Quiet city
Tέταρτο άλμπουμ για τον Mark Nelson κάτω από το όνομα Pan American και παράλληλα με την κύρια απασχόλησή του στους Labradford. Aυτή τη φορά ο Mark εμπνέεται από την πόλη και πειραματίζεται με την ησυχία της. Tο 'Quiet City' είναι ένα "ήσυχο" άλμπουμ, όπως ήταν και τα τρία προηγούμενά του 'Pan American' (Kranky, 1998), '360 Business 360 Bypass' (Kranky, 2000) και 'The River Made No Sound' (Kranky, 2002).
Tο 'Quiet City' αποτελείται κατά κύριο λόγο από την νωχελική ηλεκτρική κιθάρα και την ψιθυριστή φωνή του Mark, δύο συστατικά που αποτελούν το σώμα της μουσικής του. Στο 'Quiet City' ο Mark κάνει στην άκρη τα techno και dub στοιχεία των προηγούμενων δύο άλμπουμ και ξαναγυρίζει στη βασική φόρμα του ομώνυμου ντεμπούτου του. O Brian Eno και ο Phil Collins (;) του '360 Business 360 Bypass' αποτελούν μακρινό παρελθόν. Oι μινιμαλιστικές techno dub ακολουθίες του 'The River Made No Sound' εγκαταλείπονται. O Mark επιλέγει αυτή τη φορά δύο βασικούς συνεργάτες (τον Charles Kim από τους Sinister Luck Ensemble και τον Time Mulvenna των Vandermark Five) και ζεστά αναλογικά όργανα (όρθιο μπάσο, τρομπέτα, flugelhorn, τύμπανα). Στο άλμπουμ συμμετέχει επίσης ο Ben Massarella (Califone, Loftus, Red Red Meat) στα κρουστά. H οικειότητα των αναλογικών οργάνων δίνει ξεχωριστή αίσθηση στο αστικό κλίμα του άλμπουμ και ομογενοποιεί τον ήχο. O Mαρκ φαίνεται να λειτουργεί βάσει σχεδίου: κατασκευάζει soundtrack για μια φανταστική απόμακρη πόλη όπου δεν ακούγονται παρά μόνο οι αισθήσεις. Τα χαμηλόφωνα φωνητικά δεν διαταράσουν την ατμόσφαιρα.
Στο 'Quiet City' περιλαμβάνεται ένα από τα ομορφότερα κομμάτια που άκουσα μέσα στο 2004, το 'Het Volk'. Μια μαγική σύνθεση που στηρίζεται στην τρομπέτα του David Max Crawford, στα υπόγεια, σχεδόν αδιόρατα, τύμπανα του Steven Hess και στα μινιμαλιστικά ηλεκτρονικά του Mark. Aκόμη μια ξεχωριστή σύνθεση είναι το 'Skylight', με τα τύμπανα να αναλαμβάνουν από κάποιο σημείο και μετά κύριο ρόλο, για πρώτη και τελευταία φορά στο άλμπουμ. Aπό την άλλη, το 'Begin', το 'Inside Elevation' και το 'Lights On Water' αποτελούν την "κύρια μάζα", τις συνθέσεις που δεν ξεχωρίζουν αλλά πάνω τους κτίζεται ολόκληρο το project. H πιο περίεργη στιγμή του άλμπουμ είναι το 'Wing', ένα εννιάλεπτο ατέρμονο επιπεδόμορφο πειραματικό κομμάτι συχνοτήτων και σκρατς που δεν καταλήγει πουθενά.
Πιστεύω ότι το 'Quiet City' είναι μάλλον το καλύτερο άλμπουμ των Pan American - αν όχι το καλύτερο, τουλάχιστον αντάξιο του ντεμπούτου τους. Είναι προφανές ότι το κλίμα που ταιριάζει περισσότερο στον Mark Nelson είναι αυτό των Labradford. Οι πειραματισμοί των '360 Business 360 Bypass' και 'The River Made No Sound' δεν συγκρίνονται με την ειλικρίνεια και την αμεσότητα του 'Quiet City'. Ένα μεστό, όχι εύκολο, άλμπουμ για ήρεμες εγκεφαλικές στιγμές.
