Samsara

Οι PainΚiller ήταν ένα από τα πιο εξωφρενικά «ροκ» σχήματα στην ιστορία της μουσικής. Ε πως αλλιώς αφού τα μέλη του ήταν ο John Zorn, o Bill Laswell και ο Mick Harris που προσπάθησαν με επιτυχία να συνθέσουν ένα κράμα από τα πιο περίεργα και φαινομενικά αδύνατα. Ένας δεσμός της τζαζ με το … πολύ σκληρό μέταλ. Οποιοσδήποτε άκουσε για πρώτη φορά τον πρώτο τους δίσκο, το ασύλληπτο «Guts of a Virgin» που κυκλοφόρησε το 1991, έμεινε παγωτό! Δεν έχει σημασία από που προέρχεσαι. Είτε ακούς μέταλ, είτε ακούς τζαζ, είτε κυριολεκτικά οτιδήποτε, όταν ακούσεις για πρώτη φορά το ‘Guts of a Virgin’ θα πάθεις ένα μίνι εγκεφαλικό. Εγώ ας πούμε έμεινα με ένα χαμόγελο για μέρες.

Αλλά δεν θέλω να μιλήσω τώρα για όλο το ιστορικό των Painkiller. Θέλω να μείνω στην εκκίνηση. Κυρίως στη δεύτερη, που είναι το ‘Samsara’ που μόλις κυκλοφόρησε, αλλά και λίγο στην πρώτη του 1991 για να τις ψιλοσυγκρίνουμε μιας και έχουν μια ιδιότυπη σχέση.

Φαινομενικά δεν μοιάζουν. Αφού το ‘Guts of a Virgin’ είναι grindcore με τζαζ και ο Mick Harris παίζει τύμπανα (δεν είχε φάει ακόμα πετριά με τα ηλεκτρονικά). Ως γνωστόν ήταν ο ντράμερ των Napalm Death. Το ‘Samsara’ είναι σε μεγάλο βαθμό ηλεκτρονικό. Ναι ο Mick Harris τα δίνει όλα με τα κουμπάκια του. Με ένα στυλ κοντά σε αυτό που κάνει ως Fret. Δηλαδή λίγο πιο δυναμικά πράγματα κάπως σαν ένα αρκετά σπαστικό (κυριολεκτικά) techno με κοπανήματα που τείνουν να μοιάζουν με ογκώδεις τυμπανισμούς. Είναι για άλλη μια φορά άγριος εδώ ο Mick. Θυμάται μάλλον τα νιάτα του. Ο Zorn επάνω σε αυτά τα ηλεκτρονικά χτυπήματα τοποθετεί με ακρίβεια το όχι άγνωστο σκληροπυρηνικό και μεγαλειώδες (έως και μνημειώδες που λέει και ένας φίλτατος) παίξιμό του στο σαξόφωνο.

Το ‘Guts of a Virgin’ ήταν μια πρώτη διατύπωση μιας φλεγόμενης ιδέας, ορθής και κοφτής, απόλυτα δυναμικής, χωρίς πολλά πολλά, χωρίς εξερευνήσεις σε μυστικές γωνιές του ήχου. Μόνο μια κρούση. Ένα παταγώδες σοκ που λειτούργησε εκστατικά και απόλυτα. Το ‘Samsara’ παρόλο που έχει άλλα υλικά φαίνεται να είναι κάτι παρόμοιο. Μια επανεκκίνηση απλή και δυναμική μιας μπάντας. Όχι μιας ξαναζεσταμένης ιδέας αλλά μιας συγγενικής ιδέας με την ίδια απλότητα, δύναμη και ορμή που επίσης υπόσχεται μια πιο πολύπλοκη συνέχεια. Γουστάρουμε και αναμένουμε.