραγούδια όπως έκανε από το 1971, άρχισε να χτενίζει τα μεγαχέρτζ του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης και να ηχογραφεί τα πάντα. Εμπνευσμένος από αυτά και μέσα στο σκοτάδι, έγραψε αυτόματα τα κομμάτια αυτού του δίσκου, τα οποία επεξεργάστηκαν οι συνεργάτες του ώστε να μπορέσουν να παιχτούν και να ηχογραφηθούν. Αν είναι μια φορά τραγωδία να χάνεις το φως σου, πόσες φορές παραπάνω είναι το να περνάς τις νύχτες σου με την Ανίτα Πάνια, τον Τριανταφυλλόπουλο και τις μεταμεσονύχτιες καψουροεκπομπές των ραδιοφώνων και να ψάχνεις για έμπνευση στον πόνο και την απόγνωση των άλλων;
Σίγουρα το "I trawl the MEGAHERTZ" δεν είναι συνηθισμένο άκουσμα. Τα κομμάτια είναι σχεδόν όλα ορχηστρικά με κυρίαρχα όργανα τα πνευστά και τα έγχορδα. Η κλασσική και η κινηματογραφική μουσική είναι οι πόλοι αναφοράς και η απόγνωση βγαίνει, ευτυχώς, συγκαλυμμένα και έντεχνα, και όχι σαν κραυγή. Γιατί αυτά τα κομμάτια είναι έργο της απόγνωσης. Αλλά και ο Paddy είναι ένας αληθινός καλλιτέχνης.
Δύο είναι τα κομμάτια που έχουν λόγια. Το πρώτο, ομώνυμο και διάρκειας 22 λεπτών που είναι ο μονόλογος μιας απελπισμένης γυναίκας επάνω από μια μουσική ταπετσαρία, και το "Sleeping rough", όπου ο Paddy με σπασμένη φωνή πιο πολύ συνοδεύει τη μουσική παρά αυτή να τον υπηρετεί. Όλες οι συνθέσεις είναι όμορφες και ουσιαστικές, δεν υπάρχουν φλύαρα γεμίσματα, και δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με το ροκ, την ποπ, την electronica ή οποιοδήποτε άλλο είδος μπορεί να απασχολεί την πλειοψηφία των ακροατών κάτω από τα 35.
Εν κατακλείδι: Ο δίσκος είναι πολύ καλός, αντέχει σε πολλαπλές ακροάσεις και αξίζει να βυθιστείς στον κόσμο του. Δεν είναι για όλους.
