Belong
Η εύρεση κινήτρου ήταν, είναι και θα είναι, μια ύψιστης σημασίας υπόθεση για κάθε καλλιτεχνική πράξη ή εγχείρημα, αν προτιμάτε, το οποίο επιδιώκει να απομακρύνει τον δημιουργό του απ' τις προηγούμενες εμμονές του. Εστιάζοντας σε αυτό που αμιγώς εκπροσωπεί η μουσική των Pains Of Being Pure At Heart, θα λέγαμε ότι με το δεύτερο πλήρης διάρκειας LP τους κλήθηκαν να κλειδώσουν στο ντουλάπι τα πολυφορεμένα indie pop ενδύματα τους και να στραφούν σε περαιτέρω ηχητικές αναζητήσεις. Οι αιτίες κι οι αφορμές για να δουν πολύ μακρύτερα απ' το υπάρχον οπτικό τους πεδίο, φάνταζαν αρχικά δελεαστικές για το σχήμα που το 2009 προκάλεσε πλατιά χαμόγελα στις τάξεις των απανταχού ποπ κιθαρόφιλων και εν τέλει βρήκαν στόχο.
Το Belong ταλαντεύεται πεντακάθαρα μεταξύ βρετανόπληκτων κιθαριστικών ποπ παρασκευασμάτων και της ατόφιας δυναμικής μελωδικότητας των Smashing Pumpkins, η οποία κρατά εν μέρει από την αμερικάνικη "ανεξάρτητη" παρακαταθήκη των τελών των 80's που τελματώθηκε (οριστικά;) λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του 90. Τότε οι εμπνεύσεις των Dinosaur Jr. είχαν ήδη πιάσει ταβάνι και οι φαζαριστές ημέρες του εναλλακτικού ροκ έγνεφαν καθώς απομακρύνονταν. Το ύφος του παρόντος άλμπουμ ανασύρει διαρκώς τη φράση "Ο κόσμος το 'χει τούμπανο", μα με κατάληξη "κι οι Pains Of Being Pure At Heart φανερό καμάρι!". Εξάλλου το τιμόνι της παραγωγής και της μίξης δεν ανέλαβαν τυχαία οι Flood και Alan Moulder αντιστοίχως, το έργο των οποίων αποτυπώθηκε ευεργετικά σε δίσκους αναφοράς για τους TPOBPAH, όπως τα Siamese Dream και Mellon Collie and the Infinite Sadness των Pumpkins, το Going Blank Again των Ride, το Tremolo των My Bloody Valentine, το Automatic των Jesus and Mary Chain.
Η μελίρρυτη ευαισθησία των εν λόγω Νεοϋορκέζων, εξακολουθεί να διατηρεί ανέπαφα τα διακριτικά της και να εμμένει σε μια γλυκόπικρη μα ποτέ γλυκανάλατη αύρα που αντιπροσωπεύεται εδώ με περισσότερο θόρυβο, αλλά ισόποση μελωδία με το πρόσφατο παρελθόν. Τα πεντάλ των κιθάρων αξιοποιούνται ευρύτερα στο Belong δίνοντας όγκο και τραχύτητα στις ηχοδομές, τα πλήκτρα υπερτονίζουν την αρμονική συνύπαρξη νεύρου και ανεμελιάς, τα φωνητικά ομολογούν την ανεπηρέαστη αθωότητα. Σε ένα μεγάλο φωτεινό πίνακα η μουσική τους θα δημιουργούσε την εικόνα ενός μειδιάματος ευτυχίας.
Απ' το ομότιτλο single η μπάντα αποδεικνύει τους λόγους που μας κάνουν να τους θεωρούμε έντιμους και πάνω απ' όλα ικανότατους τραγουδοποιούς. Στα αυτιά μου ηχεί ως μια μίξη Pumpkins εκρηκτικότητας (με τα γυρίσματα των riffs στις γέφυρες) και των καμπανιστών στιγμών των Stone Roses. Το κιθαρoμπάσο της πιο light εκδοχής των Pumpkins σφηνώνει καλαίσθητα στο "Heart In Your Heartbreak", ενώ το υπέροχο "The Body" εκλύει το wall of sound σε keyboards και κιθάρα της ποπ των σταδίων, όπως αυτή γεννήθηκε και ξέφτισε απ' την αλόγιστη εκμετάλλευση στα χέρια του Edge και των U2. Το "Anne With An E" διαγράφει κύκλο γύρω απ' την κληρονομιά του εμβληματικού "Just Like Honey", καθώς το "My Terrible Friend" ξεδιπλώνεται οργανικά στο πνεύμα του "Just Like Heaven" των Cure.
Η μόνη φορά μέχρι σήμερα που δεν λοξοκοιτούν μονάχα, αλλά ρίχνουν μια straight forward ματιά στην τεχνοτροπία του Kevin Shields, ξεμυτίζει στο Belong (πχ στο "Even In Dreams"). Μην γελιέστε, όμως, που δεν επισημάνθηκαν οι γνωστές ερωτοτροπίες με τους Field Mice. Εκείνη η ονειρική ατμόσφαιρα των τελευταίων και της Creation Records φυσικά, αποτελεί το επιστέγασμα της γραφής των Pains Of Being Pure At Heart και παρίσταται σε οποιαδήποτε ηχογραφημένη απόπειρά τους. Να είστε σίγουροι ότι θα μας ξαναβρεί στην πορεία...
