Joya

...Όταν ο δίσκος ξεκινά με ένα τραχύ δραματικό country blues σπαραγμό που τα τελευταία χρόνια μόνο οι 16 Horsepower μπόρεσαν να μας δώσουν (άντε και οι Sparklehorse στην πιο punk μορφή του), με τον Oldham να ξεσπά ουρλιάζοντας 'let me be myself!!!' και να οδηγεί τους μουσικούς του όπως ο 'μεγάλος' τους Crazy Horse, όταν συνεχίζει με χαμηλόφωνες συνθέσεις απέριττης ενορχήστρωσης αλλά εσώτερης 'μωβ' αισιοδοξίας, κάνοντας μας να φανταστούμε πως θα έμοιαζε ο συμπαθέστερος μπεκρο-Ιρλανδός όλων των εποχών (ο 'δούκας' του Jameson κ. Shane McGowan)... αν δεν ήταν μπεκρο-Ιρλανδός και τελειώνει με γλυκόπικρες μπαλάντες που ο Peckinpah όλο και σε κάποια από τις ταινίες του θα έχωνε, τότε μιλάμε για ένα απο τα αριστουργήματα της Αmericana. ?σε που κάπου πήρε το μάτι μου ένα καλό saloon εδώ κοντά...